Ziekenzalving

prof. dr. M.J. Paul | 1 reactie | 02-03-2010| 18:30

Een vraag aan dr. M. J. Paul. Als God altijd geneest na ziekenzalving, dan zou nooit meer iemand aan een ziekte hoeven sterven. Of verhoort God niet altijd bij ziekenzalving? Hoe komt het dat God dan niet geneest? Door ongeloof?

Beste vraagsteller,

De vroegchristelijke kerk gebruikte bij de ziekenzalving ondermeer de volgende woorden: “N.N., ik zalf u in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, opdat u deel zult hebben aan de zalving van de Heilige Geest, tot heling van al uw zwakheden, naar ziel, geest en lichaam.”

In deze formulering valt op dat lichamelijke genezing niet voorop staat, maar de komst van de Heilige Geest in de zieke. De olie verwijst als symbool ook naar de komst van de Geest (zie de zalving van koningen in het OT en 1 Joh. 2:20,27). Wanneer de Heilige Geest de leiding krijgt in ons leven, is lichamelijke genezing niet meer het hoogste doel, maar mag Hij bepalen wat goed voor ons is. De uitwerking kan betrekking hebben op ziel (relatie met God), geest (psychisch) en lichaam.

Zowel in de vroege kerk als tegenwoordig komen deze uitwerkingen voor. Hoewel soms wonderlijke genezingen plaatsvinden, geneest niet iedereen die gezalfd wordt lichamelijk. Soms is er psychisch herstel en gewoonlijk wordt Gods nabijheid wel sterk ervaren. Dus God hoort wel, en verhoort ook vaak, maar niet altijd op onze manier.

Er staan stellige beloften in Jakobus, maar dat geldt ook voor andere beloften (zoals “Bid en u zal gegeven worden”) dat we ook andere Bijbelgedeelten hierbij moeten betrekken. De Heere Jezus genas veel zieken die tot Hem gebracht werden. Toch lezen we ook dat Hij in een bepaalde plaats geen wonderen kon verrichten of er slechts weinig deed vanwege het ongeloof (Mat. 13:58; Mar. 6:5-6). In de gemeente van Korinthe waren er vanwege de verkeerde wijze van omgaan met elkaar, in het bijzonder rond het Avond¬maal, veel zieken en zwakken; zelfs waren er veel sterfgevallen (1 Kor. 11:30; “slapen” in SV is “ontslapen”). De apostel Paulus liet Trofimus ziek achter te Milete (2 Tim. 4:20) en de Filippenzen leefden mee met de zieke Epafrodi¬tus (2:26). Niet altijd vindt er dus genezing plaats, in ieder geval niet altijd op korte termijn. Timotheüs kreeg de raad wat wijn te gebruiken voor zijn maag en voor zijn gedurige ongesteldheden (1 Tim. 5:23). We lezen niets over de medische activiteiten van de geneesheer Lukas (Kol. 4:14), maar vermoe¬delijk heeft Paulus op zijn reizen dankbaar gebruik gemaakt van diens hulp. De volmaakte bedeling is nog niet aangebroken. De genezingen die plaatsvinden zijn tekenen van het rijk Gods, maar nog niet allen worden nu genezen. In die situatie mogen christenen meeleven met hen die ziek zijn en leed hebben te ervaren (Mat. 25:36; 1 Kor. 12:26).

Wanneer we dit alles overzien, is het meermalen ongeloof waardoor God niet geneest, maar dat hoeft niet het ongeloof van de zieke te zijn, dat van de omgeving en gemeente is ook van belang. Toch kunnen er nog veel meer redenen zijn, die wij niet kennen. Er zijn veel pastorale situaties waarin wij niet weten wat de redenen zijn waarom God niet geneest. Wij moeten onze verantwoordelijkheid daarin verstaan en handelen overeenkomstig de aanwijzingen in de Schrift, maar de uitkomst in geloof aan de Heere overlaten. Hij laat ook ziekte en nood meewerken ten goede voor allen die geloven (Rom. 8:28).

Tot zover een beknopte reactie op de vragen. In mijn boek “Vergeving en genezing: ziekenzalving in de christelijke gemeente” (Zoetermeer, 1997 en herdrukken) ben ik hier uitvoeriger op ingegaan.

Prof. dr. M. J. Paul

Dit artikel is beantwoord door

prof. dr. M.J. Paul

• Geboortedatum:
  13-03-1955
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Oegstgeest
• Status:
  Actief

270 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven