Hoog sensitief

drs. E.J. (Els) van Dijk | 5 reacties | 30-11-2009| 09:00

Mijn hele leven loop ik al tegen dingen aan die mij het leven heel moeilijk maken. Recent ben ik er achter gekomen dat ik waarschijnlijk hoog sensitief ben. Dit verklaart heel veel. Alleen de herkenning al geeft mij een stukje troost. Maar het neemt voor mij de problemen niet weg. In mijn werk loop ik aldoor vast. Gaat het een tijdje goed, het gaat ook altijd weer mis. Dan kan ik het niet meer aan, dan wordt het me teveel. Nu ben ik pas, ongeveer drie maanden geleden, begonnen aan een nieuwe baan. Ver beneden mijn niveau, maar dat leek me veiliger, omdat de verantwoordelijkheid in mijn vorige baan mij teveel werd. Ik heb me voorgenomen het goed vol te houden en gewoon door te zetten. Maar het gaat nu al niet meer. Ik zit weer ziek thuis. Meestal ben ik dan een paar daagjes of een week uit de running en dan ga ik weer verder. Totdat het echt niet meer gaat. Dit vind ik vreselijk. Ik schaam me er voor. Het lukt me gewoon niet om te leven. Vaak zeg ik tegen mezelf dat het gewoon luiheid is, maar het lukt me echt niet. Een baan houd ik gewoon niet vol. Ik werk nu 40 uur. Minder gaan werken zou denk ik al helpen, maar dat kan op mijn werk niet. Ander werk zoeken: ik heb er geen moed meer voor. Ik ben vreselijk onzeker geworden. Nu ga ik binnenkort trouwen met een fantastische man, die ik ook vertel over mijn moeilijkheden. Van hem mag ik stoppen met werken. Dat doe ik het liefste, omdat mij dat veel meer rust geeft. Maar we hebben het geld ook nodig en daarom wil ik graag mijn steentje bijdragen. Daarom zou ik graag wat werk vinden dat ik vanuit huis zou kunnen doen, omdat dat mij de enig overgebleven optie lijkt. Dit kan ik alleen niet vinden. Buitenshuis werken put mij zo vreselijk uit. Ik kan het helaas niet uitleggen. Dat geeft zo'n machteloos gevoel. Ik hou veel van de Heere en ik weet dat Hij alle dingen goed doet, maar er leeft in mij zo vaak de gedachte: “Waarom verplicht U mij dit leven te leven, terwijl U mij niet genoeg heeft toegerust om het leven te kunnen leven?!” Zo voelt het namelijk, alsof ik iets fundamenteels mis, waardoor het mij gewoon niet lukt om een normaal leven te leiden. Hier ga ik aan onderdoor. Ik ben alleen maar ongelukkig. Ik kijk er naar uit om getrouwd te zijn en samen voor de Heere een gezin te stichten. Wat lijkt het me heerlijk om kinderen te mogen ontvangen. Die gedachte maak me heel gelukkig. Maar ik kan zo weinig aan. Ik zie voor mij geen weg. Toch weet ik dat die weg er moet zijn. Anders had de Heere me hier immers niet geplaatst? Kan iemand me helpen die weg te vinden? Ik wil zo graag van deze zware last af en kunnen genieten van al het goede dat de Heere me geeft. Hartelijk dank.

Beste…,

Toen ik je vraag las, moest ik denken aan het volgende (bekende) gebed:

Heere God, schenk mij de rust om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; De moed om te veranderen wat ik kan veranderen; En de wijsheid om het verschil hiertussen te zien. Om één dag tegelijkertijd te leven; Om van één moment tegelijkertijd te genieten; Om moeilijke tijden te accepteren als het pad naar de vrede; Om deze werkelijkheid te aanvaarden zoals het is, niet zoals ik wil dat deze zou zijn; Om erop te vertrouwen dat Hij alle dingen zal rechtzetten als ik me aan Zijn wil overgeef.

Mooi hè? We kunnen in het leven de focus leggen op wat we moeilijk vinden of op wat we missen. Maar dan worden we zure en bittere mensen. En ik denk niet dat dit Gods bedoeling is. Hij heeft voor elk van ons een unieke levensopgave én Hij geeft ons precies voldoende (en wel meer!) om daaraan te voldoen. Ik ben het dus niet met jouw opmerking eens dat God jou verplicht tot een bepaald leven terwijl Hij je er niet voldoende voor toerust. Gods wil zal je nooit ergens brengen waar Zijn genade je niet beschermt. Paulus zegt het ergens ongeveer zo: De Heere God wil in al je behoeften naar Zijn rijkdom voorzien (dus niet naar jouw beperkingen) zodat je tot Zijn bestemming zult komen en Hem zult verheerlijken met jouw leven. Dat lukt alleen als jouw hart afgestemd is op Zijn genade en je gevoel niet vol zit met wat jij moeilijk vindt in het leven. Daarmee wil ik dat wat jouw belemmert helemaal niet bagatelliseren hoor! Er zijn dingen in jouw leven die beslist niet makkelijk zijn. Maar in je vraag klinkt wel een beetje het denken in onmogelijkheden door. En daar word je een hopeloos mens van. Wat zijn de kansen die God je geeft? Hoe tel je je zegeningen?

Iemand zei het zo: “Alles wat er in je leven gebeurt, bevat een geschenk. Het geschenk ontdekken en accepteren, maakt dat je de hoogste energie uit alle ervaringen haalt.” En weer iemand anders formuleerde het als volgt: “Ik dank God voor mijn handicaps, omdat ik hierdoor mijzelf, mijn taken en mijn God heb gevonden!” Of je een gelukkig mens zult zijn, ligt niet in de dingen en omstandigheden van het leven verankerd, maar in de manier waarop jij ze ziet en ervaart.

Je schrijft dat je veel van de Heere God houdt. Prachtig! Ik ben ervan overtuigd dat als je hart vol is van de liefde die God schenkt en je het verlangen hebt om die liefde door te geven aan de mensen die Hij op je weg plaatst, je tot je bestemming zult komen, wat en hoe die ook zal zijn. Dat hoef je nog helemaal niet te overzien en je hoeft je al helemaal geen zorgen te maken voor de dingen die in de toekomst eventueel niet zullen lukken. Dat weet je toch niet?

Je ziet er naar uit om te gaan trouwen. Prachtig toch? Nu moet je niet gaan problematiseren wat in dat huwelijk en met eventuele kinderen mis kan gaan. Als je dicht bij God leeft en jullie samen in vrede met Hem de keuzes maken die in de toekomst voor jullie liggen, dan zal Hij de weg wijzen. Het komt goed, want Hij is goed. Zie je dat op deze manier naar het leven kijken een heel andere wending geeft?

Geef je hartstochtelijk toe aan de situatie zoals deze is, of verbind je je hartstochtelijk met Degene die betekenis geeft aan alles wat er is? In dit verband zal ik je doorgeven wat ik ergens las: “Wat telt in iemands leven is de instelling die in hem heerst. Wanneer God Zijn werk in ons begint, maakt Hij geen enorm verschil in ons uiterlijke leven, maar verplaatst Hij de kern van ons vertrouwen: in plaats van vertrouwen op onszelf en andere mensen, gaan we vertrouwen op God en worden we bewaard in volmaakte vrede.”

Ik denk dat het goed is om Mattheus 6 nog eens aandachtig te lezen en op je eigen leven toe te passen.

En verder? Ga samen met je vriend om de tafel zitten en probeer van een olifant een mug te maken, als ik het even gekscherend mag zeggen. Ga samen bedenken hoe jullie samen dat wat nu heel groot voor jou is, tot kleinere proporties terug te brengen is, natuurlijk in de context van wat ik hierboven schreef. Wat kun je (nog) wel, wat willen jullie samen uit gaan dragen in het leven, hoe kunnen jullie elkaar aanvullen, wat zijn voor jullie de belangrijkste waarden in het leven en welke consequenties verbinden jullie eraan, enzovoort. Probeer te voorkomen dat je gaat problematiseren en al helemaal dat je in een slachtofferrol gaat zitten vanuit de gedachte dat je niets kunt, want dat is niet waar natuurlijk. Een zegswijze zegt het als volgt: Houd je gezicht op de zon gericht en je zult de schaduwen niet zien.

Ik sluit af met waar ik mee begon: ik wens je moed, aanvaarding, wijsheid en vertrouwen zodat je weer zult genieten! En vooral: in staat zijn om lief te hebben. Allereerst je Schepper en daarnaast alle mensen die Hij om je heen plaatst. Dat is een feest en geen treurspel.

Zegen gewenst!
 
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven