Onze zoon heeft ons een paar jaar geleden laten weten dat hij anders geaard is. Wij schrokken daar heel erg van en hebben daar veel verdriet van. Alles lijkt even stil te staan, zoveel vragen komen er tegelijk op je af, het duizelt je gewoon. Wat te doen... Wie moeten we het vertellen... In het begin denk je, het gaat misschien wel over. Misschien vergist hij zich. En als dan blijkt dat het een vergissing is... Zulke vragen komen allemaal boven. Maar meer nog voor onze zoon: hoe is dat voor hem? Wat heeft hij al moeten doormaken voor hij hier mee naar ons kwam? De onzekerheid voor hem hoe wij zouden reageren. Maar ook voor hem het verdriet daarover.
Ik heb hem aangeraden dit alles voor te leggen in het gebed tot de Heere. Hij vertelde dat hij dat allang had gedaan. Ondertussen werd het ook in onze gemeente bekend. Van verschillende mensen kregen wij bemoedigende reacties. Nu moet ik erbij vermelden dat wij zelf niet naar buiten zijn getreden hierover en ook niet naar onze wijkpredikant. De reden is, zoals ik die hierboven vermelde (misschien is het een vergissing), en waarschijnlijk niet precies weten hoe hier mee om te gaan. Tenslotte zit hier toch ook een stukje onkunde bij en een stukje bescherming voor onze zoon. Na verloop kwam ook onze predikant het ter ore en is hij bij ons langs geweest.
Nu mijn vraag: onze zoon vierde onlangs zijn verjaardag en hij deelde ons toen ook mee dat daarbij een jongen aanwezig zou zijn die hij kort geleden had leren kennen. Hij weet ook dat dat voor ons heel gevoelig ligt en daarom vertelde hij er ook gelijk bij: “Als jullie dat niet aankunnen, dan komt hij niet.” Wij hebben met hem daarover doorgepraat en hem ook weer verteld hoe wij daarover dachten. Al vind ik dat ook heel moeilijk, want wij weten wat Gods Woord hierover zegt en daar willen wij ons aan vasthouden. Maar tegelijk is het zo moeilijk, want je wil toch je kind gelukkig zien. De andere kinderen komen wel met hun vrouw en hij mag dan niet. Maar hij ziet dat niet als iets verkeerds. Wij zijn toch naar zijn verjaardag geweest en hebben daar de andere jongen ontmoet, maar hoe moeilijk is dat... Wij weten niet hoe onze houding tegenover hem moet zijn? U ziet: heel veel vragen. Wij weten dat wij dit alles bij de Heere mogen brengen, maar praktisch loop je toch tegen veel dingen aan. Wij willen onze zoon gelukkig zien voor het nu, maar wat veel belangrijker is: dat hij bij Hem mag horen voor eeuwig.
Het is en blijft een groot probleem en een zwaar verdriet wat ouders van kinderen die ervoor uitkomen homofiel te zijn te verwerken krijgen en onder ogen moeten zien. De vraagsteller geeft dat ook op een heel herkenbare wijze aan. Ik vind het treffend dat de ouders hun zoon met liefde en begrip tegemoet zijn getreden en er alles aan hebben gedaan om de goede onderlinge relatie niet te schaden. Ik heb de indruk dat dit ook van de kant van de zoon het verlangen is geweest. Wanneer ouders zo optreden, hebben ze zichzelf niets te verwijten. Ze hebben hun kind liefdevol opgevangen en de best mogelijke raad gegeven.
Fijn ook dat er goede en bemoedigende reacties uit de gemeente kwamen. Dat mag ook worden verwacht, maar helaas is de praktijk soms anders.
Het was een zware gang om naar de verjaardag te gaan en daar de vriend te ontmoeten. Toch lijkt mij dat de juiste keuze. De houding tegenover deze jongeman zal er één van openheid en eerlijkheid moeten zijn, helderheid over het standpunt ten opzichte van homorelaties, maar liefdevol ook tegenover hem.
Het is van belang met de eigen predikant hierover te (blijven) spreken.
Bovenal wens ik deze ouders Gods leiding en wijsheid toe om in hun liefderijke benadering te volharden.
Ds. J. Hoek
Reacties binnengekomen bij de redactie:
Reactie 1:
Hallo lieve ouders van deze prachtzoon,
Verlegenheid en liefdevolle omarmig, dat lees ik in jullie vraag. En dat ontroert me. Mijn ouders hebben met hetzelfde dilemma gezeten. En hebben dezelfde keus gemaakt.
Een aantal dingen hebben daarbij, vanuit mijn perspectief gezien, enorm geholpen.
1. De realisatie dat de keus van de zoon uiteindelijk niet de verantwoordelijkheid van ouders is. De verantwoordelijkheid van de ouders is hun zoon in liefdevolle ontferming bij te staan. Een huwelijk wordt gesloten voor goede en minder goede tijden. Een zoon die voortkomt uit deze huwelijksbelofte staat men ook bij; juist als de weerstand van de omgeving, en misschien zelfs wel de eigen weerstand groot is.
2. Niet alleen de seksuele identiteit van uw zoon is aangetast door de val in het paradijs. Uw zoon hoeft zich niet dubbel te bekeren ten opzichte van de heteroseksuele medemens. Hij is in alles gelijk aan zijn heteroseksuele naaste en zal in woord werk en gedachte gereinigd moeten worden door het bloed van Jezus Christus. Zijn geloof zal het ultieme houvast zijn in dezelfde soort dilemma's als heteroseksuele naasten hebben moeten aanvaarden. De Geest van Christus zal ook hem sterken om keuzes te maken in een niet volmaakte wereld waarin iedere keus tegelijkertijd een knieval is voor een niet perfecte oplossing. Iedere keus is ten diepste een schuldbelijdenis waarin we moeten erkennen: de volmaakte keus is er niet meer, we kunnen en willen slechts recht doen aan de keus die het meest humaan, het meest positief is voor God en onze naaste. Dat doen we uit en door de liefde!
3. De afweging over wat liefdevol is, is als buitenstaander makkelijker te maken aangezien de emotionele betrokkenheid er niet is. Laat u nooit van de wijs brengen door mensen die geen ervaringsdeskundigen zijn. Ervaar zelf de pijn, doorvecht en doorsta het. Sterk u in barmhartigheid. Sterk u door lotgenoten te zoeken. Sterk uzelf door de Bijbel te pakken en die als geheel te lezen. Door rode draden van liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, en matigheid toe te passen.
Uw zoon is meer dan homoseksueel, uw zoon is een prachtzoon met prachtouders Die ontferming kunnen zoeken bij een prachtige God.
Reactie 2:
Beste ouders,
Zelf heb ik, als homofiele man, toen ik 23 was m’n verhaal thuis gedaan omdat ik in mezelf vast liep. Het werd in de eerste instantie goed opgevangen, echter, daarna is het hele onderwerp doodgezwegen. Dat heeft me veel verdriet gedaan. Want, al deden mijn ouders normaal tegen me, toch voelde ik altijd een spanning, het was niet bespreekbaar, maar er werd ook nooit gevraagd hoe het met me ging.
Ik heb een breed netwerk om me heen en ken ook enkele jongens die ook homofiel zijn. Met één van deze jongens, notabene uit m’n eigen kerkelijke gemeente, heb ik een hele diepe vriendschap. Let wel: geen relatie. En als je van relatie spreekt is het een vriendschappelijke relatie. We gaan veel met elkaar om, eten regelmatig bij elkaar, gaan samen doordeweeks nog eens ergens naar de kerk, gaan eens op vakantie maar wat bovenal rijk is is dat we proberen samen te bidden voor we s’avonds naar huis gaan. Dat is fijn. En dan voel je weleens dat je samen mag strijden. Natuurlijk blijft het altijd oppassen want ik ben een mens niet zonder gevoelens.
Mijn moeder kan ook met deze jongen niks. Ze is bang. Bang dat er verder iets gebeurd. Bang dat het uitmond in een relatie. En, hoewel ik heb geprobeerd hier met haar over te praten, toch houd ze een reserve naar die jongen. En dat laat ze heel goed merken op bijvoorbeeld m’n verjaardag. Dat is heel vervelend. Ik weet niet hoe de situatie rondom uw zoon is, of het een vriendschap is of een relatie. Ik kan begrijpen dat u met een relatie niet blij bent. Dat begrijp ik en ik keur een relatie in die zin ook af. Of is het een vriendschap? U mag best van mij weten dat, hoewel ik vele hetero vrienden en vriendinnen heb, deze vriendschap toch speciaal is omdat we hetzelfde kruis dragen, elkaar geestelijk goed aanvoelen en we ook goed kunnen praten. En ten diepste begrijpen hij en ik wat er in elkaar omgaat. Daar kan een hetero moeilijker inkomen.
U schrijft dat u uw zoon het liefst gelukkig ziet. Dat geloof ik van u. Maar uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk het is om te strijden tegen je eigen vlees in die zin en dat ik ook het liefst een vriend zou hebben of in ieder geval iemand waar je de belangrijkste voor bent. Je bent mens en hebt ook sexuele gevoelens ingeschapen gekregen. En dat vind ik nog steeds moeilijk om mee om te gaan. Je hebt ze en kan er niks mee, niet naar jezelf, niet naar een ander. Maar u zult het wel met mij eens zijn dat uw zoon ten diepste ook naar iemand verlangt. Dat heb ik ook gehad, en eigenlijk nog steeds wel hoor. En dat blijft moeilijk. Het helpt me wel om daar met mensen over te praten.
Spreek maar veel met de Heere over uw zoon. De Heere gaat vaak wegen die we niet begrijpen maar weet dan dat alles uit Zijn Vaderlijke hand ons toekomt zoals de Catechismus ons zegt. En dat is niet gemakkelijk, het wordt bestreden door de satan, want reken maar dat die uw zoon ook bespringt, dat weet ik uit m’n eigen leven. En toch, er is geen betere plaats dan uw weg op de Heere te wentelen. Dat wens ik u toe. En als u eens verder wilt praten mail gerust of bel.
