Geen waardering van schoonouders
Ds. P.D.J. Buijs | 13 reacties | 18-11-2009| 17:00
Vraag
Aan een predikant. Ik ben zelf een jonge vrouw van 25jaar (gediplomeerd MWD’er) en leidt een heel stabiel leven zonder problemen en heb een duidelijke levende relatie met God. Ik heb sinds anderhalf jaar verkering met een jonge man (25) met autisme (asperger). Ik kan mij heel goed inleven in hem en ben voor hem een ware toevlucht! (volgens mijn vriend, maar die zie ik zelf ook). Wij zijn supergelukkig. Ik ben heel georganiseerd, gestructureerd, duidelijk, en psychisch heel sterk. En hij geeft ook aan mij wat ik nodig heb! Hij is zoon van een dominee uit de reformatorische gezindte. Zijn ouders hebben nog nooit zich positief tegenover mij uitgelaten, dat ze blij zijn dat ik zo goed met hem om kan gaan en dat ze tevreden zijn over onze relatie. Altijd kritisch en bemoeizuchtig... Ik denk dat dit gewoon dominee's eigen is, altijd het beste willen, enz. Ze hadden veel kritiek op mijn kleding en leefwijze. Ik heb me in alles aan hen aangepast. Ik ben veel gewend, maar dat een domineesechtpaar (zeer rechtzinnig notabene!) geen waardering op kan brengen voor mijn aanpassingen en het omgaan met hun zoon, daar heb ik het heel moeilijk mee. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste lezeres,
Begrijpelijk dat je het hier moelijk mee hebt, zeker wanneer je je in alles aan hen hebt aangepast. Respect ervoor dat je dat zo gedaan hebt! Misschien mag ik toch een paar tips geven.
In de eerste plaats: laat het voortdurend een zaak van gebed zijn dat er toenadering mag komen. Dat lijkt een open deur, maar is het niet. We geloven immers dat de Heere op het gebed grote dingen kan doen? Hij heeft het al zo vaak gedaan! Laat het gebed daarom voorop staan, zeker ook het gebed om wijsheid (denk aan de belofte uit Jakobus 1:5).
Vervolgens: probeer je moeite eens helemaal voor hen open te leggen. Geef aan dat je er behoefte aan hebt om eens dieper te praten: over wat er bij hen achter zit, hoe jij zelf hun houding ervaart, wat je graag samen met je vriend wilt, enz. Een open en kwetsbare opstelling doet soms wonderen.
Ten slotte: houd gewoon vol in een liefdevolle, gevende levenswijze, waarin je de minste toont te zijn (ik doel bijvoorbeeld op je aanpassing in kleding en leefwijze). Het ijs kan soms na langere tijd op deze manier ontdooien; je wint hen dan langzamerhand voor je in. Dat vraagt geduld, en het vraagt ook een stukje incasseringsvermogen, als ik de situatie goed inschat. Maar leren we juist dat niet van de Heere Jezus (Matt. 11:30)?
Zo kan ook deze moeilijke situatie een oefening worden in het navolgen van Hem. En dan heb je Hem mee. Is dat niet alles?
Van harte sterkte en zegen toegewenst.
Ds. P. D. J. Buijs
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.D.J. Buijs
- Geboortedatum:02-11-1961
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bid voor de ouders van je vriend, dat hebben ze hard nodig, denk ik zo.
En vraag je in alles af: met welke houding/welk gedrag ben ik echt Christus-gelijkvormig?
Gods zegen!!
Heel herkenbaar jou verhaal alleen dan voor mij in een andere vorm.
Maar houdt bij alles wat je doet je oog alleen gericht op Jezus!
Ik moet denken aan de volgende text:
Hebreeën 12:2 Laat ons oog daarbij (alleen) gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder des geloofs, die, om de vreugde, welke vóór Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is ter rechterzijde van de troon Gods. 3 Vestigt uw aandacht dan op Hem, die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat gij niet door matheid van ziel verslapt.
Het is 'de' kunst om in alles ons oog alleen op Jezus te richten.
Alleen dan zullen mensen ook die vruchten zien, en er op een gegeven moment ook niet meer omheen kunnen. "De enige oprechte diepe liefde die er bestaat".
Die alleen maar bereid is te geven!
Als je door wilt praten mail gerust toontjevos@hotmail.com
Die alleen maar bereid is te geven!
Precies Antoinnette. Het leven met een man die asperger heeft is al zo moeilijk en op de lange duur zal het ook alleen maar geven zijn! Je verwacht waardering van zijn ouders..........die worden je partner niet. Steek je energie daar niet in, maar wel in je relatie en als ze zien dat het goed zit tussen jullie, zullen ze zeker ook gaan waarderen, tenminste...als ze zelf ook geen asperger hebben, want dan blijft het een éénrichtingsverkeer.
Ik heb asperger. Mijn echtgenote (en ik) wisten niets van dit etiket. We huwden in 1993 en in 2003 kwam de diagnose. Mijn vrouw neemt het mijn overleden vader, mijn moeder en mij kwalijk dat WE HAAR ERIN GELUIST HEBBEN. Ze is een hele goede moeder.
Weet waaraan je begint, al hou je nog zoveel van hem. Het zal misschien te moeilijk en te eenzaam zijn voor je. Ook je vriend zal het moeilijkl kunnen krijgen als echtgenoot en vader!
Ook Aspergers zijn lieve mensen. Maar ze KUNNEN NIET en dat maakt radeloos.
Moge de Heere jullie zegenen. Ik zeg het zielsbedroefd.
De vraagstelster komt op mij een beetje over als een IWAB (= Ik Weet Alles Beter). Wellicht kom je bij je schoonouders ook wel erg goed gelukt over, wat op mij in ieder geval zeer afstotend zou werken.
Verder vraag ik me af of het etiket Asperger al eerder is geplakt of dat jij, gediplomeerd MWD'er dat hebt gedaan?
Voorts vind ik je opmerking over predikanten die bemoeizuchtig en eigenwijs als hoofdkenmerken hebben, op z'n minst generaliserend en daarnaast ook onterecht. Bovendien zet je langs deze weg je toekomstige schoonouders op een niet zo'n nette manier weg, en plein publique.
Wat je m.i. moet doen, is niet oneindig psychologisch blijven femelen, maar liefde blijven geven c.q. vurige kolen blijven stapelen bij je schoonouders.
Daarnaast moet je ook rekenen dat ieder een eigen persoonlijkheid heeft en dat je niet iedereen kan transformeren naar jouw eigen ideaalbeeld. Laat mensen ook de ruimte om te zijn wie en hoe ze zijn, zonder gelijk een etiket te plakken.
Om terug te komen bij hjrl: van harte wens ik jou toe dat je toch waardering van je vrouw mag ontvangen en dat zij jou de ruimte zal geven om 'anders' te zijn. Van harte alle goeds en Gods nabijheid gewenst!
Dat zal niet te verwachten zijn van de kant van mijn echtgenote die een zeer goede moeder is en op de eerste plaats moeder wil zijn (zelfs ten koste van mij indien nodig in haar ogen). Sedert de diagnose ben ik haar 4e kind. En dat beiinvloed ook de lichamelijke kant van het huwelijk. Sedert 2004 niets meer. Bang voor de komst van nog meer kindjes. Ik heb wel hulp van Centrum Autisme. Maar dat helpt eigenlijk niet. Alleen het geloof en angst voor Gods reactie weerhoudt me van ................ Dank voor je antwoord.
Het tegemoet willen komen aan andersdenkenden (die familie zijn geworden), doen wat je kunt, terwijl het niet jouw principes zijn, en toch het gevoel houden dat het nooit goed is. Dat is erg vermoeiend en frustrerend..
Ik wens je veel sterkte! Zoals al eerder gezegd is, probeer in alles het oog op Jezus te houden, en vraag hem om te zijn als Hij.
Veel zegen!
of je schoonouders nou putjesschepper op zee zijn de grootste feestbeesten of een predikanten echtaar doer er in geen geval aan toe
er is 1 spreekwoord die de fout aan het licht brengt
wie een vinger geeft geeft 2 handen en 2 voeten
ieder mens is uniek door GOD geschapen,
jij moet je niet aanpassen aan hun en zij niet aan hun aanstaande schoondochter
straks zit je vast geklonken aan je partner en verteld je schoonmoeder/vader wat je moet eten op maandag,naar welke supermarkt je moet en wordt je bespioneerd of je alles doe wat hun zeggen / eisen
ook al ben je nog zo verliefd op hem
maak nu de keuze ik blijf ik zo als ik was
of ik zoek hoop op een partner zonder bemoeizuchtige ouders
en die zijn er zat
Wat doe jij nou? Dit is gewoon onbijbels!
Vragenstelster: het is goed dat je je probeert aan te passen maar je moet wel jezelf blijven! Aanpassen betekend nog geen zelfverachting maar wel zelfverlochening!
Je mag een ander ook niet tot ergernis zijn!
Ik begrijp je en het is toch niet erg om je AAN TE PASSEN? dat is wat anders dan VERANDEREN hoor!
sterkte....
Want uit de vraag lees ik dat deze situatie veel geduld (lankmoedigheid) eist!
