Bang om zwanger te worden

Waar de angst vandaan komt? Misschien uit het feit dat je door verschrikkelijk vele en lange pijnen heen moet, complicaties kunt krijgen, uit kunt scheuren etc.?

Je bent niet de enige, maar het moet gewoon de tijd hebben je bent er duidelijk nog niet aan toe. Geloof me het komt allemaal goed. Nu hoor en zie je de dingen van anderen, maar als het je eigen situatie is is het heel anders. Hoewel een bevalling heel zwaar kan zijn hoef je er niet dramatisch over te doen (want zo zijn de verhalen vaak wel).
Blijf gewoon nuchter en ontspannen en geef het over.

Ik geloof dat je tegenwoordig ook om een ruggeprik mag vragen.

De eerste reactie is hopelijk een grapje?!

Ik geloof ook eerlijk gezegt niet dat je als je echt zo bang bent, dat je niet aan kinderen durft te beginnen, dat je er dan vanzelf wel naartoe groeit.

Een bevalling is nu eenmaal iets wat je niet elke dag meemaakt, en waar je dus geen ervaring mee hebt. Dat zorgt ervoor dat iedere moeder er min of meer tegenop ziet, want inderdaad, de vrouwen met de zwaarste bevallingen zijn altijd haantje de voorste hun verhaal met andere vrouwen te delen. Vooral als die vrouwen dan net zwanger zijn en het dus toch al te laat is ;-)

In werkelijkheid is een bevalling voor de meeste vrouwen vooral zwaar werk (vandaar het engelse woord: labou r= werk). Vergelijk het maar met het lopen van een marathon. Net als bij een marathon: de loper heeft geoefend, loopt de laatste paar kilometer met blaren en is aan het eind van zijn krachten, maar als hij over de finishlijn komt, voelt hij zich geweldig! Als je aan sport doet en eraan went tegen je grenzen aan te komen, zul je heel anders met een bevalling om kunnen gaan, dan wanneer je bij het eerste beetje hoofdpijn meteen een paracetamolletje slikt.

Niemand kan garanderen dat je geen pijn zult hebben bij je bevalling, maar die pijnen/wee"en komen in vlagen en daartussen heb je dan pauze. Een wee duurt meest maximaal een minuut, begint langzaam en wordt steeds sterker en als je het niet meer kunt verdragen na standaard 30 seconden merk je dat hij weer afzakt. Dat komt dan in het begin misschien elk kwartier en op het laatst elke tweede minuut, maar dan ben je ook bijna aan de eindstreep. Een minuut duurt dan ook een minuut net als op elke andere dag en op een gegeven moment is de dag voorbij en het kind geboren.
Je kunt tegenwoordig zelfs als je thuis bevalt teruggrijpen op technieken die 20 jaar geleden deels nog niet bestonden (bv. TENS) en die een bevalling makkelijker te dragen kunnen maken.

Ik denk dat de suggestie vanwege de angst een therapie te proberen een goede oplossing kan zijn. Juist als je minder angstgevoelens hebt, zul je beter op de pijnstillers en kracht van je eigen lichaam kunnen teruggrijpen.

Veel Sterkte.

P.S. En hou onmiddellijk op naar mensen met vreselijke bevallingsverhalen te luisteren. Eerlijk gezegd heb ik meerdere kinderen en ik zag om die redenen ook tegen de bevalling op, maar mijn bevallingen waren zo gemakkelijk dat ik er nooit over durf te vertellen, omdat het dan net lijkt of je de mensen met vreselijke bevallingen niet serieus neemt. Daar kan ik echt niet over meepraten. Ik vond het wel meevallen. LOL
Ik heb ook meerdere vriendinnen die het ook zo is vergaan en die houden om dezelfde reden ook altijd hun mond. Niemand wil luisteren naar iemand die zegt dat het een makkie was. Gruwelverhalen, dat maakt pas indruk.

Er mag dan in de Bijbel staan 'met smart zult gij kinderen baren...'
Maar het is echt bij iedereen anders.

Wij hebben 4 kinderen maar dat zijn ook 4 verschillende bevallingen.

Er is denk geen bevalling zonder pijn, maar daarna mag je je kindje in je armen houden en door de blijdschap om je kind ben je alles weer vergeten.

Als je een zwangerschap om je angst uit gaat stellen, ga je straks ook krampachtig om met sexualiteit, misschien ga je dat ook uitstellen of vermijden, dat is niet de bedoeling.

Het vb vd marathon is trouwens mooi.

Ik vraag me af of de vraagstelster echt met een alles overheersende angst leeft waarvoor echt hulp gezocht moet worden of dat het gaat om het idee dat een bevalling afschuwelijk is. Ik was er nl ook altijd enorm bang voor en inderdaad al die verhalen die je leest of hoort maar toch....
Elke bevalling is anders! In het huwelijk ga je als het "goed" is ook steeds meer naar een kindje verlangen. (sorry, als ik hier mensen mee kwets, volgens mij is dat redelijk normaal maar er zijn ook mensen die die gevoelens niet hebben, geeft ook niet)
Toen werd ik zwanger, geweldig blij...maar die bevalling... Ik heb geprobeerd er niet aan te denken. Vlak voordat ik uitgerekend was heb ik een paar keer heel naar gedroomd maar ik heb toch geprobeerd realistisch te blijven en...te blijven bidden om hulp en kracht!
T Viel best mee....inderdaad je kindje moet er gewoon uit en als je het dan in je armen houdt...geweldig moment vonden we dat! Maar eerlijk gezegd als ik nu weer aan een evt. volgende bevalling denk dan griezel ik en moet ik weer diezelfde angst gaan overwinnen.
Sterkte en om hiervoor je trouwdag uit te stellen.... Zou ik niet doen! Probeer het in de handen van God te geven!

Beste vragenstelster,
Ik denk dat ik je angst voor een bevalling deel of gedeeld heb. Gewoon omdat mijn vorige bevalling heftig was. 'k heb nu echter besloten dat het geen zin heeft om er zo bang voor te zijn. Ik weet dat er vrouwen zijn die bevallen met weinig pijn en dat er vrouwen zijn die bevallen met veel pijn. Goed, het zij zo. Bij mij is het blijkbaar altijd met veel pijn. Prima. Ik kan er toch niets aan veranderen en ik vind dat ik hiermee God niet in de weg moet staan door dan te zeggen dat ik dan maar geen kinderen wil. Ik vind bevallen niet leuk, maar het kindje in mijn buik zal er toch een keer uitmoeten, en ik ben nu ook wel nieuwschierig wat voor lief mensje dat is!. Weet dat je altijd recht hebt op pijnstilling of een ruggenprik. En ik weet nu ook hoe fijn het is om een kindje te hebben en dat dat lang niet opweegt tegen de vervelende uren van een bevalling. klinkt heel cliche he.

Het maakt inderdaad verschil of het hier over allesoverheersende angst gaat, of gewoon om de gezonde angst die wel meer vrouwen hebben voor de bevalling. Je zou dat voor jezelf moeten uitzoeken en als het eerste geval geldt zou ik niet verder praten met 'doorsnee mensen' maar eens met een verloskundige of psychologisch deskundige. Die mensen kunnen je gewoon de waarheid vertellen op een tactische manier.

Maak het probleem niet te groot zou ik je aanraden. Een bevalling doet pijn, dat is simpelweg ook nodig. je kunt er moeilijk over doen, maar dat helpt allemaal niets. uiteindelijk draait het om de kinderen die je mag krijgen en opvoeden tot Zijn eer.

Hm, ik hoop dat je het een beetje snapt. Heel veel suc6!

@ drj: nee, die reactie was geen grapje :). De vragenstelster werd meteen doorverwezen naar een hulpverlener. Terwijl ik denk: hallo, het is nogal niet wat! Bevallen is bepaald geen pretje, dus daar komt die angst vandaan. Dat lijkt me vrij logisch en ik vraag me af of iemand dan van die angst afgeholpen moet worden. Als het obsessieve vormen begint aan te nemen misschien?

@drj,

Als ik jou was zou ik maar niet meer m'n mond houden dan want blijkbaar hebben andere mensen behoefte aan mildere verhalen. ;)

Nou vragensteller: ik zal eerlijk zeggen dat mijn bevalling super goed ging en in een paar uur gepiept, maar ik wist echt niet dat een mensenlichaam zoveel pijnen kon verdragen! Ik vond het ongelofelijk wat een oerkracht zeg! Ik ben er maanden beduust van geweest en nog steeds onder de indruk!
En toch... wil ik een volgend kindje en misschien wel meer! Dus zo zie je maar...

Zelfs de meest kleinzerige vrouwen om je heen hebben een kind gebaard dus waarom zou jij het dan niet kunnen?!

Het is een wonder dat dit kan! Dat een vrouw gewoon een kind KAN baren! Stel dat dat niet lukt (voorbeelden genoeg!) Dan moet je een keizersnee! Dat is erg! dan ben je een jaar lang aan het tobben met een wond, de borstvoeding komt meestal niet goed opgang (waardoor er dus vaak NOG iets mislukt), en vaak voelen die vrouwen zich falen (wat absoluut niet waar is natuurlijk!)

Overigens is het niet voor elke vrouw waarheid dat je het gelijk vergeten bent! Ik heb er maanden over gedaan om het beetje bij beetje te verwerken! Maar op een gezonde manier hoor! En dat is logisch! Maar als je kindje eruit is dan weet je waar je het allemaal voor gedaan hebt!

En.... je bent niet voor niks 9 maanden zwanger! Die tijd heb je nodig om er naartoe te groeien en op het laatst ben je het zo zat dat je WIL dat de bevalling begint! Mooi geschapen he!?

Liefs, Rinske

@ Rinske,

Dat laatste wat je zei met het zat zijn klopt helemaal.
Ook bij mijn eerste kind had ik zoiets van: je kunt niet meer slapen/liggen, moet elke 10 minuten naar de wc kunt niet meer goed zitten,, gezwollen voeten, je hebt nog maar 2 passende kledingstukken die je al wekenlang draagt... Alles is beter dan dit. Dan maar bevallen, maar dit hou ik geen weken meer vol!!

Vraagstelster,
Het was ook een angst van mij, dat heeft anderhalf jaar geduurd, maar ik heb nu zo'n groot verlangen om een kindje te krijgen, dat dat overheerst. Dan neem ik die bevalling wel voor 'lief'. Hoewel ik er wel tegenop zou zien, probeer ik me vast te houden aan positieve verhalen.
Ik zou er zeker niet je huwelijk voor uitstellen, bij mij moest het gewoon 'groeien'.

De bevalling is iets wat pas later komt, je hebt natuurlijk eerst de zwangerschap. En dat is zo verschillend bij iedereen. De 1 loopt stralend te pronken met de buik en voelt zich super, terwijl de ander (letterlijk) kotsmisselijk is. Zich slap voelt en de maanden door sleept. Je weet het van te voren gewoon niet.
Wel weet ik, dat (bijna) iedereen aan het eind zo iets heeft van: "het moet toch gebeuren, dus dan nu maar direkt". Dit is iets wat je aan het begin nog niet kan voorstellen, maar groeit als de ongemakken en nieuwsgierigheid toenemen. Het is iets als een zere kies. Als je eenmaal kiespijn heb, ben je blij dat je naar een tandarts kan gaan, tewijl je er anders niet aan moet denken. Gewoon over je heen laten komen dus, je kan niet over alle dingen controle hebben.