Waarmaken van beloften

Ds. P. van der Kraan | 3 reacties | 06-11-2009| 13:00

Aan ds. Van der Kraan. Even geleden heb ik u een vraag gestuurd over eerder gedane beloften aan God, hoe daar mee om te gaan. Ik ben u dankbaar voor het duidelijke antwoord dat u me gaf. Ergens dacht ik wel dat het fout was, maar uw antwoord bevestigde dat. Nu blijft er nog wel een vraag voor me open. Het waarmaken van beloften over bepaalde dingen die nog goed na te gaan zijn (waar ik spijt van heb die ooit gebeden te hebben) ben ik mee verder gegaan omdat dat moet. Maar ik heb een tijd geleefd met het gevoel dingen mee te moeten brengen naar de Heere (missschien nog steeds wel). Tijd te moeten vrij maken om iets te lezen. Ondanks dat ik denk ik toen wist dat dit niet zo behoorde, deed ik dat. Ik heb toen ook gebeden over schriftgedeeltes van de preek waarbij ik aanwezig was, te zullen nalezen. Dit moest ik van mezelf. Dit heb ik soms wel waargemaakt, soms niet. Doordat ik niet precies weet wanneer ik begonnen ben met deze bede en niet kan achterhalen wat ik wel en niet gelezen heb, is het heel lastig dit waar te maken. U schreef me dat beloftes aan de Heere waargemaakt moeten worden. Ik zal dus proberen dat nalezen van de schriftgedeeltes altijd te blijven doen. Maar hoe moet ik nu omgaan met de vorige gedeeltes die ik niet nagelezen heb? Ik weet dus niet wat ik wel en niet gelezen heb, en welke gedeeltes het zijn geweest. Ik schaam me voor deze vraag, maar het blijft me drukken, vandaar dat ik hem toch aan u stel. Ook schreef u dat ik niet de rechtvaardige ben, dat is waar! Maar zal de Heere me wel willen vergeven en naar me willen horen zolang deze “te achter halen waarmakers” niet zijn waargemaakt? Gelijk zou ik er een vraag aan vast willen koppelen: Hoe weet ik zeker dat mijn zonden vergeven zijn? Ik word zo heen en weer geslingerd in kijk- en denkwijze daar op. Ik wil u alvast bedanken.

Beste twijfelaar,
 
Vanuit je vervolgvraag krijg ik de indruk dat er twee dingen met jou aan de hand zijn. In je vraag klinkt geestelijke nood door. Tegelijkertijd maak ik me zorgen over je psychische gezondheid. De manier waarop je blijft terugkomen op wat je aan God beloofd hebt en waarvan je meent dat je het moet doen, terwijl je het niet kunt houden, is in mijn beleving nogal onnatuurlijk. Ik denk dat dit meer een kwestie van karakter is dan dat het geestelijk is. Je kunt jezelf er niet van losmaken. Of ik (wat het laatste betreft) gelijk heb, kun je het beste zelf beoordelen door je af te vragen: (1e) ben ik ook op andere punten zo vasthoudend in die zin dat je moeilijk van iets kunt loskomen als het zich eenmaal in je gedachten heeft vastgezet? En door (2e) eens aan een ander uit je omgeving, die je goed kent en die in staat is om een eerlijke beoordeling over jou te geven, deze vraag voor te leggen. Als mijn vermoeden door jou zelf en een externe 'getuige' bevestigd wordt, is het zaak dat je allereerst werkt aan verandering van je karakter t.a.v. het (zoals ik er tegen aankijk) wat dwangmatig omgaan met deze kwestie (en misschien ook met andere kwesties). Dat is het eerste wat ik je wil zeggen. Als je er alleen niet uitkomt, is het misschien punt van overweging om hulp te zoeken bij bijvoorbeeld een instantie als Eleos.
 
Het tweede deel van mijn antwoord brengt me nog eens bij jouw vraag. Ik herhaal wat ik ook in het vorige antwoord al heb gezegd: houd op met het beloven van dingen waarvan je weet dat je het niet kunt nakomen. Lees in dit verband Prediker 5:3 en 4. Die teksten spreken duidelijke taal en zouden voor jou geschreven kunnen zijn. Wat veel belangrijker is, is dat je dagelijks het Woord leest en overdenkt in zogenaamde stille tijd. Want wat heb je eraan als je alleen een stuk uit de Bijbel leest omdat je het (van jezelf!) moet doen. Dan heb je een plicht vervuld. Eigenlijk ben je dan bezig als roomse mensen die denken dat ze een goed werk gedaan hebben door een plicht te vervullen. Als dat een lege plicht is (iets doen om het gedaan te hebben) is het voor de Heere niets waard. Breek daar vandaag nog mee. Maar laat er zo mogelijk tweemaal per dag een tijd van stilte zijn waarin je het Woord biddend leest, vragend of de Heere je daardoor bij de hand wil nemen en je de op de weg der zaligheid wil leiden. Dat is een veel vruchtbaarder omgang met de Bijbel dan het verplicht lezen ervan.
 
Dan het laatst deel van je vraag, waarin je vraagt naar de zekerheid van de kennis van de vergeving van je zonden. Hoe krijg je die? De enige weg naar de zekerheid is je volledig toe te vertrouwen aan de beloften van Gods genade. Elke zekerheid die je daar buitenom wilt hebben, is geen zekerheid en blijft je in onzekerheid vasthouden. Wanneer vertrouwt een mens zich onvoorwaardelijk toe aan de beloften van Gods genade? Als Hij alles is kwijt geraakt om zich ermee voor God staande te houden. Dan vergaat het je als de gevangenbewaarder van Filippi die ten einde raad was en zich dan op het woord van Paulus aan de Heere Jezus overgeeft. Het gevolg is dat hij gelooft en zijn gezin.
 
Hopelijk kun je in praktisch en geestelijk opzicht verder met dit antwoord. De Heere zegene je erbij.
 
Hartelijke groet,
Ds. P. van der Kraan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven