Worstelen met homofiele gevoelens

Ds. J. Noordam | 13 reacties | 24-10-2009| 10:10

Ik ben een 34-jarige man met een homofiele geaardheid, lid van de HHK. Onlangs kwam ik in contact met een jongen uit m'n eigen gemeente. Al snel bleek dat hij ook een homofiele geaardheid heeft. We mailden en mailden en inmiddels is er een zeer hechte vriendschap uit voortgekomen. We gaan regelmatig doordeweeks naar de kerk, voelen elkaar ook geestelijk goed aan, kunnen fijn met elkaar praten en we mogen telkens als we bij elkaar zijn op de knieën om de Heere te vragen of Hij ons wil bewaren voor de zonden. Zeven jaar geleden ben ik flink overspannen geweest. Dat had te maken met het feit dat ik vast liep met m'n homofiele geaardheid. Ik ben daar voor in therapie geweest en heb een gespreksgroep gevolgd en het heeft me veel geholpen. De laatste jaren, ik woon zelfstandig, heb ik me uitgeleefd op internetsites en zelfbevrediging. Echter, toen ik contact kreeg met die vriend was het direct weg, geen behoefte meer aan. Niet dat ik niet hoef te strijden of dat m'n gevoelens weg zijn, nee, maar toch heb ik daar geen begeerte meer naar. Het staat de Heere in de weg maar het zou ook een vriendschap in de weg staan. Nu echter voel ik, nadat ik contact heb gekregen met die vriend, de laatste weken veel spanning. Ik weet niet wat het is, maar het maakt me vaak radeloos. Zelfs zo dat ik voel dat ik weer terug val naar de overspannen tijd van zeven jaar geleden. Ik worstel erg met m'n gevoelens. En ben heel lang bezig geweest met: “Wilt U die gevoelens maar wegnemen, ik mag ze niet voelen, het kan niet.” En ja, als die vriend er is voel ik het ook weleens, en hij ook en daar kunnen we over praten en ook dan gaan we op de knieën. Mensen om me heen zeggen: breken, het mag niet, het kan niet, veel te gevaarlijk. M'n huisarts daarentegen en een predikant zegt juist: investeren en elkaar liefhebben als een David en Jonathan, ook al moet je je bewust zijn van de gevaren die er kunnen zijn, maar doe het alles voor het aangezicht van de Heere. Gisteren sprak ik die vriend nog even en hij zei me: jongen, jij zit maar te wroeten in jezelf, dit mag je niet voelen, dit mag je niet merken, dat mag je niet, en je beseft ook zelf wel dat je je gevoelens en zonden er niet onder krijgt omdat dat niet kan. Ik moet leren naderen tot de Heere en het zeggen: “Heere, hier ben ik, U kent me, met m'n verdriet, strijd, moeitevolle leven, m'n gevoelens, ook richting m'n vriend. En dan moet de Heere het gaan doen, en moeten we ons overgeven.” En ja, ik denk dat dat waar is. Die vriend en ik hebben een flink gesprek gehad en ons afgevraagd of het niet beter is om te stoppen met de vriendschap. Niet omdat we homofiel zijn, niet omdat we geen goede vrienden zijn, maar omdat we beiden vaak (niet altijd) last hebben van onze vleselijke begeerten naar de uitleving van onze seksualteit. Dat is niet gebeurd. Maar we hebben wel allebei die gevoelens en vinden het heel moeilijk om hier mee om te gaan. We zeiden: als we ze alrede begeren dan hebben we de zonden al gedaan. Dat is ook zo. En als we van de Heere moeten stoppen met onze vriendschap, dan doen we dat ook. Maar we zijn vrienden en kunnen elkaar ook niet zomaar aan de kant zetten, begrijpt u? Ik zei tegen hem: de homofiele gevoelens gaan niet weg, maar zouden we de Heere niet mogen vragen of Hij die begeerten weg wil nemen. Het is een moeilijke situatie. En het geeft voor ons beiden veel strijd. Wel, dit is het moeilijkste aan onze vriendschap, die overigens heel hecht is. Wij weten het eigenlijk niet zo hoe hierin te handelen en hebben de Heere gebeden of Hij het ons bekend wil maken.

Geliefde broeder in de Heere,

Allereerst ben ik je heel erg dankbaar dat je zo open je levensverhaal beschreven hebt. Dat is ook belangrijk om een beter zicht op jouw situatie te krijgen, en in je huid te kunnen kruipen, om antwoorden te zoeken op jouw wezenlijke vragen.

Dat het ontdekken van homofiele gevoelens een grote crisis in je leven heeft gebracht, waardoor je zelfs enkele jaren geleden overspannen bent geweest, kan ik mij heel goed voorstellen. Voor vele christenen die dit in hun leven ontdekken –zowel jongeren als ouderen– is dit ook een zwaar kruis. Het Woord van God, dat je lief is, wijst heel duidelijk homoseksuele omgang af. Terwijl je strijd door veel medechristenen vaak niet begrepen wordt; en aan de andere kant roept de ‘wereld’ je op velerlei manieren toe (o.a. via de media) dat je maar gewoon gehoor moet geven aan je diepste gevoelens. Je komt op deze manier in een spagaat terecht. Het is ook heel erg goed dat je mensen over je gevoelens in vertrouwen genomen hebt en bent gaan praten en vervolgens professionele hulp hebt gezocht. Uit je brief maak ik ook op dat deze therapie je goed gedaan heeft en je met Gods hulp je leven weer op de rails gekregen hebt. Gelukkig!

Na het ontmoeten van een jongere broeder in je eigen gemeente met deze zelfde strijd, geeft dat in eerste instantie een grote opluchting. Dit is ook verklaarbaar. Je hebt in hem een gesprekspartner gevonden. Iemand die jou helemaal begrijpt. Dat daardoor de drang om naar erotisch materiaal op internet op zoek te gaan weg is, is ook verklaarbaar. Dit gedrag komt voort uit een gevoel van diepe eenzaamheid. Zo’n ontmoeting met deze jongere broeder was dan ook in eerste instantie echt een bevrijding voor je. Tegelijkertijd komt naar mate de vriendschap groeit en zich verdiept de vraag hoe je  in deze nieuwe situaties met je homofiele gevoelens omgaat levensgroot en ook heel concreet naar boven. Zelfs in nog sterkere mate als daarvoor, toen je deze jongen nog niet kende. Ook dat is heel goed te begrijpen en zelfs logisch! Daarom begrijp ik ook heel goed dat dit een levensgrote worsteling voor jou en je vriend is, zelfs zo dat je weer bang bent terug te vallen in overspannenheid. Daarom is het ook belangrijk dat je weer professionele hulp zoekt. Of anders kan de gespreksgroep waarover je schrijft, en waar je zoveel geleerd hebt, jou ook weer heel erg helpen en steunen in deze ontstane situatie.

Toch wil ik jou graag via Refoweb enkele handreikingen doen. Ook al besef ik dat het op afstand is en het hier helaas niet om een wederkerig gesprek gaat.

Allereerste vraag die ik je wil stellen is: hoe kijk je tegen je eigen homoseksuele gevoelens aan? Heb je je anders-zijn voor Gods aangezicht kunnen aanvaarden óf associeer je je zó-zijn gelijk met zonden. De diepste vraag is: hoe zie je je zelf voor God: als een ‘vervloekte’ of mag je bij al je strijd en aanvechting vanwege je gerichtheid toch door God aanvaard weten? Om het met Luther te zeggen: een zondaar, maar toch (door het bloed van Christus!) een gerechtvaardigde! Dit is van fundamenteel belang in jouw geestelijke strijd, juist ook om op de juiste manier met je homofiele gevoelens om te gaan.

De tweede vraag die ik aan je wil stellen is: hoe zou je je gevoelens naar deze jongere vriend willen duiden: is dat verliefdheid, genegenheid of lotsverbondenheid? Of moet je het toch puur als begeerte omschrijven, die zich ook los van de persoon zou voordoen? Ik denk dat het wel belangrijk is dat je dat voor je zelf helder krijgt, juist om een goed antwoord te kunnen geven op de vraag hoe je nu verder met jullie vriendschap zou moeten omgaan.

Omdat ik moet afgaan op wat je schrijft en dit geen e-mailwisseling is waarin we op elkaar kunnen reageren, kan ik slechts wat algemene opmerkingen maken. Belangrijk is dat je voor je zelf helder krijgt, waar je nu in deze vriendschap tegen aanloopt, waar het je gevoelens betreft. Ik ga zeer zeker niet roepen dat je met deze vriend zou moeten breken. Wel moet je samen helder hebben wat jullie nu wezenlijk verbindt en elkaar steeds weer doet opzoeken: de geloofsverbondenheid of de lotsverbondenheid, of zelfs meer… Maar ook hoe verhouden die geloofsverbondenheid en de lotsverbondenheid zich tot elkaar. Wees daarin eerlijk en open ook naar elkaar. En waar liggen dan precies de verzoekingen? Om te voorkomen dat de vriendschap tussen jou en de Heere komt in te staan, is dat belangrijk om daar heel eerlijk in te zijn, naar God, naar deze jongere vriend en naar jezelf toe.

Verder is het, denk ik, heel belangrijk dat je al je sociale contacten benut. Je schrijft uitsluitend over de vriendschap van deze jongeman die met dezelfde gevoelens worstelt. Dat is in het kader van je vraag goed te begrijpen. Maar juist in dit verband is het ook belangrijk hoe jouw andere relaties eruit zien. Anders gezegd: voorkom dat je je alleen op hem richt en uitsluitend op hem gefocust bent. Laat het geen ‘exclusieve’ vriendschap zijn, maar investeer bewust ook in andere bestaande en nieuwe vriendschappen, waaronder ook getrouwde vrienden en vriendinnen, waardoor deze vriendschap niet je hele leven gaat beheersen. Uit je verhaal begrijp ik dat je ook wel met anderen over je gevoelens praat. Dat is alleen maar een goede zaak. Belangrijk is te werken aan een netwerk, van echt goede vrienden en vriendinnen, die je in je geestelijk strijd kunnen steunen. Waar je ook welkom bent als je het moeilijk hebt.

Het zou mij een lief ding waard zijn als juist in christelijke gemeenten, waar men homoseksuele relaties op grond van de Bijbel afwijst, netwerken ontstaan van gemeenteleden die hun hart en hun huis opstellen voor broeders en zusters die worstelen met hun homofiele gevoelens. Om hen een thuis te bieden. Naar mijn stellige overtuiging ligt hier een taak juist voor de ambtsdragers, met een warm pastoraal hart voor gemeenteleden in nood. Maar niet alleen zij, ook ‘gewone’ gemeenteleden kunnen in dit opzicht veel voor hun geloofsgenoten betekenen. Ik hoop ook werkelijk dat anderen die mijn antwoord op deze vraag lezen dit willen oppakken binnen hun eigen gemeente. Geef dit signaal rustig door aan de eigen predikant. Juist hij zou in dit verband een heel belangrijke rol kunnen spelen.

Tenslotte wil ik de vragensteller het dringende advies geven om een filter op zijn internetaansluiting te laten aanbrengen. Er zijn goede, ook christelijke, providers die je dat kunnen leveren. Eerlijk gezegd denk ik toch dat erotisch materiaal je eerder zullen prikkelen en tot zondige gedachten zullen verleiden, dan een goede en een open vriendschap, waarbij jullie samen kunnen bidden en jullie gezamenlijke strijd en worsteling bij de Heere kunnen neerleggen.

Ik hoop van harte dat  je iets met mijn reactie kunt, ook al besef ik dat het een antwoord op enige afstand is. Ik wens en bid je van harte Gods genade en leiding toe in jouw leven. Ook de andere jongere broeder, die ongetwijfeld ook dit antwoord onder ogen krijgt, wens en bid ik graag hetzelfde toe! Van harte Gods zegen over jullie levensweg coram Deo, voor Gods aangezicht!

Met een hartelijke broedergroet, in Christus verbonden!

Ds. J. Noordam, Drachten
 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Noordam

• Geboortedatum:
  11-09-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  -
• Status:
  Inactief

16 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven