Vloeken van medereizigers
Ds. H. van der Ham | 5 reacties | 03-10-2009| 13:00
Vraag
Een paar weken geleden kwam ik van de universiteit op weg naar huis en zat in de trein. Naast mij in de coupé kwam een viertal meiden zitten. Na een poosje begonnen ze erg te vloeken. Eerst dacht ik dat hen wat tegenzat of dat er iets niet lukte en dat het daardoor kwam. Later merkte ik dat het was omdat ik naast hen zat en ze aan mij konden zien dat ik christelijk was en naar de kerk ging. Het werd steeds erger en erger en de vloeken en beledigende opmerkingen gingen van kwaad tot erger. Ik wist niet wat ik er mee aan moest. Aan de ene kant deed het me verdriet dat de naam van God zo gelasterd werd en aan de andere kant dacht ik: "Als ik er wat van ga zeggen wordt het alleen maar erger". Ik heb het de hele treinreis genegeerd. Nu loop ik echter met een best wel groot schuldgevoel rond en voelt het echt als een zonde tegenover de Heere dat ik hier niks van heb gezegd. Wat was en is in deze omstandigheden de beste manier van handelen?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je verhaal vind 'k best aangrijpend. Het zegt wel wat. Wellicht zou je vrij spoedig kunnen proberen op een heel andere plaats te gaan zitten. Of staan.
Je spreekt van schuldgevoel. Het is verreweg 't beste de zaken eerlijk aan de Heere God te vertellen. Dat valt zeker niet tegen. Dat valt mee.
Van harte het nodige,
Ds. H. van der Ham
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. van der Ham
- Geboortedatum:25-05-1955
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Driebergen-Rijssenburg
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus predikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En al lijdt je misschien smaadheid om Christus' wil, dat moet ons een eer zijn!
als je er wat van gezegd heb;
zouden jullie iets wat ik heel lief heb, namelijk Jezus, niet willen lasteren?
is het helemaal aan hun en ook Jezus en dicipelen ondergingen deze situaties, misschien dat je hier juist troost uit kan putten dat je in gebed, ook voor deze meiden, de voetstappen van Jezus mag drukken?
Jammer ook dat we zo geprogrammeerd zijn dat we er een groot schuldgevoel aan over houden. Ik denk toch dat je je in zo'n situatie schuldloos kan zien. Helaas had je nou eenmaal de assertiviteit niet die de anderen -die het allemaal zo mooi kunnen verkondigen- wel hebben. Je had in ieder geval wel de intentie en dat weet God ook.
P.S.
Ja je kan het mooi vertellen en mooi natuurlijk als jij dat in de praktijk zo aanpakt. Vergeet echter niet dat niet iedereen hetzelfde is en sommigen daar veel meer moeite mee hebben. Ik stoor me daarom ook aan dat soort opmerkingen als: "dat MOET ons een eer zijn..etc" Volgens creeer je met dat ge'moet' alleen maar een kramp en dus het probleem van de vragensteller: schuldgevoel...
Het mooiste zou zijn als je toch rustig en vriendelijk zou vragen of ze zouden willen ophouden met vloeken. Wie weet volgt er nog een aardig gesprek.
Maarja, hoe reageer je dan weer 'opbouwend' als ze zeggen: "Hoezo? Moet ik toch weten?" of "Heb je er last van ofzo?" of erger.
Ik denk dat opstaan en een andere plek zoeken uiteindelijk het beste is.
Ze zijn er immers (schijnbaar) op uit om je te sarren of om je te laten 'happen'.
Dat is hun goed recht, helaas. ;-)
