Principiele bezwaren tegen medicijngebruik
drs. P. C. Hildering | 9 reacties | 02-09-2009| 10:07
Vraag
Hoe moet ik omgaan met ouders van een cliënt (met ADHD/Autisme) met principiele bezwaren tegen medicijngebruik? De cliënt is erg druk en onbeheerst, is soms een gevaar en belemmering voor medecliënten. Hoe kun je principiële bezwaren hebben tegen medicijngebruik? En waarom kies je er dan voor om d.m.v. medicatie-onthouding het leven van cliënt onbeheersbaar te maken? Wie kan me dit uitleggen? En wat kan ik hier verder in betekenen als begeleider?
Antwoord
Helaas is het zo, dat wanneer het om kinderen gaat, ouders medicijngebruik kunnen blokkeren, ook als dat ten koste gaat van hun kind. Het kan echter geen kwaad om te blijven benadrukken en daarbij eventueel hulptroepen in te schakelen (anderen die met het kind en zijn ouders te maken hebben, eventueel de huisarts als die een band heeft met het gezin) dat het gaat om het kind en diens toekomst. Dat laatste is soms letterlijk het geval wanneer het leerproces wordt beinvloedt door het gedrag.
Vaak probeer ikzelf in eerste instantie iets te bereiken door een korte proefbehandeling aan te bieden en dan daarna met elkaar te bespreken hoe dat is gevallen. Overigens is het vanuit structuren als dagverblijf etc. ook mogelijk druk te zetten wijzend op het verstorend karakter van het gedrag met als ultieme dreiging: hij/zij is niet meer te handhaven hier.
Dit zijn wat algemene gedachten, maar misschien wel bruikbaar is de specifieke situatie van de vragensteller.
Drs. P. C. Hildering
Dit artikel is beantwoord door
drs. P. C. Hildering
- Geboortedatum:24-04-1953
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Dokter Hildering is op 15 januari 2021 overleden.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Voor Adhd is dat een heel ander verhaal, onze zoon reageert heel goed op Concerta en dat zouden we niet graag missen, hoewel er heel negatief over geschreven wordt in de media. Mensen worden hierdoor soms ook bang gemaakt!
Ik zou wel graag willen weten welke principiële bezwaren de ouders hebben, dat maakt ook nogal wat uit.
Er is heel wat voor te zeggen wanneer ouders medicijngebruik als bijvoorbeeld ritalin zo lang mogelijk uitstellen, of het liefst helemaal niet gebruiken. Daar valt zo ontzettend veel voor te zeggen. Er kleven namelijk heel wat gevaren aan medicijnen als ritalin. Daar mag je je als ouder bewust van zijn, daar is niets mis mee.
Het is namelijk gewoon een drug die je je kind geeft, dus is het vreemd dat je dat zo lang mogelijk uitstelt, of het liefst vermijd?
Tegenwoordig wordt er m.i. wel eens te vaak en te makkelijk overgegaan op het gebruik van medicijnen. Een kind wat een beetje uit de maat danst moet maar aan de ritalin, dan zijn ze nog een klein beetje in het gareel te houden.
Laten we niet vergeten dat wij als volwassenen bepalen wat ‘normaal’ is en dat elk gedrag wat daaraan niet voldoet door middel van medicijnen wordt gecorrigeerd. Een foute ontwikkeling denk ik. Wie zijn wij om die maatstaven zomaar te bepalen?? Ieder kind is namelijk uniek en de één net even iets drukker dan de ander zou ik zeggen;)
Vergelijk het medicijngebruik van tegenwoordig nou eens met 20 jaar geleden toen ritalin nog niet eens bestond….toen waren de kinderen ook wel druk toch?
Deze vraag is denk ik van veel factoren afhankelijk, bijvoorbeeld met name de achtergrond en leeftijd van dit kind.
Als het leven voor dit kind echt onbeheersbaar blijkt te zijn – zoals gezegd wordt – dan zou ik inderdaad ook andere bronnen inschakelen als school, KDV of huisarts.
Maar bovenal zou ik zeggen: bezint eer ge begint!
'Zulke' kinderen werden 20 jaar geleden in hun nakie in een isoleercel gestopt en plasten en poepten maar raak daar en werden gek van het feit dat ze met een zweedse band stonden vastgebonden.
Jolanda Venema in 1988 (dus precies 20 jaar geleden!) lijkt me daar een goed voorbeeld van.
en ok ritalin is verslaven... maar zoveel te meer juist omdat het vaak om medicijnen gaat... neem oxazepam, haldol, tramadol, en ga zo maar door, moet je deze medicijnen dan ook maar laten staan?
en je kind van pijn laten vergaan?
en of het nou om psychische 'pijn' of lichamelijk pijn gaat, juist daar heb je als ouders je verantwoordelijkheid voor.
Tegenwoordig wordt er m.i. wel eens te vaak en te makkelijk overgegaan op het gebruik van medicijnen. Een kind wat een beetje uit de maat danst moet maar aan de ritalin, dan zijn ze nog een klein beetje in het gareel te houden.
Laten we niet vergeten dat wij als volwassenen bepalen wat ‘normaal’ is en dat elk gedrag wat daaraan niet voldoet door middel van medicijnen wordt gecorrigeerd. Een foute ontwikkeling denk ik.
Denk jij er niet te gemakkelijk over.....
Sta je er wel bij stil wat het doet voor een kind als hij/zij gemeden en verstoten wordt door zijn gedrag in de groep. Welke psychische schade dit kind dan ondervindt omdat hij voelt altijd negatief bekeken te worden en dan echt niet alleen in de klas maar ook bijvoorbeeld in de familie. Dit kind mag NOOIT logeren bij oma/opa of anderen omdat het zo druk is bijvoorbeeld. Helaas ken ik dit uit eigen ondervinding.
Daarnaast gaat het om het welbevinden van het kind, een stuk rust in je hoofd is onbetaalbaar. Wij zijn absoluut niet zo maar voor medicijnen maar soms moet je uit 2 kwaden de beste kiezen en dan doet het zeer dat (onwetende) mensen schrijven dat kinderen ZO MAKKELIJK medicijnen als Ritalin/Concerta krijgen
Nu trek je mijn woorden wel een beetje uit z’n verband. Ik moedig het niet aan om kinderen van de pijn te laten vergaan.
Waar ik alleen op wil wijzen is dat het goed is wanneer ouders medicijngebruik goed overdenken.
Niet te snel overgaan op het gebruik van (verslavende!) medicijnen lijkt me noodzakelijk en vandaar dat ik me kan voorstellen dat ouders uit principiële redenen daar niet toe overgaan, of althans zo lang mogelijk proberen uit te stellen.
Dan kom jij met de opmerking dat een paracetamol ook door de ouders wel tegen hun eigen kwalen wordt gebruikt, maar dat is geen juiste vergelijking.
De stap naar medicijngebruik bij kinderen kan soms heel groot zijn en dat zou het ook moeten zijn overigens.
Ik kan de situatie van dit gezin niet beoordelen, daarvoor weet ik er veel te weinig vanaf, maar het is niet zo dat medicijnen ‘zomaar’ een oplossing voor alle problemen zijn. En dat daarmee het gevaar voor mede cliënten ineens verdwenen is of dat het onhandelbare gedrag als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Waar ik alleen op heb willen wijzen is dat wij als volwassenen soms de lat veel te hoog leggen en daarbij vergeten dat elk kind uniek is. De één wat drukker dan de ander en dat er tegenwoordig wel heel erg snel overgegaan wordt op het gebruik van medicijnen.
Als er dan ouders zijn die het gebruik daarvan weigeren is dat misschien wel omdat ze bang zijn dat het middel erger is dan de kwaal??
je heb wel gelijk dat ik het met die pcm uit zijn verband heb gerukt.
Maar ik vind er een heel groot verschil tussen zitten tussen overdenken... of gewoon weigeren vanwege principiele aard.
Ik bedoel de vergelijking eigenlijk te maken tussen een lichte kwaal dus hoofdpijn, ook bij kinderen, die krijgen wel een licht medicijn dus pcm en als het gaat om 'zwaardere' klachten moet er opeens niet meer gehandelt worden want dat mag niet van God, ik vind dat zelf krom.
Overigens werd er alleen in het antwoord over kinderen gesproken maar de vragensteller stelt hier client naar voren dus al een volwassen persoon in de dagopvang/ instelling!
Ik begrijp natuurlijk ook wel dat met medicijnen niet alles als sneeuw voor de zon verdwijnt, maar ik werk dus zelf in de zorg met dementerende ouderen, die dus ook juist zeer onrustig, aggresief dus gevaarlijk (ook voor medebewoners) gedrag kunnen vertonen, vaak met wat rustgevende medicijnen voelen zij zich van binnen rustiger en prettiger omdat zij hierdoor in de groep geaccepteerd worden, valt er te communiceren met deze mensen waardoor er fijne en gezellige gesprekken kunnen ontstaan en valt er vaak ook een stuk bezorgdheid en ongerustheid bij de familie weg.
Mijn ervaring is dat de meeste problemen met goede medicijnen vaak wel wegvallen.
Ik vind het zelf dus storend dat familie hier principieel tegen is, maar ondertussen de medeclienten, de dagopvang/instelling en het personeel wel met de 'problemen' laten zitten,