Evangelische vriendin

Ds. A. Huijgen | 2 reacties | 23-07-2009| 14:00

Ik ben een meisje van 15 jaar oud en ik denk best wel veel na over het geloof. Ook heb ik een hele lieve vriendin die net zo oud is als ik en we hebben heel veel leuke momenten met elkaar zoals in elke vriendschap. Ook kunnen we het samen hebben over ons geloof, maar soms is dat wat lastig omdat zij uit (volgens mij ) een evangelische gemeente komt, het is dus een kerk waar ook de vrouwen broeken mogen dragen en geen hoofddeksel op hoeven, en waar ook vaak een praiseband aanwezig is. Als ik daar ben in die kerk, dan denk ik wel constant van: is het wel goed als ik nu mee zing met die praiseliederen? En die liederen zijn ook vaak van: God houd van jou en je bent bijzonder en uniek, enz. Mijn vraag is dus: is het goed als je zulke liederen luistert? Er wordt vaak gezegt in heel veel van zulke praiseliederen dat Jezus voor jou is gestorven en er altijd voor je is en Hij vooral heel veel van jou houdt, zoals je bent. Ik zou het mooi vinden als dit allemaal wel echt waar is, maar dit vind ik dus heel moeilijk te beredeneren. Ik ben ook weleens meegeweest naar een aparte praiseavond op een donderdagavond. Ik ging samen met mijn vriendin en haar ouders en ik zat naast mijn vriendin. Ik was nog niet veel in aanraking geweest met hun manier van geloven en doen dus toen vond ik het allemaal maar apart en toch ook weer heel mooi. Maar die avond begon dus met opening van allemaal felle lichten door heel de zaal heen en hippe mensen (meiden met broeken aan en modieuze kleding) kwamen het podium op lopen. Mijn eerste indruk was een beetje van een concert van bijvoorbeeld van Marco Borsato. Maar toen kwam degene die de avond leidde naar voren en die begon met de opening, en hij zei: We zitten hier als het goed is niet voor die mooie lichten en het geweldige podium dat er allemaal heel leuk uit ziet, maar we zitten hier om God vanavond te eren en te prijzen. Ik weet echt niet hoe ik hier over moet denken, of het ook wel zo is. Maar er werden dus liederen gezongen en gespeeld met instrumenten zoals drum en gitaar, enz. Met die instrumenten zelf heb ik geen problemen, maar ik ben bang dat die liederen snel mooi gevonden worden door de instrumenten en niet door de tekst, waarbij ik ook niet zeker weet of de tekst wel juist is. Maar later op de avond kwam iemand op het podium staan en zij vertelde haar levensverhaal. Iedereen luisterde aandachtig naar de hele trieste gebeurtenissen uit haar leven, dus eigenlijk had iedereen -in ieder geval wel ik- tranen in z’n ogen staan. Toen kwam de muziek, die werd heel langzaam gespeeld en ook op een hele droevige manier. Tijdens het spelen van die muziek kwam de man die de opening deed naar voren en hij zei: Lieve mensen, die hier vanavond voor God aanwezig zijn, om hem te prijzen en te eren: Hij houd van je en Hij is ook voor jou gestorven en je mag bij Hem zijn. Kies toch voor Hem. En zo ging nog even door. En ook zei hij: Kies nu voor God, laat dit zien en ga nu op je knieën en doe je armen in de lucht. En toen kon ik het ook niet meer laten om mijn tranen te laten gaan. Op dat moment dacht ik ook echt van: Ja, Hij is ook voor mij gestorven en hij houdt van mij. En daarbij dacht ik dus ook van: Ik huil niet zomaar; ik denk dat ik ben bekeerd. Maar twee dagen na deze avond dacht ik nog even over die avond na en viel het me op dat het trieste verhaal werd verteld en de muziek die daar bij hoorde eigenlijk wel de oorzaak waren van het huilen. Die avond was denk ik niet goed, maar het is moeilijk te geloven omdat het hier wel over God gaat en er zoveel mensen waren die huilden. Maar wat mijn vraag nou uiteindelijk is: is het goed dat je naar praiseliederen luistert? En is het normaal dat er contstant wordt gezegd: Hij houdt van je en Hij is ook voor jou gestorven. Ik vind het heel moeilijk om dit te begrijpen. Ook mijn vriendin zegt vaak als er iets niet lukt van: God! Gun ons dit. Ik vind dit echt heel raar en denk dus ook dat het niet goed is. En ook haar familie is er helemaal van overtuigd dat iedereen daar bekeerd is, dus ook mijn vriendin. Ik maak me hier zorgen over omdat ik de manier van hun leven eigenlijk niet goed bij het geloof vind passen. Ik hoop dat mijn vraag duidelijk is en hij beantwoord zou kunnen worden.

Beste vraagstelster,

Je bent in verwarring. Als ik je vraag wat op me in laat werken, besef ik dat je hier erg intensief mee bezig bent geweest, en nog. Als het ware heb je een kleine cultuurschok ervaren. Hoe zit het nu?

Bij wat je schrijft, kan ik me voorstellen dat je erg onder de indruk bent geraakt van wat er op die avond werd gezegd. Een krachtige oproep om je hart aan de Heere Jezus te geven. Maar ja, wat is er na twee dagen van over? Is het wel echt geweest? Dat is, als ik je goed begrijp, je vraag.

Nu is het evangelische kring wel meer gebruikelijk om mensen te vragen om op te staan en naar voren te komen om zo te kiezen voor de Heere Jezus. Maar het is ook een bekend verschijnsel dat lang niet iedereen die naar voren komt, ook echt een christen wordt. Blijkbaar doet de emotie van het moment heel erg veel. Volgens mij heb jij dat ook ervaren. Maar ja, emotie is nog niet hetzelfde als echte bekering, dat voel je ook wel aan. En hoe onderscheid je dan of het echt is? Dat is ook heel lastig, misschien wel juist omdat het allemaal zo emotioneel er aan toe ging. Misschien is er wel juist op het gevoel gespeeld, maar een goed gevoel is nog wat anders dan echte bekering. Het zou best kunnen dat de mensen die die avond organiseerden, oprecht bedoelden dat het tot eer van de Heere moest zijn. Toch kun je er wel vragen bij stellen. Als het dan tot eer van de Heere moet zijn, dan is het toch niet nodig om op het gevoel te spelen? Misschien gebeurde dat wel onbewust, maar toch. Het Woord van de Heere zélf is toch krachtig genoeg.

Op de achtergrond speelt een dieper liggend punt, dat je volgens mij ook wel aanvoelt: wat is nu echte bekering? Keer op keer draait het er om dat God toch van je houdt, dat Hij wil dat je je fijn voelt. Ik denk dat wat jij 'bekering' noemt, bij je vriendin en de kringen waar je je begeeft, op die manier geen herkenning oproept. Zoals jij er over spreekt, veronderstel je dat er ook mensen zijn (ook in de kerk) die nog met God verzoend moeten worden, die nog onbekeerd zijn. Je zou eens kunnen vragen of dat bij je vriendin ook een punt is: dat er onbekeerde mensen zijn die wederom geboren moeten worden. Misschien dat dat een opening geeft voor een gesprek waarin een aantal verschilpunten duidelijk worden. Dat betekent trouwens niet dat je elkaar helemaal niet meer herkennen kunt, maar wel dat óók helder wordt waar de verschilpunten liggen.

Concreet vraag je ook wat je nu van praiseliederen moet denken. Dat hangt van de inhoud van de liederen af. Als je je uitsluitend met praiseliederen voedt, krijg je naar mijn gedachte niet het Bijbelse evenwicht mee van zonde en genade, schuldbelijdenis en vergeving. Het is vooral heel erg positief, “feel good”. Zijn praiseliederen daarmee per se verkeerd? Zo ver zou ik zeker niet willen gaan, maar ik merk wel dat bepaalde vooronderstellingen uit praiseliederen zich gemakkelijk 'vastzetten' in de gedachten - en dat ik op catechisatie knap veel moeite moet doen om dat er uit te krijgen. Bovendien kun je je wel afvragen of de muziekstijl van praiseliederen überhaupt wel geschikt is om de Heere mee te dienen - of is er een ander soort eerbied nodig?

Dat over de vraag: mag het of mag het niet. Dat is altijd een lastige vraag. Als je nou zou vragen, wat verstandig is, dan zou ik zeggen: pas op voor een godsdienst van het gevoel alleen (die heb je misschien ook wel in een reformatorisch klinkende variant, maar jij vraagt naar de evangelische variant). Geloof gaat niet buiten het gevoel om, maar het gaat zeker niet in het gevoel op. Een opgeklopte sfeer is nog wat anders dan de werking van de Heilige Geest.

Wat is er nu wél nodig om echt de Heere te kennen en je aan Hem over te geven? Dat vraag je ook. Het gaat om overgave aan de Heere - misschien is dat op die bewuste avond ook wel gezegd. Nu gaat het niet om een overgave aan je gevoel of iets dergelijks, maar om een overgave aan de Heere op grond van Zijn Woord. Hij belooft in Zijn Woord dat Hij wie tot Hem komt, niet uitwerpt, niet wegstuurt. Echt vertrouwen op het Woord van de Heere - dat is wat geloof is. Hoe veel of hoe weinig ik er ook van voel. Niet de emotie trekt me over de streep, want die emotie is over twee dagen misschien wel weer weg. Maar het Woord van de Heere wordt me te sterk, en zo geef ik me over. Als een zondaar, die niets heeft van zichzelf. Als iemand die alles van de Heere ontvangen moet. Zulke mensen zijn bij de Heere welkom.

Hopelijk helpt dit antwoord je!

Met vriendelijke groet,

Ds. A. Huijgen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Huijgen

• Geboortedatum:
  16-11-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Genemuiden-Zwartsluis
• Status:
  Inactief

50 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven