Zus wil geen contact met ouders

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | 2 reacties | 12-06-2009| 21:00

Drie jaar geleden heeft mijn zus een brief geschreven dat ze geen contact meer wenst met haar ouders. Haar man heeft vanaf het begin mijn ouders niet gemogen dus hij zit hier achter… Toch is het haar handschrift. Mijn ouders denken dat zij onder invloed van hem zo handelt. Ik heb zelf deze brief gelezen en haar erop aangesproken; het onderwerp diep doorgesproken maar ze bleef erg koud. Toen ik dit merkte ben ik nog dieper gegaan en heb haar gewezen op het feit dat ze d.m.v. haar brief eigenlijk pa en ma al heeft gecondoleerd. Ik vond dat eigenlijk zelf een harde opmerking maar ik wilde haar goed laten voelen waar ze mee bezig was. Volgens mij begreep ze mij niet of wilde mij niet begrijpen.  Mijn moeder heb ik toen veel zien huilen, heb naar haar geluisterd en haar getroost. Mijn moeder heeft de kerkenraad van haar gemeente hiervan op de hoogte gesteld maar zij willen zich hierin niet mengen. Ze gaven ons als tip im Eleos in te schakelen. Mijn moeder  zei tegen mij:  “Er staat in de Bijbel dat je je vader en moeder moet eren, zal ik dan als moeder naar Eleos gaan. Ik weet niet wat ik fout heb gedaan.” Daarna kreeg ik zelf een klap te verwerken met veel huilbuien en een gevoel van machteloosheid. Bovendien een gevoel van eenzaamheid, omdat zij mijn tweelingzus was met wie ik alles deelde.  Het doet bij mij zo’n pijn van binnen dat ik nu voor mijn beleving geen zus meer heb. En ik zit met zoveel vragen: wat als ik ziek word of mijn ouders overlijden? Wat nu als dat gebeurt? Moet haar naam dan niet op de rouwkaart omdat ze haar ouders niet meer als “bloed-ouders” accepteert? Mijn moeder zei pas: dat kan toch niet? Ik schrok daar erg van. Pas heb ik haar een brief geschreven en mijn diepe gevoelens erin gezet. Ik heb geen reactie gehad. Nu wil ik proberen bij haar aan te gaan maar ik vind het zo moeilijk, omdat ik haar al een jaar niet meer heb gezien. Kunt u mij raad geven?

Beste vragenstelster,
 
Wat een pijn en verdriet kunnen er toch zijn in gezinnen. Zeker wanneer ik me realiseer dat het om je tweelingzus gaat. Toch roept jouw verhaal allerlei vragen bij me op. Wat is de echte reden dat jouw zus het contact verbroken heeft? Natuurlijk kunnen partners hierin een negatieve rol spelen maar tegelijkertijd heeft jouw zus niet de moed of de wil gehad om hierin zelf haar weg te gaan. Of, het is juist wat ze zelf nodig heeft?

Het lijkt erop dat jij "partij' gekozen hebt voor je ouders en dan vooral voor je moeder. Dat is begrijpelijk wanneer je zo geconfronteerd wordt met haar verdriet. Je bent haar gaan troosten en het voor haar gaan opnemen tegenover je zus. Heb je jouw zus weleens uitgenodigd om haar verhaal aan jou te vertellen? Wat is haar verdriet en pijn waarom ze zo'n afstand nodig heeft? Uit ervaring weet ik dat kinderen niet voor niets zo'n stap zetten! Wellicht heeft ze geen andere weg gezien. Wat heeft ze voor ze deze brief schreef aangegeven? Welke signalen heeft ze gegeven die wellicht niet gezien zijn?

Je schrijft dat je moeder worstelt met de vraag wat ze fout heeft gedaan! Bovendien heeft de kerkeraad hulp afgewezen. Dat is pijnlijk en eenzaam. In je verhaal vertel je vooral over je moeder en dat roept bij mij de vraag op hoe je vader dit alles verwerkt. Kunnen je ouders dit samen aan? Ik kan me voorstellen dat dit alles voor jou verwarrend is. Wat moet jij doen? In je verhaal mis ik jouw beleving en je mening over dit alles. Je lijkt als het ware vanuit je liefde voor je ouders, hun verdriet over te nemen. Maar jij mist je zus! Is het niet mogelijk om als zussen contact te hebben, want ik begrijp dat de brief aan je ouders gericht was en toch er te zijn voor je ouders/moeder?

De vragen die je vervolgens stelt over hoe je er mee om moet gaan bij ziekte en/of overlijden is van een andere orde.

Het is aan jouw ouders om hierin een besluit te nemen. Jij moet doen wat jij vindt dat je moet doen! Wat ik hiermee bedoel is dat je een weg mag zoeken waarin je, op grond van de Bijbel, vrede hebt! Wat is goed?  Natuurlijk mag je het belang wegen van je ouders maar dan ook het belang van je zus! Daarbij is het vooral van belang wat jouw intentie is, waarom je de dingen doet die je doet. Wees daar open in. Heb je er vrede mee dat je de kant van je ouders hebt gekozen? Of is het vanuit een gevoel dat je geen keus hebt? Waar ben je dan bang voor?

Verder zou ik je willen zeggen dat een zus altijd een zus blijft! Je kunt het contact verbreken maar ze blijft jouw zus en het kind van je ouders!  Relaties met vrienden en zelfs partners kunnen eindigen maar deze band is levenslang! Hoe je ook invulling geeft aan de relatie, de "bloedband" blijft bestaan! Ik zou je een boekje willen aanraden wat hierover gaat; "als banden knellen" van Jaap v.d. Meijden.

Tot slot zou ik je willen aanraden om zowel bij je ouders als bij je zus aan te geven dat jij anders wilt, jij bent je zus kwijt als gevolg van de breuk met je ouders. Mogelijk dat hierdoor de vastzittende situatie weer in beweging komt!

Een andere optie is toch om hulp te zoeken waarbij je zus en haar man en je ouders betrokken worden. Het zou goed zijn om met z'n allen rond de tafel de problemen uit te praten en een weg te zoeken van herstel.

Contextuele therapeuten, een soort relatie- en gezinstherapie, zijn hierin gespecialiseerd. Je kunt op internet kijken of er iemand bij jou in de buurt is. De website is www.ikzoekchristelijkehulp.nl en www.VCW.nl

Ik hoop van harte dat je hiermee verder kunt!
 
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven