Vijandig tegenover preek

Ben jaren naar een confessionele gemeente gegaan. Nu zijn we over naar een ‘zwaardere’ bondsgemeente. De dominee preekt heel appelerend en over bekering en waar geloof. Onder de preek krijg ik grote aanvechtingen en sta er zo vijandig tegenover en dat wil ik niet. Nu in de lijdenstijd heb ik gedachten van: wat een gedoe al dat kruiswerk van Christus, was dat nu wel nodig? Een de meest bizarre gedachten gaan door me heen. Ik vind het verschrikkelijk erg en ben er gewoon dagen van overhoop en bid er ook voor of de Heere dit van me wil wegnemen. Ik zie gewoon tegen de zondagen op. Wat moet ik doen?

Ik wil proberen een antwoord te geven, al is dat wel heel moeilijk. Ik zou namelijk wel eens willen weten welke bizarre gedachten er door je heengaan. Welke aanvechtingen je onder de preek krijgt. Zoveel is me duidelijk dat je in een geweldige geestelijke tweestrijd zit. Enerzijds sta je ergens vijandig tegenover. Is dat vanwege de appellerende prediking, waarin opgeroepen wordt tot geloof en bekering? Roept dat aanvechtingen bij je op en laat dat zien dat er innerlijk bij je vijandschap leeft tegen die oproep? Op zich is het helemaal niet verkeerd om dat bij jezelf te ontdekken. Maar je moet er wel ergens mee naar toe om ervan bevrijd te worden. En dan denk ik juist aan dat kruiswerk van Christus, waarvan je je afvraagt of dat nu wel nodig is. Ja zeker, en jij hebt dat kruiswerk zo nodig. Meer, jij -en ik en iedereen- hebben de gekruisigde Christus Zelf nodig. Op grond van Zijn offer aan het kruis heeft Hij de Heilige Geest verworven. Lees Handelingen 2:33 maar. En voor wie? Voor mensen vol vijandschap. Petrus wijst ze aan vers 36: Het gaat op Pinksteren om déze Jezus, Die gij gekruist hebt. Vijandiger kan het niet. En ik denk dat ze dat toen ook gezien hebben. Ze zijn er zo door geraakt in hun hart en zo verslagen, dat ze vragen: Wat moeten wij doen? En het antwoord van Petrus is: Bekeert u. En dan moeten ze zich laten dopen. Dat hoeven wij niet als we als kind al gedoopt zijn. Maar die doop van ons als kind heeft wel dezelfde prediking, namelijk dat God ons vergeving van onze zonden geeft. Ook de zonde van opstandigheid, van afkeer, van wat ook in ons. En vergeving heeft ook weer alles te maken met het kruis van Christus, want aan dat kruis heeft Hij Zijn bloed gestort en dat bloed reinigt ons van alle zonden, schrijft Johannes in 1 Johannes 1:7.

Die richting moet jij dus gaan. Je bekeren. Dat wil voor jou concreet zeggen: je afkeren van al die gevoelens en gedachten die in je leven en ermee gaan naar de Heere Jezus Christus, Die ook jou zo graag de Heilige Geest geeft, zie alle weerstanden in je verbreekt en de grote waarde en liefde van Christus laat zien, namelijk dat Hij je ook al je zonden wil vergeven en je een hart geeft, waarin rust komt en vertrouwen op Hem. Dat God de Heilige Geest zeker geeft op ons gebed zegt Jezus Zelf in Lukas 11. Lees de verzen 9 t/m 13 maar eens.

Deze richting geef je trouwens zelf ook aan. Je bidt dat de Heere die bizarre gedachten wil wegnemen. Als je daarbij vraagt: wat moet ik doen? Dan wil ik je aansporen om met dat bidden door te gaan. In de Bijbel worden we vaak aangespoord om te volharden in het gebed. En vertrouw er dan op dat de Heere je gebed hoort en zeker antwoord zal geven. De Psalmen staan vol van mensen die geestelijk overhoop liggen, als ik het zo mag zeggen en die in die nood bij de Heere aankloppen en verhoord worden. Alleen dat vertrouwen al op Hem, Die het doen zal, lucht al op. Ik zou je graag nog verder willen helpen, maar zoals je bij het begin van dit antwoord al las, daarvoor zou ik je beter moeten kennen en meer moeten weten van wat er in je omgaat en waarom dat in je omgaat.

Ik heb daarom tot slot nog een advies. Ga eens een eerlijk gesprek aan met de dominee van de gemeente, waarvan je lid bent geworden. Ik dat wanneer je je hart bij hem lucht, je zeker door hem verder geholpen zult worden.

Ds. G. van de Groep