Ik word gekweld door veel (verlatings)angsten. Ik heb veel meegemaakt in mijn je...

Ds. J.J. van Holten | Geen reacties | 31-03-2009| 00:00

Ik word gekweld door veel (verlatings)angsten. Ik heb veel meegemaakt in mijn jeugd. Nu heb ik weer een meisje maar ben soms erg angstig dat zij mij weer verlaat. Ik heb hiervoor ook professionele hulp. Maar ik wil een vraag stellen aan een dominee. Als ik dan wil bidden om de besturing van mijn leven door God in de verkeringstijd, dan word ik gekweld door soms zoveel angsten, en ook ongeloof, dat ik bang ben dan God mij nooit zal horen. Vaak is er dan zo n stemmetje wat van binnen zegt: Hij hoort jou niet want jij bent zo vol van ongeloof en je vertrouwt Hem toch niet echt. Hoe moet ik hier mee omgaan dat ik toch rust en troost vind?

Allereerst vind ik het fijn te horen dat je voor je extreme angsten professionele help hebt gevonden. Ik hoop ook dat je daar veel baat bij hebt en dat je ook in de strijd tegen de angsten de kracht van het gebed kent en mag ervaren. Ik zeg dit als eerste omdat het probleem dat je in je vraag voorlegt niet in de eerste plaats een geestelijk of theologisch probleem is maar psychisch van aard. Ik begrijp ook uit je vraagstelling dat je angst voor verlating een oorzaak heeft in het verleden. Een predikant is geen psychotherapeut en daarom juich ik het toe dat je professioneel wordt behandeld.

Ik begrijp dat je op dit moment verkering hebt en dat je bang bent dat die relatie stukloopt. Ik maak uit je vraag op dat dat waarschijnlijk al eens eerder is gebeurd. Hoe het ook zij, die angst, hoe reëel die ook moge zijn, of misschien wel helemaal niet, is voor jou zelf wel een bron van voortdurende angst en spanning. Voor zover ik de situatie aan de hand van de summiere gegevens in je vraag kan overzien zou ik willen zeggen: Praat daarover! Ga met je verkering het gesprek aan over je angst en wat je voelt en vraag ook concreet of datgene wat je voelt ook realiteit is. Intussen moet het wel duidelijk zijn dat een relatie van twee kanten moet komen. Als de één iets claimt wat hij of zij zo graag wil en de ander wil zich niet, of nog niet vastleggen dan is een relatie niet definitief de stap naar een vaste verhouding met als toekomstperspectief een huwelijk.

Ik wil daar maar mee zeggen dat de mogelijkheid bestaat dat je door je angst voor verlating een zodanig claimgedrag gaat vertonen dat het voor je verkering bedreigend wordt. Ook zij moet in vrijheid en vanuit liefde kunnen beslissen of ze met jou verder wil of niet. Het sleutelwoord voor een goede relatie is vrijheid. Om een beeld te gebruiken: De bloem van de liefde bloeit alleen op de akker van de vrijheid.

Ondertussen begrijp ik heel goed dat je met je zorg en angst tot de Heere God gaat. Eigenlijk ben ik heel blij dat je dat zo schrijft, want het gebed is inderdaad de weg waardoor je boven de menselijke (psychische) nood uit een beroep doet op God die sterker is dan de nood en die ook de Gever is van de waarachtige liefde.

Ik vraag mij af: Speelt bij jouw gebed en de twijfel die bij je leeft of God je wel wil horen ook eigenlijk niet diezelfde angst een rol om verlaten en afgewezen te worden? Ik heb het vermoeden van wel.

Maar, dan kan ik je toch iets anders zeggen dan hierboven. Een relatie tussen mensen moet wederkerig zijn. Moet van twee kanten komen. Bij God is dat echter anders. Hij geeft éénzijdig Zijn beloften. Zijn liefde is niet wederkerig maar éénzijdig. God kijkt niet naar wie ik ben, niet naar de grootheid van mijn (on)geloof, niet naar de maat van mijn vertrouwen om mij te kunnen helpen. God zegt roep mij aan in de dag van de benauwdheid en ik zal er u uithelpen.

Ik wil maar zeggen: Anders dan in de relatie met mensen hebben we bij God te maken met een God die Zijn beloften heeft gegeven. Die éénzijdig vanuit Zijn liefde en goedheid naar een zondige wereld kwam om goddelozen te rechtvaardigen en zondaren zalig te maken.

Ik zou je daar met nadruk op willen wijzen. Dat je ook, ja juist ook! Met je twijfel en je ongeloof tot God gaat in je gebed. Ik denk aan het verhaal van de koninklijke hoveling uit het evangelie: Hij zegt: “Ik geloof Heere maar kom alstublieft mijn ongelovigheid te hulp.” En hij vond verhoring.  Kijk zo is God nu! Je kunt van je vriendin denken: Ik weet niet of ze wel genoeg van mij houdt, maar bij God kun je dat nooit denken want Hij zegt dat in Zijn Woord volmondig en onomwonden.

Om rust en troost te vinden is het dus nodig om God op Zijn Woord te geloven. Lees je Bijbel als basis voor je gebed. We kennen elkaar niet. Maar ik weet dat er veel mensen zijn die bidden alleen vanuit zichzelf, vanuit wat ze zo graag willen en vanuit hun eigen behoeften en verlangens. Maar dat is niet de goede weg. Bidden is de hand legen op de beloften die God zelf heeft gegeven. Pleiten op het Woord.  Ik adviseer mijn catechisanten die met dit probleem worstelen wel eens: Neem een Bijbel onderstreep met een rode pen alle beloften van God die je tegenkomt en maak van die beloften de basis van je gebed. Dan zul je zien dat de Heilige Geest die werkt door het Woord je rust en troost geeft: Waarom? Omdat God dat zelf heeft beloofd!
Ik hoop dat ik je hiermee wat verder heb geholpen.  Het ga je goed

Bergambacht, ds. J. J. van Holten.

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. van Holten

• Geboortedatum:
  22-12-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  IJsselstein
• Status:
  Inactief

126 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven