(...) Ik kan oppervlakkig aardig met anderen omgaan. Maar privé vind ik het nog ...

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 31-03-2009| 00:00

Vraag: Ik heb een vraag over vriendschappen. Als kind was ik niet erg in trek in de klas, met als resultaat dat ik vrij onzeker werd. Vriendschappen werden schaars, ik nam het ook vrij serieus, ik was er zuinig op. Voor mijn leeftijd was ik in de puberteit misschien wat serieus, ik kon niet goed meedoen met al dat luchtige gegiechel. Toch heb ik in die jaren een aantal fijne vriendschappen opgedaan. Maar goed, dan word je volwassen en verander je allemaal weer. Sommige vriendschappen gingen toen over en sommige ontstonden. Vrij normaal denk ik.  Maar momenteel is mijn leven in een ander stadium dan mijn leeftijdsgenoten (we zijn jong getrouwd, we hebben een kindje) en dat betekent andere interesses. Ik heb wel geprobeerd dit van me af te zetten en me zoveel mogelijk in te leven in de anderen, maar toch zijn vriendschappen verwaterd. Daar heb ik wel moeite mee. De vriendschap met mijn beste vriendin (zoals dat vroeger gezegd werd) is nu ook zo goed als over en dat doet pijn. Ik vind het moeilijk met deze pijn om te gaan. Dat de vriendschap verwaterd is komt (naar mijn mening) ook wel door haar vriend, die het niet zo fijn vindt als ze veel met mij omgaat (lees: naast gezellige dingen diepgaande gesprekken heeft). Na een aantal voorvallen (helaas ruzie, omdat hij en ik allebei vasthoudend zijn aan onze eigen mening) weet ik van hem dat hij me te onvolwassen vindt in mijn gedrag (hij vindt zijn eigen vriendin een bewonderingswaardige vrouw, die leeft volgens het huwelijksformulier en waar hij trots op is) en hij vindt dat ik teveel emotionele druk leg op mijn vriendin (wat vroeger in een moeilijke periode wel eens gebeurd is). Zij, op haar beurt, is inmiddels aardig meegegaan in zijn denkwijze en vindt dat ze zichzelf niet teveel moet inlaten met mijn ‘problemen’. Uit zelfbescherming wil ze dus alleen over gezellige dingen praten, zei ze. Ik kan dat wel voor een groot deel begrijpen. Mijn reactie daarop is geweest dat ik mezelf emotioneel heb afgesloten van de buitenwereld (gelukkig kan ik met mijn man nog steeds alles goed delen, maar sommige dingen begrijpen vrouwen gewoon beter) en geprobeerd heb om gewoon gezellig met andere meiden om te gaan.  Maar ik heb nog steeds veel moeite met bovengaande situaties. Ik voel me geremd en nog steeds onzeker naar anderen toe. Hoewel ik met mijn verstand ook wel weet dat ieder mens uniek is en God ons zo geschapen heeft. In mijn beroepshouding heb ik hier geen last van. Ik kan oppervlakkig aardig met anderen omgaan. Maar privé vind ik het nog steeds moeilijk mezelf een goede, volwassen, vrouwlijke, evenwichtige houding te geven en op een goede manier om te gaan met vriendschappen. Ik mis best heel vaak een fijne vriendin waar je lol mee kunt hebben en toch ook af en toe serieus kan praten. Iemand die mij ook waardeert zoals ik ben.  Misschien kan iemand naar aanleiding van dit lange (sorry) verhaal wat tips geven? Ik zou er erg blij mee zijn. Bedankt!

Beste ...,

Elke levensfase kent zo de eigen contactmogelijkheden en de vriendschappen die daarbij horen. Tussen de regels door zeg je dat eigenlijk zelf ook.

De meeste echte vriendschappen ontstaan als je volwassen wordt/bent aangezien je dan uitkristalliseert tot de persoon die je werkelijk bent; je identiteit heeft zich dan ontwikkeld en dan ontstaan de relaties die daarbij passen.

Dat het bij jou zo is dat vriendschappen verwaterd zijn na je huwelijk, is niet zo vreemd. Je kunt daar wel je spijt over betuigen en het kan ook jammer zijn maar in heel veel gevallen gebeurt dit. Je komt natuurlijk in een andere situatie terecht, de focus komt anders te liggen en de ontmoetingsmogelijkheden ook.

Dit soort dingen spelen ook een rol als partners in beeld komen en het nog maar de vraag is of het daarmee ook klikt. Als dat niet zo is -en dat lijkt zo te zijn tussen de vriend van je beste vriendin en jou- dan worden vriendschappen ook anders. Natuurlijk vind je ook dat jammer maar het is een gegeven waarmee je moet dealen. Soms moet een mens dingen loslaten in het leven die aanvankelijk en misschien wel gedurende een langere tijd heel kostbaar waren. Maar veranderende omstandigheden maken dat dingen anders worden en door één of meer partijen anders beleefd worden.

Echte vriendschappen zijn relaties van toewijding en vertrouwen. Wat is daarvoor nodig?

Allereerst bestaat er een wederzijdse verantwoordelijkheid om de relatie in stand en gaande te houden. Het vraagt ook een verscheidenheid aan wederzijdse interesses. Natuurlijk hoeven niet alle interesses hetzelfde te zijn, maar een zekere overeenkomst is wel belangrijk. Daarnaast is het belangrijk de je voor een belangrijk deel eenzelfde waarden- en normenpatroon en levensstijl hanteert. Anders ontstaan er zonder meer botsingen.

Iemand zei het eens zo: vriendschappen bestaan niet in het luchtledige. Ze groeien in het bloembed van onze gedeelde vreugdes, overtuigingen en activiteiten. Wederzijdse aantrekkingskracht hoort daar ook bij. Je moet de ander simpelweg graag mogen en deze heeft eigenschappen waar je warm van wordt. Als dit allemaal aanwezig is, vormt wederzijds genieten een belangrijk element van een goede vriendschap. Om dat in stand te kunnen houden moet van beide kanten tijd, aandacht en moeite besteed worden om dicht bij elkaar te blijven, vertrouwelijk te zijn en elkaar dus te kunnen vertrouwen. Trouw zijn dus.

Als je probeert ô iemand te zijn voor anderen, zul je vast vriendschappen ontwikkelen. Het begint met: wat kan ik voor je ZIJN en niet met: wat heb ik aan jou. Het begint met medemens zijn en met meeleven. Moeilijker moet je het niet maken. En dan zie je vanzelf wel welke mooi contacten daar uit voortkomen.

Ik hoop dat je het avontuur ô aandurft!

Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven