Al vanaf het moment dat ik in de puberteit kwam (ben nu halverwege de twintig) b...

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 23-03-2009| 00:00

Al vanaf het moment dat ik in de puberteit kwam (ben nu halverwege de twintig) ben ik erg bang voor intimiteit. Vooral in contact met mannen, of beter gezegd single mannen, loop ik hier heel erg in vast. Familie, een getrouwd iemand of een veel jongere jongen is bij oppervlakkig contact geen probleem, want van hen heb ik hierin bij wijze van spreken niks te vrezen. Maar o wee, als er een andere man in mijn buurt komt... En al helemaal als ik maar een klein beetje vermoed dat hij me misschien wel leuk vindt. Ik raak dan helemaal in de stress en weet niet hoe gauw ik weg moet zijn. Helemaal in paniek raak ik bij (de gedachte aan) toenadering of intimiteit. Ik durf dit gewoon echt niet en als het eigenlijk niet anders kan voelt dit heel benauwend en onveilig; ik verstijf dan gewoon helemaal. Ook vriendinnen of familieleden (die ik toch gewoon vertrouw, dus dat is het punt ook niet) durf ik bijvoorbeeld niet zomaar een knuffel of iets dergelijks te geven. Ergens denk ik dat mijn gedrag misschien wel voortkomt uit ervaringen in mijn jeugd. Mijn ouders zijn gescheiden (misschien ben ik onbewust bang voor een herhaling van die situatie?) en bovendien zijn we qua aanrakingen, knuffels en dergelijke ook weinig tot niets gewend. Ook over gevoelens werd eigenlijk nooit gesproken. Kan het zijn dat mijn gedrag hiermee te maken heeft? Normaal gesproken ben ik heel nuchter en kan ik mijn eigen gedrag best goed analyseren en bepaald gedrag hierdoor ook veranderen, maar op deze situatie krijg ik gewoon geen grip! Ik raak totaal in paniek en vlucht er dan gewoon voor weg, hoe graag ik deze situatie ook zou veranderen. Momenteel ben ik verder best tevreden met mijn leventje, maar het blijft tot op zekere hoogte toch altijd een beetje afstandelijk en dat wil ik eigenlijk helemaal niet! Eigenlijk zou ik niets liever willen dan mijn gedrag veranderen, maar ik voel me wat dit betreft echt machteloos omdat mijn gevoel mijn nuchtere gedachten hierin gewoon blokkeert! Heeft u misschien een idee hoe ik mijn angst tegen kan gaan en wat ik er aan kan doen? Alvast bedankt!

Beste vragenstelster,
 
Wat ik knap vond om te merken is dat je al zo goed zelfonderzoek hebt gedaan! Je beschrijft jezelf eerlijk en open, daar wil ik je een compliment voor geven! Toen ik nadacht over je vraag vond ik het ook wel bijzonder dat je, in zo'n email, wel kwetsbaar durft te zijn en in het "echt" niet, tenminste niet als het op intimiteit aankomt.

In jouw verhaal vallen mij een aantal aspecten op. Allerleerst je gerichtheid op veiligheid. Blijkbaar is het in jouw leven niet vanzelfsprekend dat er veiligheid is! Dat vind ik verdrietig. Dat je "oplet" of het wel veilig is voor je, daar heb je een goede reden voor, zo lijkt het! Ik denk dat je, al dan niet met hulp van een deskundige, moet onderzoeken hoe dit is ontstaan en welke patronen dit in stand houden in jouw leven.

Verder valt me op dat je noemt dat je nuchter ben. Je lijkt hiermee te bedoelen dat je rationeel bent ingesteld? Wanneer dat zo is, dan kan dit een mede oorzaak zijn voor jouw moeite met gevoelszaken en emoties. Als je in de loop van je leven jezelf hebt aangeleerd om je te "wapenen" met rationele argumenten, dan kan je gevoelsleven meer en meer onderdrukt worden en daardoor ontoegankelijk. Het feit dat je ouders gescheiden zijn kan een oorzaak zijn voor je behoefte aan veiligheid en het tekort aan vertrouwen. Vooral wat je schrijft, "we waren weinig tot niets gewend" is een belangrijk gegeven! Hoe heb je dan kunnen leren als kind hoe je goed met intimiteit moet omgaan? Jij hebt dat niet geleerd in je opvoeding zodat het voor jou, die ook gemerkt heeft dat het allemaal niet vanzelfsprekend is in relaties, extra moeilijk is om dit op latere leeftijd te ontdekken. Ik denk dus dat jij doordat je beschadigt bent in je vertrouwen en veiligheid, het voor jouw bedreigend is om intiem met iemand te worden. Mede omdat je het niet geleerd hebt. Het is voor jou niet iets wat gewoon is, tenslotte.

Tja, dan je vraag hoe en of je er wat aan kunt doen. Dat vind ik echt lastig. Ik denk dat je, gezien je analytische kijk en zelfonderzoek, best ver kunt komen. Het gevaar hiervan is echter dat je het op de jouw zo bekende manier doet, namelijk rationeel! Je beschrijft dit zelf ook. Op grond van het feit dat je gemotiveerd bent om hiermee aan de slag te gaan zou ik je hulpverlening willen aanraden. Wanneer je het op eigen kracht niet kunt bereiken is het goed om hiervoor hulp te zoeken. Je hebt een duidelijke hulpvraag die je een deskundige kunt voorleggen.

Voor goede hulpverlening/therapie kun je met de huisarts overleggen maar ook op de site  http://www.ikzoekchristelijkehulp.nl/ zoeken. Veranderen van gedrag vraagt onderzoek naar dieper liggende patronen die het oude gedrag in stand houden en daarvoor heb je mijns inziens hulp nodig.

Sterkte in alles en ik bewonder je in deze stap!
 
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven