Schuldbelijdenis geweigerd
Ds. A.A. Egas | Geen reacties | 23-12-2008| 00:00
Vraag
Mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder heeft de scheiding aangevraagd. Nu wil mijn moeder schuldbelijdenis doen (want ondanks dat ze de scheiding heeft aangevraagd, had ze liever natuurlijk ook een liefdevol huwelijk gehad, zonder al deze problemen). Nu mag ze in het kerkverband waar ze lid is geen schuldbelijdenis doen, want de kerkenraad vindt dat mijn moeder te modern gekleed is, e.d. Er is tegen haar gezegd: tegen de tijd dat u bekeerd bent zal die opsmuk ook wel van uw gezicht verdwenen zijn. Dan neemt u nog maar eens contact met ons op (mijn moeder is echt geen lopende modepop).
Nu is mijn vraag, mag de kerkenraad je om die reden weigeren om schuldbelijdenis af te leggen? Het gaat om de scheiding en de kerkenraad vindt zelf ook dat mijn moeder geen andere uitweg meer had, ondanks dat mijn vader niet vreemd is gegaan, omdat je volgens de bijbel alleen om die reden mag scheiden. En moet je volgens de kerkelijke regels altijd een kind van God zijn om schuldbelijdenis te doen? Ik begrijp dat dit moet, want dit moeten we altijd zijn. En eigenlijk kom je dan toch onder verdere trappen van censuur en volgt dan toch afsnijding van de gemeente? Dit doen ze niet: ze stoppen het in de ‘doofpot. Alvast bedankt voor een antwoord. Het is nogal een lang verhaal, maar dan begrijpt u de situatie misschien beter.
Antwoord
Beste vriend(in),
Hartelijk dank voor je uitgebreide verhaal. Het is echt heel moeilijk als je met een scheiding van je ouders te maken krijgt, dat grijpt heel diep in. Ik wil je bij het verwerken daarvan nu reeds heel veel sterkte wensen.
Dan je vragen. Het is niet eenvoudig om een antwoord te geven, want er zijn bij mij wel een aantal zaken die om verheldering vragen. Ik denk in de eerste plaats aan het feit dat je moeder de echtscheiding moest aanvragen omdat het echt niet anders kon. Ook de kerkenraad heeft dat ingezien. Als dat zo is, waarom wil je moeder dan schuldbelijdenis doen? Zijn er ook zaken die door je moeder niet goed gedaan zijn, die zo ernstig zijn dat een schuldbelijdenis voor de kerkenraad noodzakelijk is? Ik weet te weinig van de feiten om daarover te kunnen oordelen. In de tweede plaats, als er bij je moeder een oprecht schuldbesef is en ze de behoefte gevoelt om dit te belijden, dan kan naar mijn gedachte het (bescheiden) gebruik van make-up geen beletsel zijn om schuldbelijdenis te doen. De kerkenraad oordeelt niet over het hart en daarom is er ook nooit in het gereformeerde kerkrecht de uitdrukkelijk eis gesteld dat iemand wederomgeboren moet zijn om schuldbelijdenis te doen. Ook van jonge mensen die gezondigd hebben tegen het zevende gebod en daarvan schuldbelijdenis doen, wordt niet gevraagd dat ze bekeerd zijn.
Ik zou je moeder adviseren om opnieuw een gesprek aan te vragen met (een delegatie) van de kerkenraad, om haar motieven om te komen tot het doen van schuldbelijdenis nog eens duidelijk te maken. Mocht dit niet tot het gewenste resultaat leiden, dan kan ze de kerkenraad vragen haar het besluit met de gronden waarop het rust, schriftelijk kenbaar te maken. Dit geeft haar de mogelijkheid, indien ze daar behoefte aan heeft, het ter beoordeling voor te leggen aan de classis.
Wat betreft je opmerkingen over censuur het volgende. Als de kerkenraad ingestemd heeft met het feit dat je moeder geen andere uitweg had, dan om een scheiding aan te vragen, zal er geen censuur op haar worden uitgeoefend. Ik weet niet of je vader nog lid is van de gemeente, want dat zou de zaak nog gecompliceerder maken.
Ik hoop dat ik je wat helderheid gegeven heb. Maar nogmaals, ondanks dat het een lang verhaal van je was, is het moeilijk om over zo’n complexe zaak als een echtscheiding en de kerkelijke procedures daarbij een heel concreet antwoord te geven.
Veel sterkte en Gods zegen toegewenst,
Ds. A. A. Egas
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.A. Egas
- Geboortedatum:30-05-1957
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Damwoude
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
