Schuchter belijden

Aan ds. Simons. Ik mag heel graag naar uw preken luisteren omdat Christus daarin aan mijn hart gedrukt wordt. Ik geloof dat Christus ook mijn Zaligmaker wil zijn omdat Hij dat zelf zegt in Zijn Woord. Dat Hij vol liefde zich aanbiedt aan blinden, aan armen van geest, gevangenen, enz. Zijn eigen Woord is ook mijn houvast. Daar kom ik met al mijn geredeneer steeds weer uit.

Maar waarom durf ik na 25 jaar nog steeds niet hardop en zonder twijfel te zeggen dat ik Zijn kind ben? Het is altijd een schuchter belijden: ja, ik geloof. Wilt u hier wat over zeggen?

Schrijfster,

Wat een wonder als Christus aan ons hart gelegd wordt in de prediking van het Evangelie. Wat een wonder als de ‘armen’ van het geloof Hem aan het hart mogen drukken. Wat een wonder als we belijden mogen in stilheid en verbrokenheid dat Hij ook mijn Zaligmaker is. Wat een wonder als het Woord ons enige houvast is geworden. Dat we ondanks ons geredeneer telkens weer op dat punt mogen komen dat niet mijn verstand, emotie of gevoel de grond is van mijn geloof, maar het Woord alleen, Christus alleen!

Goed nu de vraag; Hoe komt het dat ik na 25 jaar nog steeds niet hardop en zonder twijfel kan zeggen dat ik Zijn kind ben? Misschien moet u zich afvragen of deze vraag de meest Bijbelse vraag is? Laten we eens kijken naar de Moorman, hij belijdt voordat hij gedoopt wordt dat hij een kind van God is? Nee, hij belijdt dat hij gelooft dat Jezus Christus de Zoon van God is.  Je leest niet zo vaak in de Bijbel dat mensen van zichzelf zeggen dat ze kinderen van God zijn. Belangrijker is dat we getuigen zijn. Getuige van die Ene Naam in woord en daad. De Heere Jezus zegt: Gij zijt het zout der aarde en het licht der wereld. Laat uw licht alzo schijnen dat het van de mensen gezien worden en Mijn Vader verheerlijkt worde (Math. 5:13). Getuige niet van jezelf maar van Hem, die Zich overgaf in de dood voor goddeloze. Zijn licht laten schijnen in een donkere wereld. Hij is immers het licht. Wij niet, maar Hij in ons. Ik leef immers niet meer maar Christus leeft in mij en wat ik leef dat leef ik door het geloof in de Zoon van God (Gal. 2:20).

Zo staan er nog al wat voorbeelden in de Bijbel van mensen die getuigd hebben van Hem. Luister maar naar Petrus, zegt hij iets van zichzelf? Nee, van Zijn Meester; Gij zijt de Christus de zoon van de levende God. (Math. 16:16) of Martha in Joh. 11:27.

Ik hoop dat het bovenstaande mag medewerken om u af te brengen van deze beklemmende vragen, die u telkens terugwerpen op uzelf. Zie niet op Uzelf maar op Hem die leeft tot in alle eeuwigheid. Leer door de Heilige Geest om Hem meer en meer te mijnen zoals de bruid in Hooglied; Hij de mijne en ik de Zijne die onder de lelien weidt.

Uw ds. A. Simons, Vinkeveen