(...) Sinds twee jaar heeft mijn vader een nieuwe vrouw. Nu hebben zij besloten ...

Ds. R. W. van Mourik | Geen reacties | 26-11-2008| 00:00

Negen jaar geleden is mijn broer overleden. Vier jaar geleden is mijn moeder overleden. Ze liggen samen in een graf. Sinds twee jaar heeft mijn vader een nieuwe vrouw. Nu hebben zij besloten dat als zij komt te overlijden, zij ook in hetzelfde graf komt als waar mijn moeder en broer begraven liggen. Er is namelijk tien jaar na het overlijden van mijn moeder ruimte voor twee personen erbij in het graf. Als zij voor die tijd overlijdt dan wordt zij dus ergens anders begraven. Mijn vader kiest er dan voor om bij haar begraven te willen worden i.p.v. bij de vrouw waarmee hij 42 jaar getrouwd was en elf kinderen mee heeft. Beide situaties doen mij veel pijn. De vrouw van mijn vader zou in eerste instantie bij haar eerste man begraven worden. Maar nu wil zij dit niet meer. Haar argument: "op de dag van de opstanding wil ik niet het gezicht van mijn man kunnen zien. Ik mag niet oordelen, maar hij deed niets aan het geloof. En er staat in de Bijbel dat de veroordeelden met afgrijzen op hun gezicht, enz." Ik vraag mij af of het zo raar is dat ik er moeite mee heb, of dat het heel normaal is. Ook lijkt het me dat het normaler/beter zou zijn geweest als mijn vader dit had besproken met zijn kinderen. Het gaat tenslotte toch om onze broer, moeder en straks onze vader. Ik heb er met hem en zijn vrouw over gesproken, en ze begrijpen echt niet waarom ik er zo moeilijk over doe. Ik hoop dat u mij snel antwoord kan geven (ik ben hoogzwanger en wil het liefst voor de bevalling dit uitgesproken hebben met mijn vader zodat ik me niet rot hoeft te voelen als hij op kraambezoek komt.) Alvast bedankt.

De gevoelens die je hebt rond het begraven worden van je tweede moeder in het graf waar je eerste moeder ligt (en ook je broer) en het eventueel begraven worden van je vader in het graf van je tweede moeder, kan ik heel goed begrijpen. Het is heel wat voor je dat je in een korte tijd veel moet verwerken. Allereerst het overlijden van je broer, dan van je moeder, dan al heel snel de nieuwe relatie van je vader en vervolgens dat je nu ook een kind verwacht en je echte moeder mist en wellicht ook je vader mist. Kortom, dat roept heel wat emoties op. En dan is het heel goed te begrijpen hoeveel moeite je hebt met deze begrafenisperikelen. Het punt is nu hoe je daar verder mee moet.

Uit alles blijkt dat er van de andere kant weinig begrip is voor je gevoelens. Dat doet natuurlijk nog extra pijn. Dat blokkeert de relatie. Vandaar je opmerking aan het eind dat je het heel moeilijk vindt om je vader te ontmoeten bij het kraambed als alles goed mag gaan. Hoe kun je nu deze impasse doorbreken?

Het klinkt misschien vreemd, maar het kan beginnen door eerst ook begrip te tonen voor de gevoelens van je vader en van je tweede moeder. Hoe moeilijk dat ook is. Ik ga daar nu verder niet op in, maar in je vraag geef je daar wat van weer en dat vraagt ook om invoelingsvermogen van jouw kant. Je vader heeft nu een nieuwe relatie. Is nu getrouwd met een andere vrouw. Hoe moeilijk dat ook voor jou is om dat een plekje te geven, het is wel de werkelijkheid. Dat je vader bij zijn nieuwe vrouw begraven wil worden is van zijn kant ook weer te begrijpen. Hij houdt nu van deze vrouw. Hij kan geen liefde meer geven aan zijn eerste vrouw waar hij zoveel jaren mee getrouwd was. Dus dat hij bij haar begraven wil worden is dan helemaal niet zo vreemd. Hoe moeilijk ook door jou te begrijpen, maar van zijn kant weer wel.

Nu, als dat wederzijds begrip opgebracht kan worden, kan er toenadering ontstaan. Als je vader geen begrip toont voor jou en jij niet voor hem, kom je geen steek verder. Wellicht dat daar in de komende tijd in geïnvesteerd kan worden. Wellicht dat er dan gezocht kan worden naar iemand die dat proces van wederzijds begrip als derde onpartijdige kan begeleiden. Maar goed, dat is maar een suggestie.

In ieder geval heel veel sterkte in de tijd die voor je ligt. Niet gemakkelijk, maar gelukkig mag je weten dat er Eén is Die al je gevoelens en diepste zielenroerselen kent. Dat geeft rust en vertrouwen om verder te gaan. Leg alles in Zijn handen, ook als het gaat om de toenadering die je wil zoeken. Ik hoop dat ik je op deze manier wat geholpen hebt. Het blijft altijd een zoektocht omdat de praktijk zo weerbarstig is. Heel veel kracht en genade toegewenst.

Ds. R. W. van Mourik, Sommelsdijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R. W. van Mourik

• Geboortedatum:
  07-02-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven