(...) Nu woon ik op mijzelf en vind ik het moeilijk op mijn verjaardag mijn oma ...
Eleos | Geen reacties | 01-10-2008| 00:00
Vraag
Jarenlang was ik de buffer tussen mijn ouders enerzijds en tussen mijn ouders en mijn oma anderzijds. De spanningen tussen mijn oma en mijn moeder voelde ik haarscherp aan. Ik was toen 13 jaar. Mijn vader begreep mijn moeder een tijd lang niet. Ik absorbeerde de spanningen tussen mijn oma en moeder en ook tussen mijn ouders onderling. Mijn oma gaf mij de schuld van de spanningen tussen haar en mijn moeder/ouders. Ik kan hierover niet met haar spreken. Nu woon ik op mijzelf en vind ik het moeilijk op mijn verjaardag mijn oma uit te nodigen. Ik wil wel graag mijn ouders op bezoek krijgen met mijn verjaardag, maar niet mijn oma daarbij. Ik weet ook niet goed waarom ik dit niet wil. Tegelijk voel ik mij erg schuldig en zondig als ik haar niet vraag. Maar ik kan het gewoon niet en ik weet ook niet waarom ik dit niet kan. Ik kan het nare gevoel dat ik daarbij dan krijg niet duiden. Wat zou dit zijn? Hoe moet ik e. e. a. zien?
Antwoord
Uit wat je schrijft over de omgang tussen jou, je ouders en je oma kan ik wel een beetje begrijpen waarom je niet zo veel zin hebt om in beider gezelschap je verjaardag te vieren: je hebt blijkbaar veel van de spanning tussen hen op je genomen, en vervolgens is dit niet bespreekbaar met hen.
Ik weet niet zo goed of je je schuldig zou moeten voelen als je een van de partijen niet uitnodigt. En ook niet waaraan je je dan schuldig voelt. Als het gaat om het eren van je ouders, zoals in de wet staat, dan zou ik het volgende willen inbrengen.
Je bent inmiddels volwassen, zo neem ik aan; in ieder geval woon je op jezelf. Ik denk dat je van je oma kunt vragen dat te respecteren, aan jou je eigen leven te gunnen. Zij is er zelf verantwoordelijk voor hoe zij omgaat met de spanningen tussen haar en je ouders. Dan kan jij je plaats innemen als kleindochter en haar zo eren. En dat hoeft niet perse, mijns inziens, door haar op je verjaardag uit te nodigen, maar dat kan ook op andere manieren.
In je vraag meen ik ook wel enige verontwaardiging te horen over de rol die je voor je gevoel op je hebt moeten nemen in je tienerjaren. Als dat zo is, lijkt me dat heel begrijpelijk. Je hebt meer moeten geven dan ze van je kunnen vragen. En als het zo is dat je daarvoor bij je oma geen begrip vindt (wat zou kunnen), dan is het belangrijk dat je meeleven en begrip daarover zoekt bij vertrouwde anderen. Want het is natuurlijk wel akelig dat de familieproblemen zo’n schaduw op je leven hebben geworpen.
Dit is mijn reactie op wat ik van je lees. Je schrijft dat je het moeilijk vindt je eigen gevoelens betekenis te geven. Blijf dat toch wel proberen! Je gevoelens hebben je iets te vertellen, en jij moet erachter komen wat dat is.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
