(...) Mijn gebed is niet of ik die verdiende straf nog kan ontgaan en weder tot ...

B.S. van Groningen | Geen reacties | 11-09-2008| 00:00

Aan een Ger. Gem.-beantwoorder. Ik weet niet meer hoe ik verder moet! Mijn hart is zo koud en hard en dood. Er is iedere dag weer een uitzien naar de zondag, de preek kan dan nooit lang genoeg duren. Maar ik ben nog zo onbekeerd; kan het ooit nog wel goed komen? Want er is wel een verandering gekomen, maar niet DE verandering, de wedergeboorte. Eerder leefde ik elke dag zomaar voort, maar sinds een half jaar lees ik meer, bid ik veel meer, heb ik wel eens wat gemoedsaandoeningen. Maar met alle tranen en gebeden, kerkgang en uiterlijke vroomheid kan ik het niet doen! De ene keer wordt mijn hart ontroerd, de volgende dag (of diezelfde dag nog) is het al weer zo hard en verhard. Dan is daar ook die ONWIL en onmacht, ik voel me zo diep afhankelijk van de Heere. Een poosje terug heb ik mogen zingen in de nacht, psalmen waarin je hart verklaard wordt, waarin je je ellende mag uitroepen (bijv. de boetpsalmen), maar ook psalmen om God groot te mogen maken. Ik word zo heen en weer geslingerd. Ik zou zo graag die ware, hartelijke droefheid naar God kennen, maar ik kan mijzelf mijn ellende niet laten zien. En met alles waar ik het mee probeerde te verdienen is het op niets uitgelopen en nu ben ik met alles vast gelopen. Ook het gebed wil niet meer. Eerder dacht ik: als ik maar eens goed kan bidden... En als het eens vanzelf mag gaan, dat gebed tot de Heere, dan wenste ik wel dat ik altijd zo kon bidden. Ik weet dat ik om de Heilige Geest moet en mag bidden, maar het is toch ook Gods recht om dat mij te onthouden?? Ik heb het immers niet verdiend? Er gaan zovele duizenden mensen verloren, waarom zou ik wel gered worden? Ik voel een grote vijandschap tegen de Heere. Dat kan toch nooit gepaard gaan met genade? Wat kan ik doen nu ik mij stoot tegen de steen des aanstoots en de rots der ergernis? Want Gods kinderen zijn toch juist verwonderd en verheugd en hebben de uitverkiezing lief, de uitverkiezing is voor hen toch een eeuwig wonder door Gods verkiezende liefde? Nu ik mijn zonden niet voel en ik mij eigenlijk helemaal niet schuldig voel, heb ik eigenlijk de Heere Jezus ook niet nodig... hoe moet dat ooit goed komen?? Mijn gebed is niet of ik die verdiende straf nog kan ontgaan en weder tot genade komen, omdat ik die straf en de toorn van God niet gevoel. Help!!

Beste vriend of vriendin,

Je noodkreet had ik eigenlijk eerder willen beantwoorden, maar helaas was dit niet mogelijk en dit is ook geen excuus, maar wel een verantwoording waarom het antwoord later komt dan ik zelf had gewild. Als jij het niet meer weet hoe het verder moet, is dit voor mij ook best moeilijk. Zonder er me gemakkelijk van af te maken: er is maar één adres: God Zelf. Hij houdt met eerbied gesproken 24 uur spreekuur voor hopeloze gevallen die het zelf niet meer weten.

Je vraag en het geheel van je zielstoestand is ook wat tegenstrijdig. Verlangen naar de zondag, geen preek lang genoeg en toch nog onbekeerd. Wat trekt je dan naar het Woord, naar Gods Dag? Trouwens hoe weet je zo zeker, dat je wel een verandering hebt ondergaan, maar niet DE verandering? Ik ben het van harte met je eens dat alles buiten Christus je geen zekerheid biedt. Het gaat om Hem en Zijn gunst, Zijn trouw, Zijn Woord. Je spreekt over onwil en onmacht, maar ook dat jij je zo diep afhankelijk voelt van de Heere. Is dat een vrucht van jouw akker? Wie voelt zich afhankelijk van Hem, zonder Hem te kennen, of bedoel je hier iets anders mee? En zonder in kenmerken te vervallen: heen en weer geslingerd worden in je gemoed, is iets wat de bijbelheiligen en in het bijzonder de dichters van de psalmen ook ervaren hebben. Denk aan Asaf in psalm 73. Hij begin met de uitroep dat de Heere goed is, maar dan ziet hij op zich zelf en dan begrijpt hij God niet. Hij is jaloers op de goddelozen en hij wil juist voor de Heere leven. Dan herken de dichter van de eerste verzen niet meer. Totdat... hij in Gods heiligdommen inging en op hun einde lette... en dan krijgt hij weer houvast: Gij hebt mijn rechterhand gevat, Gij zult mij leiden, en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.

Dan spreek je ook van droefheid die de ware droefheid niet is. Hoe ben je daar achter gekomen? Dat je jezelf de ellende niet kan laten zien, ben ik van harte met je eens en dat je de zaligheid niet kan verdienen, is ook Bijbels. Je zegt zelf dat je niet kan en wil bidden zoals het behoort. Maar in Romeinen 8 spreekt Paulus van de Geest, Die bidt met onuitsprekelijke zuchtingen. Telkens doe je uitspraken, die volkomen waar zijn: God heeft het recht om jou de Heilige Geest te onthouden, wij hebben nergens recht op, maar is dat een uitvlucht of is dat een noodkreet? Het is niet om het even, hoe je deze dingen, ziet, zegt en beleeft.

Nogmaals als de Heere jou redt, is dat een groot en eeuwig wonder, maar dan ineens spreek je over een grote vijandschap tegenover Hem. Opnieuw moet ik voorzichtig zijn met uitspraken uit het Woord, want we gaan zo gemakkelijk een verkeerde kant op. Maar dacht jij dan dat vrienden, goede mensen, aardige jongens of meisjes gezaligd worden? De Schrift zegt: vijanden worden met God verzoend. En geen rechtvaardigen in eigen oog. Kan vijandschap gepaard gaan met genade. Vraag dat maar aan kinderen Gods. Ook zij zijn in zichzelf niet beter, ja ze zien zichzelf vaak als een groot beest bij God. Psalm 65 zegt het in de berijming zo treffend: Een stroom van ongerechtigheden, had d’ overhand op mij, maar... ons WEERSPANNIG overtreden, verzoent en zuivert Gij.

En dan je opmerking over de uitverkiezing: daar zijn Gods kinderen verwonderd en verheugd over, dat is waar, maar de bekering begint hier in de tijd nooit met de uitverkiezing, daar mag het wel op uitlopen. Wie daar mee begint, loopt zich te pletter op die muur. Maar de verkiezing is geen muur, maar een poort. Lees de Dordtse Leerregels maar eens. En dan bij alle zaken die je genoemd hebt, eindig je met de zin: ik voel me niet schuldig, ik heb daarom Jezus niet nodig, hoe kan het ooit goed komen? Alleen door Hem. Zoek het niet in jezelf, dan zul je het nooit vinden, maar bedel, smeek of de Heere je weer wilt brengen, zoals het toch geweest is. Och wierd ik derwaarts weer geleid, dan zou mijn mond u de ere geven.

Je laatste woord was HELP! Laat dat woord Hem horen, verwacht het niet van mensen, ook niet van mij. Jij bent slechts op mijn weg geplaatst en daarom wil vanuit de Schrift jou onderwijzen, voor zover dat in mijn vermogen ligt. Maar Hij hoort het gebed en Hij wil het ook verhoren. Roep Mij aan in de dag der benauwdheid en Ik zal u uithelpen en gij/jij zult Mij eren. En zo heeft de Heere in Zijn Woord op vele plaatsen aangegeven, dat Zijn Woord waar is en dat Hij niet laat varen de werken Zijner handen. Als het Zijn werk is, zal Hij daar altijd op terugkomen, maar niet als we Hem de weg der bekering voorschrijven, maar: laat Hem besturen, waken, ’t is wijsheid wat Hij doet, zo zal Hij ’t alzo maken, dat jij je verwond’ ren moet. Alleen bij de Heere zijn uitkomsten, zelfs tegen de dood, want Hij zegt tegen een zondige, overspelige David: Ik zal u onderwijzen en u leren van de weg dien gij gaan zult, IK zal raad geven, MIJN oog zal op u zijn. Maar daar gelijk achteraan staat: Wil toch niet stug, gelijk een paard weerstreven, of als een muil door domheid voortgedreven, gebit en toom, door ’s mensen hand bestiert, beteug’ len ’t woest en redeloos gediert. Laat zultk een dwang voor u, voor jou niet nodig wezen, wie God verlaat heeft smart op smart te vrezen, maar wie op Hem vertrouwt, op Hem ALLEEN, ziet zich omringt, met Zijn weldadigheên. Stort voor Hem uit je ganse hart. Bij Hem is raad, bij Hem alleen. Groter dan de Helper is de nood toch niet.

Ik wens jou van harte de hulp en bijstand van God toe en Hij hoort en verhoort, ook als wij dat allerminst verwachten of begeren. Anders zouden we er nog iets mee worden. Niets uit ons, ALLES uit Hem (ook onze ellendekennis), zo reist de Kerk naar het hemelse Jeruzalem. Waarom? Door Hem alleen, om ’t eeuwig welbehagen. Daar loopt het op uit, maar het begin is onder in het dal en niet op de top van de berg. Geen kalme reis, het blijft een voortdurende strijd op leven en dood, maar in en door Hem wel een behouden aankomst in de veilige haven. God, Die helpt in nood! Maar maak van Hem geen nood-God! Geef het alles uit handen, in Zijn doorboorde handen, daar is het goed en daar is het veilig, voor de grootste der zondaren, voor vijanden. Daar heeft Hij zelfs voor gebeden aan het kruis. En dat gebed is toen verhoord en dat zal ook nu op Zijn tijd en wijze verhoord worden. Vertrouw op Hem, ook volk in smart. Stort voor Hem uit, je ganse hart, God is een Toevlucht t’ allen tijde!

Met een hartelijke groet,
B. S. van Groningen

Dit artikel is beantwoord door

B.S. van Groningen

• Geboortedatum:
  25-04-1951
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik-Ido-Ambacht
• Status:
  Inactief

120 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven