(...) als je dan zoveel last hebt van die geslotenheid en je daarin naar voelt, ...

Ds. Joh. Post | Geen reacties | 18-08-2008| 00:00

In bepaalde delen van het land is er een andere cultuur dan in andere delen van het land. Soms is de cultuur in de kerk ook eigen aan het deel van het land en is het vrij gesloten. In een ander deel van het land kan je dan een veel opener cultuur in dezelfde kerk vinden, omdat de aard van de bevolking over het algemeen daar opener is. Mijn vraag: maar als je dan zoveel last hebt van die geslotenheid en je daarin naar voelt, mag je dan  aansluiting zoeken bij een gemeente (met zelfde naam of andere naam) waar je meer aansluiting voelt met de groep? Dit kan echt heel erg moeilijk zijn. En het gemeenteleven is toch ook heel belangrijk, aansluiting in je gemeente te vinden? In een andere streek van het land ervaar je dan soms dat je wel die aansluiting voelt, als een warme deken om je heen. Kunt u hier iets over zeggen?

Beste jongere,

Jij snijdt een probleem aan, dat voor een ander, die dat niet meemaakt moeilijk in te denken is. Soms kan het zelfs onterecht als een stukje vijandschap uitgelegd worden. Voorop staat inderdaad wat je zelf ook schrijft, dat het gemeenteleven ook heel belangrijk is. Hoe ga je daar nu mee om, wanneer de geaardheid van de bevolking meer gesloten is, terwijl je zelf een open karakter hebt.

Jouw vraag is dan of de weg naar een andere gemeente, die leeft temidden van een bevolking, die opener van karakter is, een legitieme weg zou kunnen zijn.  Mijn eerste reactie zou een dubbele zijn. Ik zou het kunnen begrijpen. Altijd stuiten op een stuk geslotenheid, nooit eens een open, spontaan gesprek van hart tot hart. Altijd een afwachtende houding bij de ander. Dat lijkt af te stoten en een andere weg te gaan waar je je meer thuis zou voelen.

Maar is dat de weg om te gaan? Jij hebt in de gemeente ook een volwaardige plaats. Kan het niet zo zijn, dat je ook al moet je zelf elke keer weer initiatief nemen, weer contact zoekt en openingen probeert te brengen? Misschien is dat wel de roeping om juist als een meer open iemand temidden van de gesloten mensen te zijn. Je kunt afgaan op je eigen gevoelens in dit gebeuren. Maar probeer eens aan de anderen te denken. Wellicht dat ze nooit gewend zijn om openhartig te spreken over hetgeen hen echt bezig houdt. Het is mijn persoonlijke ervaring dat het geven van jezelf aan de ander, de ander misschien eerst wat doet terugschrikken, maar vervolgens dat er toch wat openheid ontstaat.

Uitgaan van jezelf is begrijpelijk, maar niet een weg die Jezus ons wijst. Wat heeft Hij niet een zelfverloochening moeten opbrengen, toen Hij temidden van de mensen leefde en woonde in ons midden. Wat heeft Hij een onbegrip moeten incasseren. Wie begreep Hem nu echt?  Zelfs Zijn meest nabije vertrouwelingen vaak niet. Toch ging Hij niet weg. Hij bleef en hield een open en een bewogen hart voor hen, die Hem ten diepste afwezen.

Probeer wel open contacten te houden in je vriendenkring. Anders hou je het niet vol. We hebben elkaar in de gemeente nodig, maar ook hebben we in ons eigen leven contacten nodig waarbij geen barrière te vinden is om open naar elkaar te zijn.

Is dat Bijbels? Denk eens aan de Heere Jezus. Hij had in Bethanië een paar vrienden, bij wie Hij graag kwam. Lazarus en zijn twee zussen. Hij stond niet voor niets bij het graf van Lazarus te wenen. Natuurlijk als boodschap van het evangelie ook wat de kracht van de dood is en wat de zonde toch heeft teweeg gebracht. Maar het dunkt mij ook, omdat Hij zoveel van
Lazarus als van Zijn vriend hield.

Dat de HEERE je een Toevlucht en Sterkte zal zijn.

Hartelijke groet,

Ds. Joh. Post

Dit artikel is beantwoord door

Ds. Joh. Post

• Geboortedatum:
  27-12-1955
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Lunteren
• Status:
  Actief

19 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven