Gisteren zei een dominee in een preek: een tollenaarsgebed op het sterfbed is ze...

Ds. B.A. Belder | Geen reacties | 16-08-2008| 00:00

Gisteren zei een dominee in een preek: een tollenaarsgebed op het sterfbed is zelden oprecht. Ik dacht: dan is het ook geen tollenaarsgebed. In mij ontstaat dan de grote vraag, maar hoe weet ik nu zeker dat mijn gebed oprecht is, ik bedoel dat ik als de tollenaar ben en niet als de farizeeër. Want als mijn gebed niet oprecht is dan is er ook geen verhoring.

Beste,

Ik moet eerlijk zeggen dat toen ik je vraag las, en dan mn. de opmerking van de predikant. mijn eerste reactie was: wat word ik hier toch moe van. Waarom?

1. Hoe weet men toch altijd zo goed wat er precies leeft in het hart van de mensen? Waarop zijn dit soort waarnemingen eigenlijk gebaseerd? Ik zou het wel eens willen weten, maar misschien is het wel mijn mensenkennis waarin ik schromelijk tekortschiet.

2. Wat mij echter het meeste raakt is dit: is men zich niet bewust van het effect van dit soort uitspraken? Namelijk dat de mensen zo naar zichzelf terug worden verwezen, zoals je zelf eigenlijk al aangeeft. Want dan gaat alles om de vraag draaien: Hoe weet ik het zeker? Wanneer geloof ik nu echt? Wanneer weet ik nu zeker dat mijn gebed oprecht is, want -zoals je zelf al aangeeft- een huichelachig gebed is eigenlijk geen echt gebed.

Het lijkt allemaal geweldig vroom, maar het heeft zo weinig van doen met waar de Reformatie voor stond en het is in wezen heel modern. Waarom modern? Omdat het moderne denken is begonnen met twijfel: “Wat is nu ware kennis?” Men heeft deze kennis in allerlei opvattingen proberen zeker te stellen, totdat men (vandaag de dag) erachter kwam dat dat onmogelijk is. Gevolg is dat men echtheid helemaal in het zelf, in het eigen gevoel is gaan leggen. “Als je maar echt bent”, “als je maar je zelf blijft”, “dit zegt mijn gevoel”, allemaal typerende uitspraken die horen bij deze tijd. Niet dat er helemaal niets in zit, maar het komt vaak voor uit die onzekerheid. Zonder dat men het in de kerk door heeft, gaat men met zulke opmerkingen veel te veel in het moderne denken mee en raakt men verwijderd van de heldere eenvoud waar de Reformatie voor stond.

Wat was die dan? De zekerheid ligt niet in onszelf, moeten wij dus ook niet in onszelf zoeken, maar ligt geheel in Christus. Dat is onze enige troost. Wie zou willen zeggen dat hij helemaal vrij is van verkeerde bijbedoelingen of motieven? Het geloof wordt altijd aangevochten, niet in de laatste plaats door ons oude ik. Het gevaar wanneer mensen zozeer naar zichzelf worden teruggewezen, is dat het geloof, het gebed weer één van onze werken wordt; voorwaarden worden voor het werk van God in ons. Geloof en gebed zijn echter de lege handen van de tollenaar waarin wij ons geheel toevertrouwen aan God, juist ook in onze vaak nog zo onzuivere en onoprechte gedachten en verlangens.

Begrijp mij goed, wij moeten ons blijven toetsten of wij leven zoals God dat van ons vraagt. Maar die toets is niet gelegen in het feit of wij helemaal zuiver zijn of het juiste gevoel hebben, maar is uiteindelijk gelegen of wij het in onze aanvechtingen, zwakheden en zonden het geheel verwachten van Gods genadige toewending in Christus. Laat je daarom niet meenemen door dit soort uitspraken (het spijt me dat ik het moet zeggen), maar zie zoals die tollenaar op Hem. Want Hij is onze enige zekerheid! En daarom onze enige troost.

Met hartelijke groet,

Ds. B. A. Belder

Dit artikel is beantwoord door

Ds. B.A. Belder

• Geboortedatum:
  09-05-1972
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Brakel
• Status:
  Inactief

7 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven