Ds. M. Goudriaan over keuze voor PKN

Ds. M. Goudriaan | Geen reacties | 16-07-2008| 00:00

Aan ds. M. Goudriaan. Ik wil u graag een vraag stellen omdat ik met dit onderwerp zelf erg bezig ben. Kunt u mij heel kort en eenvoudig zeggen waarom u er toch voor hebt gekozen, in afhankelijkheid van de Heere, om terug te gaan naar de PKN? Ik zou hier heel graag een stukje inzicht in ontvangen.

Met enige aarzeling ga ik op deze vraag in. De stof is gevoelig voor me. Alle denken en spreken over de kerk kan wel eens afmattend zijn. Toch wil ik zeker ingaan op een eerlijke vraag, op sympathieke wijze gesteld. Ik probeer dat zo open en helder mogelijk te doen. Misschien is het goed als ik hier een “Verantwoording” weergeef, die ik in 2006 schreef voor m’n gemeenteleden in Lunteren om helderheid te verschaffen in de dingen die me bezig hielden. Dat het me toen niet mogelijk was om deze verklaring openbaar te maken, doet nu niet ter zake bij het beantwoorden van de vraag.

“VERANTWOORDING”
 
“In toenemende mate leeft bij mij de behoefte om nog eens terug te komen op mijn kerkelijke standpunt. Eerder en veel uitvoeriger deed ik dat in verschillende kerkenraadsvergaderingen en ook door middel van een brief aan de kerkenraadsleden persoonlijk.

U weet dat de ontwikkelingen op het kerkelijk erf in de afgelopen jaren mij zeer aangegrepen hebben. Het einde van de Ned. Hervormde Kerk was en is mij ontzaglijk bitter. Verder was er het dilemma van enerzijds een kerk die ook officieel ruimte biedt aan allerlei wind van leer en anderzijds de weg van scheiding. Ik moet eerlijk erkennen, dat er meer dan eens een wankelmoedigheid bij me geweest is, die me bepaald niet tot eer strekt. Vaak voelde ik me gemangeld door een onmogelijke keuze. (...)

Dat ik tot vandaag toe mijn weg ging zoals ik die ging, staat niet los van mijn verbondenheid met de kerkenraad die ik zie als vertegenwoordiging van de gemeente. Ook moet ik noemen mijn grote bezwaren tegen en zorgen over de Protestantse Kerk. Eerlijkheidshalve moet ik wel opmerken dat ik herhaaldelijk bezwaren heb ingebracht tegen de mijns inziens te radicale en haastige weg die wij gingen bij het komen tot een nieuwe kerk.

Intussen wordt mijn moeite met de weg die ik ga eerder groter dan kleiner. Vanwaar deze moeite? Meerdere redenen kunnen aangevoerd worden. Ik noem er uiterst beknopt enkele. Zo ontbreekt het me aan de overtuiging dat het gaan van een aparte kerkelijke weg naar Gods Woord is. Ik blijf overigens van mening dat zij, die in hun geweten menen geen andere weg te mogen gaan, respect verdienen. Bij dit alles is het van betekenis dat ik de HNHK niet als dé voortzetting van de oude Hervormde Kerk kan zien. Ook maakt de kerkgeschiedenis me huiverig voor het gaan van een gescheiden weg. Is dat echt een oplossing temidden van alle nood en schuld voor God?

In het Oude Testament werpen psalmisten en profeten zich verslagen neer voor God, wanneer de toestand van hun volk niet beter is dan van Sodom en Gomorra. Vanuit het Nieuwe Testament ben ik zeer aangesproken door Christus’ woord tot de engel van een gemeente, die de naam heeft dat ze leeft, terwijl ze dood is (!): versterk het overige dat sterven zou (Openb. 3:2). Niet een aparte weg gaan maar terugkeer tot God wordt geboden! Hebben we  niet allen bijgedragen aan de schuld van onze oude kerk? Kan ik me losmaken van die schuld door een aparte weg te gaan?

Niemand mene dat ik een verdediging van de PKN op me genomen heb of dat ik geen diepe zorg over haar heb. Meermalen heb ik op de kerkenraad gezegd dat ik veel van haar grondslag en kerkorde niet kan aanvaarden zoals het voor ons ligt. De kerkorde zie ik als zwakker en slechter dan die van 1951, waartegen toen vanuit de gereformeerde richting al grote bezwaren werden ingebracht. Intussen heeft Calvijn me voorgehouden dat er een grens is bereikt wanneer men gedwongen wordt om actief aan het kwade mee te werken en er geen ruimte meer is naar de Schrift te leren en te leven. Is dat het geval, dan is het innemen van je plaats in zo’n kerk onmogelijk geworden.

De moeite die ik heb met de weg die we gaan, heeft ook te maken met de vrees dat we de zoveelste kerk op gereformeerde grondslag gaan vormen. Ik zwijg verder maar over het geharrewar rondom de naam van de kerk, waaraan beide kerken trouwens schuldig staan, en andere meer praktische zaken.

Waarom schrijf ik al deze dingen? U hebt er als gemeente recht op om te weten wat mijn diepste motieven en overtuigingen zijn. Laat niemand menen dat ik geen standpunt heb. Verder moet u nooit kunnen zeggen dat ik, wanneer mijn weg zich voortzet binnen de PKN -wat gezien het bovenstaande zeer wel mogelijk is- op laffe wijze met de noorderzon ben vertrokken. De tijd zal overigens leren wat de Heere met u en mij voor heeft.

Ik besef dat deze regels bij meerderen pijn, droefheid of onbegrip zullen oproepen. Dat is het laatste wat ik begeer en het grijpt me aan. Hopelijk proeft u ondanks alles toch oprechte bedoelingen. Ik erken dat ook mijn ambtelijk leven me schuldig stelt voor God. Nochtans zoek ik biddend Gods weg te gaan. Hij ontferme Zich over ons!”

Hopelijk geeft deze verklaring duidelijkheid inzake de redenen die me bewogen. Of het een “kort en eenvoudig antwoord “ is geworden, moeten de lezers maar beoordelen. Graag wil ik nog kwijt, dat het me tot grote vreugde zou zijn wanneer alle gereformeerde belijders binnen onze gezindte elkaar meer de broederhand zouden reiken. Laat er onder ons een vurig gebed zijn, dat waarheid en eenheid heerschappij voeren. Ook is het in toenemende mate m’n overtuiging dat het staan voor de (gereformeerde) belijdenis tegenstand en aanvechting met zich brengt. De Koning der Kerk zegene ons. Hij weet in duisternis het licht voort te brengen. Hij is de Eerste en de Laatste!

Ds. M. Goudriaan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. Goudriaan

• Geboortedatum:
  22-07-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

16 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven