(...) Ik hou van mijn man, maar ik zit anders in elkaar als hij op dat gebied nu...
J.G. Slootweg | Geen reacties | 26-06-2008| 00:00
Vraag
Ik ben een moeder van rond de 50 en voor de tweede keer getrouwd nadat m’n geliefde man is overleden. Ik heb lieve meiden die binnenkort gaan trouwen. Ze waren in de jaren toen ik alleen was na het overlijden van mijn man, mijn steun en toeverlaat. Alhoewel ze toen nog jong waren, deden we alles met z’n drieën, heel hecht. Er was een tere liefdesband. Die is er nog. Maar ik ben een moeder (ook echtgenote) die graag dienend bezig is. Zorgzaam, wil alles geven, alles doen. Soms kunnen de kinderen heel fanatiek reageren, vooral de oudste: kwetsend, pijnlijk, zo voel ik dat. Sinds ze ook een baan heeft in het land (nu vijf jaar bij een hulpverleningsinstantie) heeft ze vaak kritiek op ons. Van hoe we dingen moeten zeggen en doen. Dat doet pijn. Maar daar kun je niet over praten. Ze kan vrij hard zijn, ook heel lief, maar rent dan huilend naar boven. Denk niet dat dat dikwijls gebeurt, want ik bijt liever m’n tong af dan onenigheid in huis met m’n kinderen te hebben; maar toch te vaak in mijn ogen. Ze zegt: Mam, ik ben zelfstandig. Terwijl ze niets buiten een opdracht om doet. Haar kamer maakt ze één keer in de tien weken schoon als ik het niet doet. Ik vind dat te gek, maar heb mijn mond leren houden. Ze is bijna 25. Hoe ga ik daar mee om op een verstandige manier? Dan nog iets. Mijn huidige man is een zogezegde kroelbeer Ik ben na het overlijden van mijn man emotioneler. Wil koste wat het kost slikken om de lieve vrede in alles te bewaren en het een ander naar de zin te maken. Heb heel mijn leven moeite met “nee” zeggen. Nu haalt mijn man mij wel tien keer aan per dag als hij thuis is; op de meest ongelukkige momenten. Het is zijn taal, maar niet de mijne. Ik haal m’n man wel aan, maar als ik bezig ben, ben ik bezig. Ook als mijn man mij in de keuken zomaar bij m’n borsten pakt vind ik dat niet leuk. Die intimiteit hoort bij mij op de slaapkamer. Ik vind dat ordinair en niet fijn. Hij doet het toch telkens, want het is zijn taal. Maar nogmaals: niet de mijne en ik ben best wel aanhankelijk, maar niet op die manier. Mijn man heeft met z’n eerste vrouw ook een heel ander seksueel leven gekend. Ik hou niet van buitensporige dingen. Weet u, ik heb vroeger dingen gedaan op dat gebied dat tegen de Heere in was en nu staat het mij tegen. Ik zie dat als een doorn in het vlees door eigen schuld. Ik zie daarin mijn zonden steeds voor ogen zweven en ik heb er verdriet van gehad en nog, dat ik tegen de Heere gezondigd heb. Het is al gebeurd voor mijn eerste man. Daar had ik veel respect voor. Hij kon wachten uit liefde. Mijn man nu heeft een slechte zelfbeheersing. Ik praat er over, maar ervaar geen begrip voor mijn verleden. Dat de Heere mij het vergeven heeft is waar, dan zegt Hij. Maar dan heb je er toch geen last meer van? Jazeker, het belemmert mij in een gezonde seksrelatie. Ik hou van mijn man, maar ik zit anders in elkaar als hij op dat gebied nu. En dan zegt hij: Je wist toch dat ik een knuffelbeer was? Met andere woorden: dan mag ik het toch? Wat moet mijn houding zijn en hoe ga ik daar mee om?
Antwoord
U stelt in uw vraag een heleboel zaken aan de orde. Dingen waar u mee zit, en waar u graag advies in zou willen hebben. Ik kan in dit antwoord niet op alles ingaan en wil me daarom beperken tot het laatste onderwerp.
Als ik uw vraag goed begrijp, dan zou u willen weten hoe u om moet gaan met het feit dat uw man andere wensen heeft op het gebied van seksualiteit en intimiteit. U benoemt daarbij dat uw man vaak met u wil knuffelen, waarbij hij ook over uw grenzen gaat en dat hij minder zelfbeheersing heeft.
Ik maak uit uw vraag op dat u dit al wel met uw man besproken hebt. Dat is heel verstandig. Wanneer u namelijk niet uitspreekt wat u hiervan vindt, dan kunt u hier samen ook niet uitkomen. Het is echter wel belangrijk om nog eens na te gaan of uw man uw boodschap wel goed begrepen heeft. Het lijkt alsof hij niet echt begrijpt wat u bedoelt. U zou nog eens opnieuw het onderwerp ter sprake kunnen brengen, waarbij u van tevoren goed nadenkt over het doel van het gesprek: wat wilt u uw man duidelijk maken. Wat wilt u precies anders zien? Gaat het er vooral om dat u het vervelend vindt dat uw man u te vaak aanhaalt, of gaat het om de plaats waar dat gebeurt, of gaat het om de manier waarop dat gebeurt? Mogelijk is het een combinatie van die factoren. Ook zou u dan kunnen nadenken over wat u dan wel zou willen.
Zo’n ingewikkeld onderwerp bespreken is best lastig en kan leiden tot conflicten. U zult dus een goed moment en een goede plek moeten kiezen voor het gesprek. Ook de manier waarop je het zegt, is belangrijk. In plaats van : “Jij doet altijd...”, kan je beter de zinnen beginnen met “Ik vind het vervelend dat je...”. Wanneer je het bij jezelf houdt, voelt de ander zich minder aangevallen en kan je gemakkelijker tot oplossingen komen. Op deze manier zou je samen kunnen kijken of je een manier van intimiteit kunt vinden, waar u zich beiden prettig bij voelt.
Het is in een huwelijk immers niet nodig dat je overal hetzelfde over denkt, maar het is wel belangrijk dat je je grenzen duidelijk aangeeft en dat je elkaars grenzen respecteert. Wanneer dat niet gebeurt, leidt dat bijna altijd tot verwijdering en uit elkaar groeien.
Ik hoop dat dit antwoord voor u helder is en u handvatten geeft om uw houding te bepalen. Wanneer u er samen niet uitkomt, zou u kunnen overwegen om hier hulp bij te zoeken.
Hanneke Slootweg
Dit artikel is beantwoord door
J.G. Slootweg
- Geboortedatum:29-12-1975
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Zwolle
- Status:Inactief
