(...) Hoe kan het nu dat ik dat wat ik gisteren beleefde onder de preek, dat ik ...

Ds. A.T. Vergunst | Geen reacties | 24-06-2008| 00:00

Aan ds. Vergunst in Nieuw Zeeland. Dominee, ik ging zondag naar de kerk. Daar hoorde ik een preek. Die preek was van a-z enorm bemoedigend. Zo rijk, zo rijk. Ik wilde dit wel vasthouden, maar nu is het een dag later en is het alleen nog een weten in de herinnering, maar is hoe ik dat gisteren beleefde en voelde helemaal weg. Ik kan dit niet vasthouden. Kunt u dit uitleggen? Ik ben dan bang en ga tobben: is het dan een verstandgeloof? Is het horen van zón bijzonder rijke preek dan niet genoeg? Gisteren kon ik alleen maar amen zeggen op de rijke inhoud van de preek. En nu voel ik me vertwijfeld. Hoe kan het nu dat ik dat wat ik gisteren beleefde onder de preek, dat ik dat nu niet meer kan voelen? En dan ben ik bang dat ik toch nog alles mis. Hoe wordt het dan echt van mij en in mij? Gisteren onder de preek was alles vol en zou ik in de kerk kunnen blijven zitten. Ik kon het wel tegen iedereen vertellen uit de kerk (bij wijze van spreken) en vandaag denk ik: ik weet nog dat het zo was, maar ik voel of beleef het niet meer. Wat is dit? Kunt u dit uitleggen? Ik begrijp mezelf niet.

Beste vriend/in,

Van je vraag begreep ik dat die zondag heel bijzonder was. Maar je hebt me niet verteld wat er nu zo bijzonder was in de preek. Dus dat is wat gissen om een goed antwoord te geven. Misschien werd jouw hart verklaard in de preek. Was er erkenning in wat je hoorde? Het kan soms net zijn alsof een predikant precies weet wat jij in je hart ervaart: het verdriet over de zonde; het verlangen naar God; een worstelen en wenend smeken aan Gods voeten; het zien van je verlorenheid; het zoete van heiligheid waar je zo naar verlangt; het missen van God en het dorsten van je ziel naar de zaligheid zoals God die in Christus schenkt; een hongeren en dorsten naar de gerechtigheid; de tere vrees van God Die je zo graag op het allerhoogste wilt verheerlijken. Was dat het in de preek dat je zo rijk vond? En als die predikant dat zo juist uitlegde kan je hele hart ermee opgaan; het is net alsof hij alleen voor jou preekt en jou ook helemaal kent.

En dan de volgende dag is het allemaal weg... was het dan allemaal niets? Nee, dat is niet zo. Wat jij de vorige dag hoorde in Gods huis is nog waar maar nu heb jij weer wat andere ervaringen: misschien voel je nu koud, die fijne gevoelens van erkenning zijn nu weer weg; het lezen van je Bijbeltje was moeizaam; je merkt toch weer de oude en diepgewortelde zonde nog; je worstelt weer met jezelf en het zondig zijn. En dan is het net alsof wat je die dag er voor hoorde "niets was" of dat je "het verkeerd hoorde."

Een van de dingen die wij snel doen is dat we het werk van de Heilige Geest, Christus maken! Ik bedoel daarmee dat we onze troost putten en onze hoop bouwen op wat wij van binnen ervaren. Die zondag had jij het zo goed en misschien wel omdat jij het zo ervoer van binnen. Die gevoelens en die erkenning zijn ook zoet, maar vormen nooit de basis van de hoop. Die ligt in Christus Jezus en Zijn volkomen werk. God de Heilige Geest heeft als taak om jou naar Christus te leiden en je te leren dat jouw hoop voor de eeuwige zaligheid niet ligt in Zijn werk, maar in Christus werk. De Heere Jezus is de Zaligmaker en Hij zond/zendt ook de Geest van God om die zaligheid toe te passen. Die toepassing van Christus werk ervaren wij natuurlijk als een persoonlijke ervaring. De droefheid over de zonde; het zielsverlangen om weer verzoend te zijn met God; het dorsten naar God, de vreugde die je nu ziet in Gods wil en hoe graag je die ook wilt navolgen.

Maar die innerlijke ervaringen mogen nooit de hoop van onze zaligheid zijn of worden. En daarom kan het Zijn dat de Heilige Geest merkte dat jij die zondag juist Zijn werk als de grond van je hoop aanmerkte en dan bedroef je Hem ook. Leer God de Vader te danken voor Zijn werk in je hart, als je dat mag erkennen vanuit het Woord maar bidt Hem ook dat Hij je naar de rots van Christus mag leiden. En dan kan het zijn dat hoewel je van binnen ervaart wat Paulus zo duidelijk beschreef in Rom. 7 er toch hoop is, want je hoop en vreugde is in Christus en door het geloof in Hem zijn wij gerechtvaardigd voor God.

Nogmaals, omdat je me niet veel details gaf over wat er zo bijzonder was die zondag, heb ik dus zelf een voorbeeld gegeven dat ik zelf ook zo vaak meemaakte. Ik kan zo fijn kerken maar zelfs voor ik thuis was kwam ik mezelf al weer tegen en dan was alles weer weg. Ik zat namelijk altijd van binnen te kijken of er wat hoop was. En als ik weer eens wat voelde, wat tranen had in mijn ogen, met vreugde iets las of hoorde, ja dan was er hoop. Maar ik heb toen wel leren inzien dat ik een fundament maakte buiten Christus in mijn eigen gevoelens. Wat ik nu dankbaar dat de Heere God me daar de ogen voor heeft geopend.

Bid dat ook maar veel dat hij je naar de rots van Christus mag leiden want daar ligt de zaligheid vast, ongeacht van wat wij voelen. Dat betekent niet dat een ware gelovige geen gevoelens heeft. Er is vreugde, liefde, verlangens, overtuigingen, haten, walgen, etc. Maar de hoop is niet op iets wat wij ervaren maar wat Christus is en heeft gedaan!

Ik hoop dat ik je goed begrepen hebt anders hoor ik het wel weer.

Ds. A. T. Vergunst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

169 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven