(...) Hoe gaan mensen met een persoonlijkheidsstoornis om met zulk nieuws? Ik wi...

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 19-06-2008| 00:00

Ik kom uit een gezin met vier kinderen. Ik ben zelf de oudste (16). Mijn moeder heeft een posttraumatische stressstoornis en een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Onlangs zijn er bij haar twee tumoren gevonden. Nu is het logisch dat je door zo iets verandert. Maar mijn moeder is echt heel iemand anders geworden. Hoe gaan mensen met een persoonlijkheidsstoornis om met zulk nieuws? Ik wil haar graag kunnen begrijpen zodat ik me ook wat fijner voel als ze zo raar doet.

Beste...,

Je stelt een heel moeilijke vraag waar ik eerlijk gezegd niet zomaar een pasklaar antwoord op kan geven. Je vraag is overigens ook heel erg open: waar zijn bij je moeder tumoren geconstateerd? Dat kan namelijk nogal wat uitmaken wat haar reacties betreft. Tumoren in bepaalde delen van de hersenen kunnen van invloed zijn op het gedrag van mensen terwijl dat bij een tumor op een andere plaats in het lichaam minder voor de hand liggend hoeft te zijn. Daarnaast omschrijf je niet wát de gedragsverandering van je moeder zo ongeveer inhoudt. Dus ik weet niet zo goed wat ik met je vraag aanmoet.

Voor jou zal al lang duidelijk zijn dat mensen met een meervoudige persoonlijkheidsstoornis (die meestal ontstaat door diepe traumatische ervaringen in de jeugd) in hun gedrag lang niet altijd voorspelbaar zijn. Voeg daar een nieuwe traumatische ervaring aan toe (de onderkenning van de aanwezigheid van tumoren) en de verwarring zal alleen maar toenemen. Nu reageert elk mens natuurlijk weer anders op moeilijke berichten en zeker als het om een kwaadaardige ziekte gaat. Ook voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis geldt dit al zal de onvoorspelbaarheid bij hen groter zijn dan bij de ‘gemiddelde’ mens (voor zover deze al bestaat).

Ik kan je dus helaas niet een eenvoudige handleiding geven over hoe je de situatie van je moeder moet duiden en/of hoe jij haar het beste kunt begrijpen en met haar omgaan. Ik begrijp dat dit nogal een onbevredigend antwoord voor je is. Daarom nog het volgende: ik neem aan dat je moeder onder behandeling is bij hulpverleners. Zij kennen de situatie van je moeder heel specifiek. Misschien dat je hen kunt benaderen voor begrip van je moeder en voor jouw eigen situatie; hoe jij het beste met haar kunt omgaan.

In elk geval wens ik je wijsheid en draagkracht in deze situatie, want ik begrijp natuurlijk dat dit heel erg moeilijk voor je is!

Kun je er trouwens met je vader goed over praten? Dat lijkt mij ook een belangrijk element. Daarnaast denk ik dat vanuit de kerkelijke gemeente pastorale zorg aan jullie gezin een plaats moet hebben. Is dat goed geregeld? Wellicht kun je daar ook aandacht aan besteden. Ik vind het namelijk belangrijk dat jij (en jullie gezin) begeleid wordt door mensen die jou (en jullie) goed kennen. Dat is veel beter dan ik het zo op afstand moet doen, terwijl ik van de concrete situatie te weinig weet.

Ik hoop ook dat je geduld kunt opbrengen voor deze situatie en dat je er (op termijn) vrede mee kunt hebben. Weet je, de naam van God is: Ik ben. Dat betekent: Ik ben erbij. Wat zich ook in het leven aan onbegrijpelijke en schrijnende dingen voordoet. God wil je laten weten dat Hij erbij is en jou en jullie gezin wil dragen dwars door de moeiten heen. Die wetenschap en die ervaring wens ik je van harte toe!

Drs. Els  J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven