(...) Zoals ik al zei, zou ik X graag verder helpen, maar mijn kunnen en kennen ...

Ds. K. van den Geest | Geen reacties | 24-05-2008| 00:00

Nog niet zo lang geleden nam een goede bekende (laten we haar X noemen) me in vertrouwen en vertelde me over problemen tussen haar ouders. Graag zou ik X helpen in haar problemen, maar mijn ervaring en kennis schieten te kort. Vandaar een vraag om advies van u, hoe ik haar het best kan helpen. X vertelde dat haar ouders een ‘redelijk’ huwelijk hebben maar dat ze op elkaar best wat aan te merken hebben. En die op- en aanmerkingen bespreken de ouders niet onderling, maar worden alleen gemeld aan de dochter (X dus). En dat doet zowel pa als ma. Wanneer ze alle moed bijeen schraapt en zegt dat pa of ma dat met de ander moet bespreken dan wordt dat afgedaan met: "Och, zo erg is het nou ook weer niet..." Tegen haar moeder heeft X gezegd dat ze bij haar niet meer hoeft te klagen. Gelukkig is het nu opgehouden. Maar haar moeder is iemand die kwijt moet wat haar bezighoudt. Nu moeder niet meer bij X terecht kan is het de vraag (vooral voor X) waar ze nu haar verhaal doet. Met vader is wel te praten, maar die is heel weinig thuis. Daarbij is X eenmaal zo in haar vertrouwen geschaad (juist door moeder!) dat ze niet zomaar weer iemand in vertrouwen neemt. U begrijpt dat dit vooral voor haar niet langer door kan gaan. Het zat X dan ook zo hoog dat ze met veel moeite mij in vertrouwen heeft genomen. Ik hoop dat het verhaal een beetje duidelijk is. Dochter die zich (eufemistisch gesproken) zich bepaald niet fijn voelt in de thuissituatie. Die dat graag anders zou zien, maar niemand vertrouwt die het eventueel zou kunnen veranderen. Die zich ook verantwoordelijk voelt voor de problemen. (want ouders hebben het toch zelf met haar gedeeld) en die zich ook aan de ene kant schuldig voelt dat ze haar moeder ‘aan de kant gezet heeft’. En nu wellicht ook nog met het gevoel rondloopt dat ze haar ouders aan mij ‘verraden’ heeft... Ik heb X proberen duidelijk te maken dat het heel logisch dat ze zich verantwoordelijk voelt voor de problemen maar de verantwoordelijkheid niet bij haar ligt. Dat het ook goed is dat ze een buitenstaander in vertrouwen genomen heeft in deze moeilijke situatie. Dat ik ook in veel dingen tekort schiet en dat God boven iedereen een Helper en Trooster is. Gelukkig mag ze dat zelf ook zo zien! Zoals ik al zei, zou ik X graag verder helpen, maar mijn kunnen en kennen schiet hier echt te kort. Wat zou ik voor X in deze situatie kunnen doen, naast een luisterend oor te zijn? Hebt u enkele tips en handvatten? Alvast bedankt!

Om te beginnen is het onjuist dat de ouders de dochter belasten met hun problemen. Die moeten ze onderling oplossen, bijv. door tijdig hulp te zoeken, mogelijk en zo nodig door middel van relatietherapie. Doordat de ouders de dochter belastten, is deze zich steeds meer verantwoordelijk gaan voelen voor het huwelijk van haar ouders. Dat blijkt ook uit het feit, dat ze zich schuldig voelt nu ze haar moeder heeft gezegd, dat ze dit niet meer wil en ook omdat ze erover heeft gesproken met een derde. Beide zijn juist heel verstandig van haar. Anders blijft deze last op haar drukken, terwijl je in deze situatie moet zeggen dat niet zij maar haar ouders een probleem hebben.

Nu haar moeder haar er niet meer in betrekt, is zij bang dat haar moeder haar problemen met een ander gaat bespreken. Vanwaar deze vrees? Het is toch juist goed, als haar moeder over haar problemen gaat praten met anderen? Juist door dat niet te doen maak je het probleem alleen maar erger! Want dan blijf je in je eigen kringetje ronddraaien zonder uitkomst, maar door te praten kan een derde je er mogelijk uit helpen.

De vraagsteller (M/V) heeft het gevoel dat zijn/haar kunnen en kennen tekort schiet. Nu, ik zou zeggen: dat valt behoorlijk mee. U doet precies wat goed is! Dat blijkt vooral uit deze zinnen: “Ik heb X proberen duidelijk te maken dat het heel logisch dat ze zich verantwoordelijk voelt voor de problemen maar de verantwoordelijkheid niet bij haar ligt. Dat het ook goed is dat ze een buitenstaander in vertrouwen genomen heeft in deze moeilijke situatie.” Daarmee heb je precies op de juiste manier geholpen!

Bovendien heb je gewezen op de troost en hulp van onze Hemelse Vader. Bid samen om Zijn kracht en bijstand. En dat zij mag gaan zien, dat niet zij maar haar ouders zelf verantwoordelijk zijn voor de problemen en voor de oplossing daarvan. Dat kan haar mogelijk ook de kracht geven om duidelijk te zijn naar haar ouders toe. Zij moet zéggen waar ze moeite mee heeft! Je ouders eren betekent echt niet, dat je nooit tegen hen in kunt of mag gaan. Want er staat in de Bijbel niet alleen dat kinderen hun ouders moeten eren, maar ook dat ouders hun kinderen niet mogen “prikkelen” (vertaling NBG 1951) of “verbitteren” (Nieuwe Bijbelvertaling). Dat kun je ook hierop van toepassing verklaren, dat ouders hun kinderen niet mogen belasten met hun huwelijksproblemen. Als ouders dat doen, is dat namelijk heel bedreigend voor kinderen: ineens kom je als kind in een heel andere positie! En als het dan mis gaat, voel jij je verantwoordelijk (nogmaals)!

Hopelijk zijn deze gedachten en overwegingen bruikbaar en kunnen ze enige hulp geven in deze situatie. Heel veel sterkte en zegen van de HEERE.

Ds. K. van den Geest

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

127 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven