Trouw tijdens verkering

Ds. P. Molenaar | Geen reacties | 13-05-2008| 00:00

Ds. Molenaar, ik las uw antwoord over huwelijkstrouw. Kunt u ook iets zeggen over trouw tijdens verkering? Pas las ik op de site van “Ware Liefde Wacht” dat verkering een verschijnsel is van de cultuur en niet van de Bijbel en het niet is tot Gods eer. Ook het knuffelen e.d. in een verkering zou dan niet mogen. Hoe moeten we daar tegen aan kijken?

Beste vrienden,

Dit is wel een goed onderwerp om aan de orde te stellen. De site over Ware Liefde Wacht heeft zeker wel een goede bedoeling. Tegenover de verseksualiseerde tendens van onze tijd, wordt alle nadruk gelegd op de reinheid voor het huwelijk. Hier raakt deze site een heel duidelijk bijbels gegeven, dat de lichamelijke omgang van man en vrouw bestemd is voor de huwelijksrelatie en niet mag plaats hebben buiten het huwelijk. Dan bestempelt de Bijbel dat heel duidelijk als hoererij. Daarom dient de tijd van verkering heel duidelijk een voorbereiding te zijn op het huwelijk. Het is ook niet goed om naarmate we elkaar beter leren kennen om onnodig lang te wachten met het huwelijk. Nodig is wel, dat er een duidelijke huwelijksvoorbereiding is. Zeker nu het aantal echtscheidingen toeneemt, is het zeker gewenst om ons duidelijk voor te bereiden op het huwelijk. Hoe goed huwelijkscatechese ook bedoeld en vaak ook nodig is, toch zullen we niet ons huwelijk daarmee alleen kunnen redden. Wanneer je begint met een vriendschap, dien je jezelf af te vragen, of je het leven met die persoon kunt delen. Verder moet je m.i. niet eerst vragen: “Hoe word ik beter van een relatie?”, maar positief:  “Wat kan ik in een relatie kan betekenen voor de ander?” Veel huwelijken stranden op egoïstisch en consumptief gedrag. Je moet daarbij het ambt van een christen in het oog houden die profeet, priester en koning dient te zijn, zoals we op de catechisatie leren. Zo heeft de Heere elk schepsel geschapen in het paradijs als profeet, priester en koning. Ik denk dat dit geldt in de relatie tot de Heere, maar zeker ook in de verhouding tot de naaste en dat zeker in de  relatie van jongen en meisje, in de groei naar een huwelijk.

Daarbij zou ik willen wijzen op de brief aan Efeze. Wanneer je het oude Efeze bezoekt, dan zie je hoe verschrikkelijk zedeloos die stad was. Opgravingen hebben uitgewezen dat er vroeger al richtingwijzers waren om de bordelen te bezoeken.

De Efezebrief is geweldig actueel in een buitengewone zedeloze tijd. We moeten de dingen eerlijk uitspreken en er moet in natuurlijk en geestelijk opzicht openheid zijn. Pas hoorde ik een wat aparte opmerking over verkering: “Je moet kunnen praten, lachen en bidden met elkaar”. Het lijkt erg oppervlakkig en toch zit er wel wat in. Wanneer je niet bepaalde dingen nuchter en ontspannen beziet, dan zal een verhouding op den duur stuk lopen. Ik zou het nog liever zo zeggen: “Wees blij met de blijden en bedroefd met de bedroefden”. Dus, dat je vreugde en verdriet met elkaar deelt.

In ieder geval zien we dat Paulus op een bijzonder wijze onderricht geeft met het oog op het leven van alle dag. Wat is het dan heel belangrijk, wat er gesproken wordt en hoe er gesproken wordt. De maatschappij zonder God draagt beginselen in zich van een verdierlijkte maatschappij. Men praat niet, maar vrijt. Alles wat je leest in de boulevardpers geeft aan dat er een ontzettende taalarmoede is om door middel van gesprek elkaar in het hart te kijken. De Heere heeft ons niet geschapen als dieren, maar als mensen, die praten, verstaan en begrijpen. Daarom zul je elkaar in het hart moeten kijken. Daarom moet je met elkaar in gesprek in een relatie. Als er niet gesproken wordt en je niet weet wat er bij je wederhelft leeft, dan zal zo’n relatie vroeg of laat gedoemd zijn te mislukken of dat je later in een ontzettende huwelijkseenzaamheid terechtkomt. En dan is de eenzaamheid binnen een huwelijk erger dan de eenzaamheid buiten een huwelijk. God heeft ons een stem gegeven, die uitdrukt wat er in ons hoofd en ons hart leeft. Die stem hebben we te gebruiken. Daarom is de vraag: welke gesprekken voer je met elkaar? Komen de wezenlijke dingen aan de orde. Hoe ga je het kerkelijke leven en het geestelijke leven inrichten? Gaat het gesprek wel over de vraag wat de wil van God is in je leven? Waar blijven de vragen over de kerk steken? Is het alleen maar over de uiterlijke dingen of gaat het ook werkelijk over de wezenlijke dingen?

De vraag is ook, waar je echt vol van bent. Paulus spreekt over vol worden van de Heilige Geest (Efeze 5: 11-21). Is dat het verlangen en het gebed, dat je dat geluk zult kennen? Dat dient toch de basis zijn van het christelijke huwelijk. Spreek je met elkaar over de prediking of komen die dingen nooit aan de orde. Je moet elkaars gedachten kunnen lezen. Heb je ook dingen, die je ergeren  in de ander, spreekt ze dan uit. Voordat je trouwt moet je weten waarop je elkaar aanvult en corrigeert. Je moet in dat opzicht nooit iets voor elkaar zwijgen.

Wanneer we over het huisgezin van Luther lezen, dan stond in Luthers gezin het christelijke lied heel sterk centraal. Wat kan dat veel openingen geven. Goethe, een bekend Duits denker,  heeft gezegd: “Boze mensen hebben geen liederen”. Ik denk inderdaad dat dit inderdaad voor ieder mens geldt, maar dat zeker het leven van Gods kind ligt in de eerste plaats in de psalmen en ook in de lofzangen en de geestelijke liederen, die op de Psalmen geënt zijn. Luther zal hierbij gedacht hebben aan Efeze 5:19, waarin over de waard van het christelijke lied wordt gesproken in het gezinsleven. Immers bij een Psalm gaat de duivel op de vlucht. Paulus geeft deze vermaning om aan te geven, hoe belangrijk het is de wijze van omgaan met elkaar. “Weest elkander onderdanig in de vreze van God en van  Christus.” Dat wil zeggen, dat je moet rekening houden met de verhoudingen waarbinnen  je als paar en geplaatst ben en ook in de verhoudingen als familie tot elkaar, voor het aangezicht van Christus. Dat betekent dat het Woord Gods normatief moet zijn in je leven. Dit onderdanig zijn betekent heel duidelijk ook dat je naar elkaar luistert en elkaar probeert te begrijpen. Er wordt hier gesproken dat je als wijzen met elkaar omgaat (Efeze 5:15). Daarin is begrepen de levenswijsheid. Vreze Gods veronderstelt ootmoed voor God en ook voor elkaar. Zo moeten de gesprekken vorm krijgen in je,  om tenslotte het plan Gods te ontdekken in je leven.

Vervolgens zou ik de verzen 22-33 een priesterlijke verhouding willen noemen. Er mag geen hardheid zijn in de verhouding. Een verkering is bij velen belangrijk, voor zover zij kunnen consumeren. Daarom zien we ook dat heel wat verhoudingen  geseksualiseerd zijn. Alles wordt omgezet in de lichamelijke verhoudingen, terwijl de geestelijke verstandhouding geen plaats krijgt. Huwelijksleven is liefde van geest tot geest, maar ook van lichaam tot lichaam. Met dat laatste begint Paulus nu niet. Je moet elkaar respecteren, en elkaar onderdanig zijn. Wel daarvoor is in de verkeringstijd voorbereiding nodig. In dat licht wordt ook de onderdanigheid van de vrouw aan de man beschreven. Dat geldt heel duidelijk in de huwelijksverhouding. Abram was geen hoofd, toen hij Saraï overgaf de Egyptische farao en Abimelech (Genesis 12 en 20. De man moet hoofd zijn. Maar dat is niet baas spelen, maar verantwoordelijk zijn en verantwoordelijk handelen. Niet de zaak op zijn beloop laten. Dat hoofd moet priesterlijk zijn. Dat wil zeggen, dat hij straks ook priester is in zijn gezin. Dat betekent voorgaan aan tafel. Ook als je het moeilijk vindt, neemt dan een formuliergebed. Lezen aan tafel, bidden aan tafel. Als hier wordt gesproken over de verhouding van Christus tot de gemeente. Dan kunnen we die band omschrijven als priesterlijk en dienend. De Heere Zelf heeft Zich tot in de dood gegeven, opdat zondaren zalig zouden worden door Hem. Dat voorbeeld geeft de Heere met het oog op het huwelijk. Wat hebben mannen voor de vrouwen over?  Wat heeft een vrouw voor de man over? Dat is ook een vraag voor de verkeringstijd.

Het gaat erom een koninklijk priesterdom te zijn in het huwelijk. Hier wordt zelfs gesproken over ‘het lichaam behouden’. Wat is er de laatste jaren veel geweld in het huwelijk, ook zelfs seksueel. Niet alleen binnen linkse, maar ook binnen rechtse kringen. Wie denkt niet aan allerlei vergroeiingen binnen het huwelijk? Hier wordt herinnerd aan de doop, de reiniging door het waterbad van het Woord (Efeze 5:26). Wat hebben we binnen een huwelijk in geestelijk en natuurlijk opzicht te staan naar reinheid. Als we lezen dat Christus Zijn bruid gereinigd heeft, hoeveel te meer is het een vermaning dat de man de vrouw rein houdt, maar ook onderhoudt met alles, wat in zijn vermogen ligt. Dienen veronderstelt niet je eigen zin doen, maar wel de wil van de ander te beogen. In dat priesterlijke zit de zelfopoffering besloten. Daarvoor dienen we ons wel zeer in te zetten.

 Tenslotte staat er dat deze  verborgenheid groot is en ik zeg dit met het oog op Christus en de gemeente. Ik denk dat dit alles te maken heeft met het koninklijke aspect. Een christen moet volwassen met zijn meisje omgaan. Het gaat hier om en koninklijke band. Let eens op dat voeden en onderhouden. Daar ligt een koninklijke verantwoordelijkheid in besloten. Ik denk dat erachter een strijd ligt om zich in te zetten voor een goed huwelijks leven (Efeze 5:29).

Tenslotte ben ik het eens met de stelling WLW: ware liefde wacht. Veel kunnen we inderdaad uit het onderstaande halen, wat ik op die website vond. Toch vind ik wel wat overtrokken te beweren, dat verkering alleen maar een cultuurverschijnsel zou zijn. Ik zou willen zeggen, dat er toch wel een grondige voorbereiding op het huwelijk moet zijn. Daarvoor zijn best zaken aan te voeren die je ook in de Bijbel terugvindt. De omgang van Jozef en Maria is daarvan wel een het beste schoolvoorbeeld. Verkering kunnen we toch wel onderscheiden ook wat de Nederlandse grondbetekenis betreft in een grof zinnelijke relatie, maar ook in de nette wijze van omgang met elkaar, zoals de apostolische brieven ons aangeven. Verkering is wel cultuurgebonden in de gewoonten ook rondom verkering, verloving en huwelijk.  Als we echter dan de Bijbelse cultuur zouden volgen in de weg naar het huwelijk, dan zou de jongen niet meer een meisje vragen. Dan zouden ouders alleen beslissen met wie hun dochter of zoon in het huwelijk treedt! Als ouders zijn we al blij,  als we kunnen meeleven in het wel en wee van onze kinderen in verloving en huwelijk. Laat de relatie vooral een gebedszaak zijn voor jullie,  als jongens en meisjes, maar ook voor jullie ouders.  

Ds. P. Molenaar, Dordrecht

Bijlage: Rein

Rein is de beetje vreemde huiscolumnist van Ware Liefde Wacht. Rein geeft zijn mening, hij beantwoordt je vragen, hij zet je aan het nadenken. Soms is Rein ontroerend, soms scheurt Rein kort door de bocht - maar je hebt altijd iets om over na te denken...
Liefde: Verkering, bijbels of niet?
"Want dit wil God: uw heiliging, dat gij u onthoudt van de hoererij, dat ieder uwer in heiliging en eerbaarheid zijn vat wete te verwerven, niet in hartstochtelijke begeerlijkheden, zoals ook de heidenen, die van God niet weten..."

We zijn bijna aan het einde van onze rondrit door Saloniki. 'Niet zoals de heidenen'. Nee, wij duiken niet zomaar met iemand in bed. Wij ruilen de jongens of meisjes niet zomaar in! Nee, prima. Maar we gebruiken wel het systeem van de ongelovigen, het model van verkering. Waarom zouden we als christenen het systeem van de ongelovigen gebruiken? En dat terwijl er in de hele bijbel niet 1 keer sprake is van verkering. Niet 1 keer geven Paulus of Petrus tips over hoe ver je mag gaan zonder te zondigen. Verkering is geen bijbels systeem. Het is een cultuurverschijnsel en wel van een cultuur die niets met God te maken wil hebben. Het is een systeem waarbij verstand en vooral gevoelens het voor het zeggen hebben. En niet God. Ja, die mag er op het laatst nog bijkomen. Om tijdens de kerkdienst zijn zegen te geven.

Dat klinkt misschien ernstig, maar het is ook een ernstige zaak. Trouwen zonder verkering is geen WLW-cultuur, het is ook niet gekopieerd van een of andere Afrikaanse cultuur. Het is geen cultuur, het is bijbels. Verkering, dat is pas cultuur. En nog een goddeloze ook. Dit boek (de Bijbel) geeft niet 1 rechtvaardiging voor verkering of voor welke seksuele handeling dan ook, voordat je getrouwd bent. Het gaat er niet om met de vinger naar de ongelovigen te wijzen, het gaat erom dat wij leren zo met seksualiteit om te gaan zoals God het wil. Wij zijn geen haar beter dan de ongelovigen, maar we hebben wel de Wonderbare Raadsman aan onze zijde, ook al moet je door straatjes en steegjes speuren om Hem te vinden. Het gaat om Zijn wil. Daarmee begon onze rondtocht door Saloniki. "Want dit wil God..." en hij eindigt met de woorden "...niet zoals de heidenen."

Ik hoop dat je hebt ingezien dat de christelijke manier van omgaan met seks tegenwoordig meer op die van de ongelovigen lijkt, dan op het oorspronkelijke plan van God. Daarom hebben we je mee genomen naar Saloniki, langs do's en don'ts. En nu...? Terug naar huis en de lessen uit Saloniki in de praktijk brengen! Nogmaals, het gaat niet om mijn mening of die van WLW, maar dat we de wil van God doen.

God staat klaar (met een plan in Zijn hand), maar geef jij Hem de kans? God kan niet revolutionair in jouw leven werken als je met 1 hand de wereld vasthoudt. Maar als je in vuur en vlam staat voor je Maker, dan valt de "hoe ver mag ik gaan"-vraag meteen weg. Dan zoek je Gods Koninkrijk en Zijn gerechtigheid. En dan kan God Zich verheerlijken en moet je niet gek opkijken als Hij plotseling in een levenspartner voorziet. Als je Hem de ruimte geeft.

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Molenaar

• Geboortedatum:
  22-05-1945
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Lunteren
• Status:
  Actief

108 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven