Na een jaar nog rouwen om een dierbare

J.M. Strijbis | Geen reacties | 05-05-2008| 00:00

Is het normaal dat je na een jaar nog rouwt om een dierbare? En hoe kan je verlies een plek geven?

Beste vragensteller,

Je vraag raakt aan iets wat heel persoonlijk en heel teer is. Verlies moet een plaats krijgen in je leven. De dood hoort nu eenmaal niet bij het leven. De moderne mens wil dat wel doen geloven, maar niets is minder waar. God heeft het leven geschapen en niet de dood. De dood is in de wereld gekomen door de zonde. "Ten dage dat ge daarvan eet, zult ge de dood sterven" (Gen .3).

Om op je vraag terug te komen: bij de één duurt het langer dan bij de ander, maar rouw moet verwerkt worden. Dat moet ook de tijd krijgen. En dat kan ook wel een jaar duren. Vroeger ging men een jaar en zes weken in de rouw.

Toch ligt het er ook aan hoe en met Wie het verwerkt wordt. En uit ervaring weet ik dat het mij heel veel geholpen heeft dat ik wist dat één van mijn geliefden doorreisde naar de eeuwige heerlijkheid. Dan is er nog steeds verdriet, maar er is ook een andere kant. De overledene is zalig in de eigenlijke zin van het woord en dat troost ook.

Het gebeurt ook wel dat het verdriet een plaats gekregen heeft, maar dat op één of andere tijd het gemis weer (heel sterk) gevoeld wordt. Ook dat gevoel moet serieus genomen worden. Bij alle rouwverwerking is het heel belangrijk dat er over gesproken wordt. Elke traumatische ervaring moet verwerkt worden en dat hoef je niet alleen te doen. Spreek er over met de Heere, huil bij Hem uit en maak het Hem bekend. Spreek er ook over met bekenden. Mensen waar je dit mee wilt delen.

Mag ik je in ieder geval dit adviseren: Geef ruimte aan de gevoelens die naar boven komen, zo lang ze zich voordoen. De dood had gelukkig niet het eerste woord. De dood heeft ook niet het laatste woord. Christus heeft de dood overwonnen, zodat hij met Hosea kon zeggen: "o dood, waar zijn uw pestilentiën, dodenrijk, waar is uw verderf?" (Hosea 13:14). De dood is verslonden tot overwinning. Zodat ook Gods kinderen het de profeet kunnen en mogen nazeggen: "Dood, waar is uw prikkel, graf, waar is uw overwinning?" (1 Kor. 15:55).

Ik hoop dat bovenstaande wat meer duidelijkheid gegeven heeft. Mocht het jou persoonlijk betreffen, dan wens ik je heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies.

Met vriendelijke groeten,
J. M. Strijbis

Dit artikel is beantwoord door

J.M. Strijbis

• Geboortedatum:
  16-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Gouda
• Status:
  Actief

167 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven