Irreële schuldgevoelens
Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 03-05-2008| 00:00
Vraag
Aan ds. Veldhuizen, n.a.v. uw laatste antwoord. Ik heb inmiddels hulp gezocht en daar leer ik dat ik met bergen irreële schuldgevoelens zit. Me schuldig ben gaan voelen doordat mijn moeder emotioneel niet beschikbaar was. Dat dit dan leidde tot het groeien van een schuldlaag in mij. Ik heb mijn moeder ook nooit gekwetst, ik zocht altijd contact. Ben ook nooit boos op haar geworden, dat kon (durfde ik niet; ik was bang voor haar). Ik moet gaan leren accepteren dat het praten hierover niet kan. Maar dit is zo ontzettend moeilijk. Ik zou zo graag erkenning willen voor wat die periode ook met mijn innerlijk heeft gedaan. Daar word ik me nu pas bewust van... Ik leer nu ook dat fouten maken mag en geen reden zijn om je er zo diep schuldig over te voelen. Ik zal ook fouten hebben gemaakt, maar die maakt elk kind en dat mag. Ik dacht ook hele dagen: wat heb ik fout gedaan; omdat ik niet geleerd heb dat dit mag en een onvoorwaardelijke acceptatie en liefde kreeg. Ik voel me heel erg verdrietig omdat ik nu pas ga beseffen wat ik nooit heb gevoeld: welke sporen dit in mij heeft getrokken. Mijn ouders zijn zeker christen, daarom vind ik het ook zo vreselijk moeilijk omdat ze niet willen/kunnen praten. Begrijpt u dit?
Antwoord
Beste vriendin,
Bedankt voor je reactie op mijn antwoord aan je. Het is goed dat je, zoals je schrijft, inmiddels hulp hebt gezocht. Daar leer je, schrijf je, dat je met bergen schuldgevoelens zit. Schuldgevoelens is wat anders dan schuld. Mooi dat je zegt, dat je je moeder nooit gekwetst hebt, dat je ook nooit boos op haar geworden bent en dat je altijd contact met haar zocht. Je leert nu dat fouten maken mag en geen reden zijn om je er zo diep schuldig over te voelen. Je voegt zelf aan het woord “schuldgevoelens” het woord “irreëel” toe: irreële schuldgevoelens. Hoewel het natuurlijk heel moeilijk is om in de situatie waarin jij verkeerde ‘schone handen’ te houden. In je eerste brief schrijf je bijvoorbeeld dat je in die tijd erg kritisch was en ook wel harde woorden had. Dat kan, gezien de situatie, ook bijna niet anders. En soms kan het ook nog te maken met een bepaalde leeftijd die je destijds (ik weet niet hoe oud je was) had.
Nu schrijf je dat je door de hulp die je ontvangt moet leren accepteren dat het praten met je ouders over wat zo moeilijk voor je is, niet kan. Ik denk dat dat juist is. In mijn eerste antwoord schreef ik dat ik denk dat “gewoon verder gaan” en proberen lief te zijn voor je ouders misschien de beste van de drie door mij genoemde opties is. Misschien komen er dan kleine openingen die je zou kunnen aangrijpen. Niets forceren, schreef ik. En: Liefde is als de zon op het ijs en doet het ijs smelten; de bijl maakt op het ijs brokken.
Maar wel zeg je terecht dat het ontzettend móeilijk is om niet-praten te accepteren. Je vraagt daarbij: Begrijpt u dat? Ja, ik denk dat dat heel begrijpelijk is. Het niet kunnen praten met je ouders heeft diepe sporen in je getrokken, schrijf je. Toch moet het een plekje bij je krijgen.
Ik schreef je in mijn eerste antwoord: Eigenlijk zou het onder christenmensen moeten kunnen om de dingen uit te praten. Maar in jouw geval kan dat niet. Door de depressiviteit van je moeder? Of omdat zowel je vader als je moeder hun gevoelens niet of heel moeilijk kunnen uiten? Ik kom bijvoorbeeld nog wel eens mensen tegen die in hun kinderjaren weinig of niet geknuffeld zijn. De ouders ‘konden’ het niet; misschien omdat ze het zelf van hùn ouders niet kenden of groot werden in een cultuur (zoals die er vroeger was) waarin emoties minder of niet geuit werden. Misschien is dat met jou ook het geval.
Toch: misschien komt er een tijd dat er een zekere openheid komt. Probeer, met Gods hulp en biddend die weg in te slaan en dié houding tegenover je ouders in te nemen. Misschien dat de zon het ijs enigszins of geheel doet smelten.
Ik wens je de kracht toe om moedig en in het geloof verder te gaan. Niet te ver vooruit ziende (want dat kunnen we niet). Maar van dag tot dag naar Boven ziende. Van harte daarbij Gods nabijheid toegewenst.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
