Wij hebben een relatie met onze (schoon)ouders die ons veel zorgen geeft. We wor...

Ds. J. Bos | Geen reacties | 16-04-2008| 00:00

Wij hebben een relatie met onze (schoon)ouders die ons veel zorgen geeft. We worden niet geaccepteerd om dat wij niet naar hun kerk (de Ger. Gem.) gaan. Zij spreken er niet over met ons, maar mijn schoonvader roddelt (leugens) veel over ons. Dit geeft ons zeer veel verdriet. Hoe moeten we hiermee omgaan? Mijn vrouw vindt dit allemaal heel erg.

Beste schrijver(s)

De zaak waarover u schrijft is heel herkenbaar. Niet alleen bij u is de “nasleep” van gebrokenheid en verschillendheid in kerken zichtbaar en hoorbaar in  de gezinnen. Je denkt wel eens: zou er nog ergens een gezin zijn waarvan alle leden naar dezelfde kerk gaan? Dat dus eerst. Niet om te troosten, maar de werkelijkheid aan te geven bij velen. Nee, troost is het niet als we van zo heel dichtbij zien dat onze kinderen naar een andere kerk gaan. Troost is het zeker niet wanneer er na de kerk maar niet over de preek gesproken wordt omdat dit zo gevoelig ligt. Veel verdriet kan dit bij ouders geven die van “huis uit” opgingen naar dezelfde kerk. Ouders die de gevaren opmerken die er kunnen zijn in een, naar hun oordeel, al te gemakkelijk Evangelie in die “andere kerk”.

Nog meer zorg geeft het wanneer ouders moeten aanzien hoe hun kind zich voegt bij een evangelische gemeente en/of zich laat dopen. Ik noem deze dingen omdat ik uw situatie verder niet ken, maar wel kan meevoelen met de zorg van ouders over de keuzen van hun kinderen. Niet in het minst ook m.b.t. de keuze van de kerk. U merkt wel, dat ik, als het om deze zaken gaat, dicht bij ouders sta. Het “Eert uw vader en uw moeder” verjaart niet met de jaren!

De andere kant is, dat ik tegen ouders zou willen zeggen: uw kinderen zijn volwassen, getrouwd en als zodanig hebben ze hun eigen verantwoording. Ik weet dat “het” over te geven heel moeilijk is. Toch moet dit. Namelijk in de Hand en onder de zorg van de HEERE! “Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw Handen”. En van daaruit de kinderen open en vriendelijk bejegenen. Dat kan! Door de liefde! Dat kan in de weg van de geloofsoefeningen om alles te weten in Gods Hand. Dat is nou vrucht! Gode verheerlijkende vrucht in de gebrokenheid van ons leven. Wie dit beoefent vreest en vliedt alle zonde die vloekt met het gebed tot God. Te betrachten hetgeen de HEERE aanwijst in Zijn Woord is niet gemakkelijk. Maar is de belofte er ook niet voor vandaag: ”Al wat u ontbreekt, schenk Ik, zo gij ’t smeekt, mild en overvloedig”? HEERE! U eist dat we op Uw woorden letten. Zo ouders als kinderen en kindskinderen. U beveelt:”Zijt niemand iets schuldig dan elkander lief te hebben”. O schenkt U dan hetgeen  U eist, en eis dan wat U geschonken hebt. Want zonder U doe ik slechts dat kwaad is in Uw Ogen”, zo ouder als kind.
 
Wat ik hierboven schreef is een aanzet. Ga ermee aan de slag. Eerst tot de HEERE en daarna tot elkaar. Geef aan dat je begrip wilt hebben voor het gevoelen van jullie ouders. Toon hen jullie liefde. Echte liefde wordt immers niet verbitterd? Echte liefde ziet toch ook op hetgeen van de ander is? Ware liefde bedekt toch alle dingen en gelooft alle dingen? De Heere Jezus geeft Zelf onderwijs hoe als Hij zegt:”Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen”. Matth. 11: 29

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Bos

• Geboortedatum:
  24-06-1948
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Naarden
• Status:
  Actief

89 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven