Ik zit met het volgende probleem. Ik ben getrouwd met een man die komt uit de GK...

drs. ing. P.L.D. Visser | Geen reacties | 12-03-2008| 00:00

Ik zit met het volgende probleem. Ik ben getrouwd met een man die komt uit de GKV. Ikzelf kom uit de Ger. Gem. Inmiddels hebben we een kindje gekregen samen. Dit was de aanleiding voor ons huwelijk, ik ben in onze verkeringstijd zwanger geraakt dus trouwen was de enige optie. Nu is het zo dat mijn man absoluut niet naar de Ger. Gem. wil. Daar is hij altijd erg duidelijk in geweest. Aangezien ik het niet zag zitten om als gezin naar twee verschillende kerken te gaan heb ik me uitgeschreven bij de Ger. Gem. Mijn man heb ik beloofd dat ik me open zou stellen voor zijn kerk en mee zou draaien met het gemeenteleven om me zo hopelijk wat meer thuis te voelen in de gemeente. Inmiddels zijn we twee jaar verder en nog steeds zit ik daar zondags niet op mijn volle gemak. Ik merk dat ik me helemaal niet 100 procent open kan stellen voor de leer en de gemeente. Mijn achtergrond en opvoeding laat me niet los. Ook al zegt iedereen dat het niet om het uiterlijk gaat (om een voorbeeld te noemen) ik voel me toch ongemakkelijk bij de kleding die in de kerk gedragen wordt en een hoed bij vrouwen mis ik ook. Ook vind ik het moeilijk om te zien dat er bij veel mensen zo'n ongelofelijk groot verschil is tussen leer en leven. Dit roept bij mij veel vragen op. Maar het belangrijkste is wel dat ik me gewoon op bepaalde punten echt niet kan verenigen met deze kerk. De uiterlijke vormen etc. kan ik me nog wel overheen zetten misschien, maar sommige geloofszaken niet. Die druisen in tegen alles wat ik ben en waarin ik geloof. Hierbij denk ik dan aan bijv. de gedachten over de doop, het heilig avondmaal, aanbod van genade.

Met mijn man heb ik geprobeerd hier over te praten, maar het is heel moeilijk aangezien het voor beiden toch erg gevoelig ligt. Hij kijkt erg kritisch tegen de Ger. Gem. aan (is hij van huis uit mee groot gebracht). Maar ik voel me ook verplicht tegenover mijn kindje om haar wel in waarheid van het geloof op te voeden. Zowel mijn man als de kerk vinden het fijn als ik lid wordt van de gemeente. Maar ik durf de stap niet te zetten. Er wordt van mij dan verwacht aan het avondmaal te gaan, maar ze krijgen mij daar met geen tien paarden naartoe zolang ik voel in mijn hart dat het tussen God en mij niet goed zit. Ik ben bang dat ik mezelf voor de gek hou op weg naar de eeuwigheid. Ook al geloven beide kerken in de formulieren van enigheid, er zit wel veel verschil tussen beide kerken. En ik ben dus bang dat ik de verkeerde keus zal maken. Zo blijf ik maar twijfelen tussen ja en nee. Een ouderling uit de kerk zei tegen mij: "Misschien moet je het anders zien. Misschien gebruikt God jou wel om juist tegenwicht te bieden in deze kerk en het goede voorbeeld te geven.” Is dat een reden om toch lid te worden? Moet ik geloven dat God een bedoeling hiermee heeft? Ik kom er echt niet uit. Toch wil ik me ook als een goede en christelijke vrouw voor mijn man opstellen en niet zomaar mijn eigen gang gaan want daar wordt ons gezin de dupe van. Maar betekent dat dat ik mijn eigen geloof en principes overboord moet gooien en voor de GKV moet gaan? Wat moet ik toch doen? Het biddend overgeven aan God in de hoop dat het allemaal wel goed komt? Maar zo kan ik ook niet verder. Ik word gek van al het gepieker, dag in dag uit. Het houdt me iedere dag bezig. En toch kom ik er niet uit. Wellicht dat iemand me goed advies kan geven?

Beste vragenstelster,

Je bent in een moeilijke positie gekomen begrijp ik wel. Als ik het goed proef hebben jullie geen optimale verkeringstijd gehad, zodat jullie op geloofsgebied niet (voldoende) naar elkaar bent toegegroeid. Je schrijft immers dat de zwangerschap de “aanleiding” vormde voor jullie huwelijk, en dat trouwen “de enige optie” was. Dat doet vermoeden dat de trouwdag onder de nodige haast en spanning moest worden voorbereid. Nu jullie een kindje gekregen hebben, steken de onbeantwoorde geloofsvragen weer de kop op - wat overigens heel begrijpelijk is.

Mijn vraag aan jou en je man zou zijn: waarom ligt het nu zo gevoelig tussen jullie, dat gesprek over kerkelijke en geloofsvragen? Verschil van mening kan er zijn in een huwelijk, maar het is wel zaak dat het gesprek erover gevoerd kan worden. Om de hete brij heen blijven draaien biedt geen oplossing, dat frustreert alleen maar jullie gezinsleven. Jij zit er maar over te piekeren en het kan bijna niet anders of je man is er ook ongelukkig mee.

Nu heb ik wel een vermoeden waar de gevoeligheid vandaan komt. Als ik het goed zie spelen jullie advocaat voor de kerkverbanden waar jullie uitkomen. Je man wil graag dat je overkomt naar de Geref. Kerken (Vrijgemaakt), terwijl jouw hart ligt bij de Ger. Gem. Jij bent met “geen tien paarden” naar het Avondmaal te trekken, je man is niet af te brengen op zijn kijk op de kerken waar jij uit komt.

Maar... je man wordt niet zalig door Vrijgemaakt te zijn, en jij niet door Ger. Gem. te zijn. Jullie moeten samen hoger kijken. Eerst eens spreken over het Hóófd van de kerk, dus de Heere Jezus Christus. Zonder het hoofd zal het lichaam niet functioneren. Zonder ons op Christus te richten blijft ons praten over de kerk oppervlakkig. Dan blijven we steken in verstandelijke debatten over leer en leven, terwijl ons eigen hart er buiten blijft. We kunnen het debat winnen, maar we verliezen onze gesprekspartner onderweg. Die heeft dan boos of verdrietig afgehaakt.

Vanuit Christus kan over de kerk gesproken worden. Zijn we hier in een kerk waar het Woord van Christus recht wordt gedaan? Of is het bedolven geraakt onder menselijke inzichten, gewoonten en stokpaardjes? Is de gemeente waar we lid van zijn een gemeente waar de wil van Christus wordt gehandhaafd in de tucht? Wat is bijkomend  en wat essentieel? Wat zegt het Woord erover? Sla samen ook de Catechismus eens open, en kijk eens hoe de kerk van de Reformatie (waar jullie beiden uit voortkomen!) het heeft beleden.

Ga de loopgraven uit. Probeer elkaar te begrijpen in de moeiten en de vragen. Vraag je man eens wat hij beleeft in het Avondmaal (aangenomen dat hij Avondmaal viert). Laat je man aan jou vragen waarom jij zo´n moeite hebt met het Avondmaal. Spreek eens over wat de Doop voor jullie persoonlijk inhoudt. Grijp daarbij vooral naar de Schrift. Wordt samen leerling van Gods Woord. Bid ook samen, en verwoord dan maar heel eerlijk waar jullie niet uitkomen. God hoort en verhoort - houd dat vast. Groei zo dichter naar elkaar en bovenal naar Christus toe (vergelijk Ef. 4?15). Onbereikbaar vind je? Reken met de Heilige Geest die de dingen van Christus in ons hart brengt!

Vind je dit allemaal maar moeilijk? Zoek dan hulp ? liefst samen natuurlijk. Wacht daar ook niet te lang mee. Zoek een persoon die jullie beiden kunnen vertrouwen. Misschien wel de predikant van een gemeente in de buurt?

Met een hartelijke zegenwens,

Ds. P. L. D. Visser,
legerpredikant te Veenendaal

Dit artikel is beantwoord door

drs. ing. P.L.D. Visser

• Geboortedatum:
  29-07-1969
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Ouderkerk a/d Amstel
• Status:
  Inactief

28 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven