De wetenschap dat ik een sterfelijk mens ben beangstigt mij sterk. En daarna de ...
J.W.N. van Dooijeweert | Geen reacties | 21-02-2008| 00:00
Vraag
De wetenschap dat ik een sterfelijk mens ben beangstigt mij sterk. En daarna de eeuwigheid. En ik weet niet zeker of ik gered ben door het bloed van Jezus. Straks blijkt dat het eeuwig te laat is. En dan is er geen weg meer terug. Ik kan het toch niet met een 'misschientje' doen? Of “ik hoop het maar dat het goed komt?” Ik loop er in vast. Alleen de gedachte dat Hij van alles afweet maakt me iets geruster. Maar angstig blijf ik van die onzekerheid. Wat nu, weet iemand raad met zo'n tobberd?
Antwoord
Beste broeder of zuster,
Mijn excuses dat het even duurde voor je antwoord krijgt. We zitten een beetje ongunstig met internet omdat we diep in de jungle van Peru aan het werk zijn met een Indianenstam. Dan kun je niet altijd zomaar mailen zoals je zou willen.
Ik ben begonnen met “broeder of zuster”. Ja, zo wil ik je graag noemen. Een broeder of zuster in de worsteling in de woestijn. Zo is het toch immers vaak in het geestelijke! Ik moet vaak denken aan het volk Israël in de woestijn, na de uittocht uit Egypte. Wat hebben ze gezwoegd in het hete zand en tussen de bonkige stenen! Wat hebben ze gemurmureerd en in opstand tegen Mozes (en daarmee tegen de Heere) hun leven verzuurd en verzondigd! Wat lijkt ons leven vaak op dat van hen? Ik wil je ook graag broeder of zuster noemen omdat ik je leven zo goed begrijp, omdat ik hetzelfde zo vaak gekend heb.
Je vraag is zo’n woestijnreisvraag. Ik denk vaak over deze vraag na. Het lijkt zo’n echte geloofsvraag, maar is het niet! Het is een ongeloofvraag. Het vreemde is dat zij vaak voorkomt in geloofsworstelingen. Uitgetrokken uit het Egypte van de zonden en op weg in de woestijn (op weg naar Kanaän durven we er dan vaak nog niet bij te denken). In deze woestijn zijn niet alleen zand en stenen vijanden waar we op stuk lopen (onze eigen zondige aard die nog maar steeds niet weg is), maar er is veel meer: Gebrek aan water en eten, gevaar van wilde dieren die de duivel op je afstuurt en die je willen verscheuren. En dat is wat de duivel wil bereiken! Ik heb een vraag aan jou: Ben je Egypte uitgetrokken? Zeg je NEE? Dan wordt het wel de hoogste tijd hoor want anders kom je al worstelend in Egypte om. Wat vreselijk zou dat zijn. De Heere wil uitleiden, luister naar Zijn Woord, naar Zijn roepende stem nu het daarvoor de tijd is.
Zeg je: JA? Richt dan je oog op het Woord van God. Zie en ervaar hoe de Heere je leiden wil door middel van Zijn Woord en de prediking ervan. Ga niet verder met deze misschienvragen. Ze zijn ongeloofworstelingen waar je nooit uitkomt, dan alleen op je knieën in volle overgave aan de Heere.
Je schrijft: Straks blijkt dat het eeuwig te laat is. En dan is er geen weg meer terug. Ja, maar nu is het niet te laat. Wacht niet tot straks maar geef je nu over aan de Heere. Vroeger hadden wij een dominee die zei nog al eens: Geef je maar over op genade of ongenade, het zal altijd meevallen bij de Heere.
Beste broeder of zuster stop deze vragen, laat ze je leven niet totaal veranderen in een marteling waarvan we dan hopen op ons sterfbed helderheid te krijgen. Iemand zei eens tegen me: Dat was met mijn moeder ook. Ze heeft heel haar leven met deze vragen geworsteld en op haar sterfbed kreeg ze het volle licht. Dat is geen geloofsleven, maar een ongeloofleven waarmee we de Heere verdriet doen. En dat terwijl Hij juist ons roept en nodigt tot een geloofsleven achter Hem aan. Als je echt gelooft dat Hij van je getob afweet, waarom neem je het dan toch telkens weer zelf op?
Je zegt: Ik kan het toch niet met een misschientje doen? Dat is waar! Helemaal waar! Maar dat is ook niet nodig. De Heere wil ons laten uitgroeien tot volwassen gelovigen. Er is een oceaan van zekerheid op Golgotha. Jezus! Redder! God met ons! Toen ik eens in dieptepunt van mijn leven uitriep: Heere maar ik heb geen kwijtscheldingsbrief, toen zei de Heere: Nee, maar Golgotha is je kwijtscheldingsbrief. Wat een wonder! Richt daar je oog op! Vlucht voor je sterven moet aan Jezus voet.
En weet je: Er zijn mensen die willen hun misschientje eigenlijk niet kwijt. Zij zijn bang voor het heldere geloofsleven. Want dat begint met naakte zondaar zijn voor God. En dat durven (of willen) ze niet. Ze hebben toch liever nog iets in hun handen om de Heere aan te bieden. Maar het heeft geen waarde, wat je Hem ook aanbiedt. Al staat je gezicht nog zo ernstig, al worstel je nog zoveel met deze vragen (op deze manier), je komt er niet uit. De Heere wil een volkomen overgave. Een schuldig belijden van je zonden. Een eerbiedig opzien tot Hem in het belijden van je ongeloof. Stop met de ongeloofvragen! Ze hebben mij nooit iets opgeleverd dan angst, verdriet en pijn. En ze zullen ook jou niet verder brengen. Er is maar één punt: Je zekerheid begint bij de Heere Zelf, bij het Kruis, bij Jezus. Hij wacht op je! Juist op jou, die wakker geworden bent voor je toestand zonder de Heere. Kom, Mijn zoon, Mijn dochter, geef Mij je hart!
Broederlijke groeten,
Evangelist J. N. van Dooijeweert
Mijn excuses dat het even duurde voor je antwoord krijgt. We zitten een beetje ongunstig met internet omdat we diep in de jungle van Peru aan het werk zijn met een Indianenstam. Dan kun je niet altijd zomaar mailen zoals je zou willen.
Ik ben begonnen met “broeder of zuster”. Ja, zo wil ik je graag noemen. Een broeder of zuster in de worsteling in de woestijn. Zo is het toch immers vaak in het geestelijke! Ik moet vaak denken aan het volk Israël in de woestijn, na de uittocht uit Egypte. Wat hebben ze gezwoegd in het hete zand en tussen de bonkige stenen! Wat hebben ze gemurmureerd en in opstand tegen Mozes (en daarmee tegen de Heere) hun leven verzuurd en verzondigd! Wat lijkt ons leven vaak op dat van hen? Ik wil je ook graag broeder of zuster noemen omdat ik je leven zo goed begrijp, omdat ik hetzelfde zo vaak gekend heb.
Je vraag is zo’n woestijnreisvraag. Ik denk vaak over deze vraag na. Het lijkt zo’n echte geloofsvraag, maar is het niet! Het is een ongeloofvraag. Het vreemde is dat zij vaak voorkomt in geloofsworstelingen. Uitgetrokken uit het Egypte van de zonden en op weg in de woestijn (op weg naar Kanaän durven we er dan vaak nog niet bij te denken). In deze woestijn zijn niet alleen zand en stenen vijanden waar we op stuk lopen (onze eigen zondige aard die nog maar steeds niet weg is), maar er is veel meer: Gebrek aan water en eten, gevaar van wilde dieren die de duivel op je afstuurt en die je willen verscheuren. En dat is wat de duivel wil bereiken! Ik heb een vraag aan jou: Ben je Egypte uitgetrokken? Zeg je NEE? Dan wordt het wel de hoogste tijd hoor want anders kom je al worstelend in Egypte om. Wat vreselijk zou dat zijn. De Heere wil uitleiden, luister naar Zijn Woord, naar Zijn roepende stem nu het daarvoor de tijd is.
Zeg je: JA? Richt dan je oog op het Woord van God. Zie en ervaar hoe de Heere je leiden wil door middel van Zijn Woord en de prediking ervan. Ga niet verder met deze misschienvragen. Ze zijn ongeloofworstelingen waar je nooit uitkomt, dan alleen op je knieën in volle overgave aan de Heere.
Je schrijft: Straks blijkt dat het eeuwig te laat is. En dan is er geen weg meer terug. Ja, maar nu is het niet te laat. Wacht niet tot straks maar geef je nu over aan de Heere. Vroeger hadden wij een dominee die zei nog al eens: Geef je maar over op genade of ongenade, het zal altijd meevallen bij de Heere.
Beste broeder of zuster stop deze vragen, laat ze je leven niet totaal veranderen in een marteling waarvan we dan hopen op ons sterfbed helderheid te krijgen. Iemand zei eens tegen me: Dat was met mijn moeder ook. Ze heeft heel haar leven met deze vragen geworsteld en op haar sterfbed kreeg ze het volle licht. Dat is geen geloofsleven, maar een ongeloofleven waarmee we de Heere verdriet doen. En dat terwijl Hij juist ons roept en nodigt tot een geloofsleven achter Hem aan. Als je echt gelooft dat Hij van je getob afweet, waarom neem je het dan toch telkens weer zelf op?
Je zegt: Ik kan het toch niet met een misschientje doen? Dat is waar! Helemaal waar! Maar dat is ook niet nodig. De Heere wil ons laten uitgroeien tot volwassen gelovigen. Er is een oceaan van zekerheid op Golgotha. Jezus! Redder! God met ons! Toen ik eens in dieptepunt van mijn leven uitriep: Heere maar ik heb geen kwijtscheldingsbrief, toen zei de Heere: Nee, maar Golgotha is je kwijtscheldingsbrief. Wat een wonder! Richt daar je oog op! Vlucht voor je sterven moet aan Jezus voet.
En weet je: Er zijn mensen die willen hun misschientje eigenlijk niet kwijt. Zij zijn bang voor het heldere geloofsleven. Want dat begint met naakte zondaar zijn voor God. En dat durven (of willen) ze niet. Ze hebben toch liever nog iets in hun handen om de Heere aan te bieden. Maar het heeft geen waarde, wat je Hem ook aanbiedt. Al staat je gezicht nog zo ernstig, al worstel je nog zoveel met deze vragen (op deze manier), je komt er niet uit. De Heere wil een volkomen overgave. Een schuldig belijden van je zonden. Een eerbiedig opzien tot Hem in het belijden van je ongeloof. Stop met de ongeloofvragen! Ze hebben mij nooit iets opgeleverd dan angst, verdriet en pijn. En ze zullen ook jou niet verder brengen. Er is maar één punt: Je zekerheid begint bij de Heere Zelf, bij het Kruis, bij Jezus. Hij wacht op je! Juist op jou, die wakker geworden bent voor je toestand zonder de Heere. Kom, Mijn zoon, Mijn dochter, geef Mij je hart!
Broederlijke groeten,
Evangelist J. N. van Dooijeweert
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
266 artikelen
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
