(...) Op het laatst wist ik geen uitweg meer en heb ik de relatie verbroken, ook...
drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 11-02-2008| 00:00
Vraag
Ik ben een jongen van in de twintig. Ik heb drie jaar een relatie gehad met een meisje dat heel veel problemen had. Ik heb drie jaar lang alle liefde gegeven wat ik kon. Ik heb alles opgegeven voor haar. Ik stond altijd klaar, ik gaf haar alles, ik deed alles voor haar, ik deed alles uit liefde. Maar ik kreeg nooit liefde terug. Misschien kwam dat ook wel doordat ze problemen had. Ik had zelf het gevoel dat ik gebruikt werd, ook omdat ik nooit/of weinig liefde van haar kant kreeg, alleen negatieve kritiek. Ze heeft mij ook geestelijk zwaar beschadigd. Op het laatst wist ik geen uitweg meer en heb ik de relatie verbroken, ook al hield ik heel veel van haar, maar het moest wel want er was gewoon geen sprake meer van een gezonde relatie. Door deze relatie ben ik zwaar beschadigd. Ik ben futloos, heb last van slapeloosheid, ben overspannen, heb zware concentratieproblemen, etc. Ik heb geen vertrouwen meer in mijn omgeving, ook omdat veel mensen denken dat ik de aanleiding van de problemen ben geweest. Dat kwam ook omdat zij een heel lief meisje leek en omdat ik altijd voor haar opkwam als er problemen waren of ruzie was. Ik gaf mezelf altijd de schuld. Ik voel me erg gekwetst en weet er geen raad meer mee. De verkering is nu een half jaar uit en ik zit nog steeds in de problemen. Ik had gedacht dat het op den duur wel over zou gaan, maar het wordt alleen maar erger. Elke keer flitsen de herinneringen weer door mijn hoofd en dan zit ik weer in de put. Wat moet ik nu doen? Welk advies geeft u mij? Ik wil absoluut niet naar een psycholoog, maar ik weet het ook niet meer. Ik kan en wil er namelijk met niemand over praten. Ik ben namelijk niet zo'n type dat zich vrijgeeft. Ik krop altijd alles op.
Antwoord
Beste...,
Met je laatste zinnen geef je precies aan waar de kern van jouw probleem zit. Drie jaar lang is jouw vriendin over jouw grenzen heen gegaan en heeft zij meer van je gevraagd dan jij kon bieden. Natuurlijk, jij kon haar liefde geven, maar niet de oplossing zijn voor al haar problemen. Dat heb je wel geprobeerd, maar het lukte niet. En al die tijd heb je die zware last in je eentje lopen dragen. Daardoor is langzaam maar zeker je energie opgebruikt. Meer willen geven dan je hebt, is nu eenmaal slopend voor een mens. Als je dan ook geen nieuwe energie kunt opdoen door er met anderen over te praten, die met een min of meer objectieve blik naar de situatie kijken en je advies en ondersteuning geven, kost het extra veel.
Je vraagt om advies, maar je zegt er meteen bij dat je niet wilt praten en alles opkropt. Als je dat wilt blijven doen, kán ik je geen advies geven. Nou ja, ik zou je een goed boek kunnen adviseren, maar dan nog zou het advies daarbij zijn dat je de inhoud ervan bespreekt met een ander. Niemand rooit het in dit leven in z’n eentje. Natuurlijk zou ik kunnen zeggen dat je al je moeiten bij de Heere God mag brengen en dat Hij voor verlichting zorgt - en dat geloof ik ook, maar dat is niet het hele verhaal. In Zijn wijsheid heeft de Heere God bedacht dat wij ook mensen om ons heen nodig hebben. En Hij plaatst die ook op onze weg. Je mag leren van vrienden die een klankbord kunnen zijn, maar ook van ouderen die bijvoorbeeld een rol als mentor willen vervullen, iemand uit de gemeente die pastorale hulp wil bieden..., zo zijn er zoveel mogelijkheden. Nogmaals: je moet het niet in je eentje willen doen en het hoeft ook niet. Als je onvoldoende steun/advies weet te genereren vanuit je directe en/of kerkelijke omgeving, is daar nog altijd het professionele circuit waar deskundigen zijn bij wie je terecht kan.
Misschien ga ik je nu een beetje vervelende vraag stellen: is het niet een beetje hoogmoedig dat je denkt de dingen in het leven alleen te moeten doen? Ikke zelluf doen? Ieder mens heeft aspecten waarin hij klein en kwetsbaar is. Jij ook. Dat mag je erkennen en daarvoor mag je hulp en bijstand vragen. Die houding siert je naar medemensen toe, die houding heb je ook nodig om God de ruimte te geven in je leven. Zachtmoedigheid en nederigheid van hart zijn eigenschappen die een christen sieren en die noodzakelijk zijn om je ook afhankelijk van God op te stellen.
Ik hoop dat je de moed vindt om dat te gaan doen! ‘k Wens jou voor de komende tijd goede momenten van gemeenschap met God én met andere mensen.
Drs. Els J. van Dijk
Met je laatste zinnen geef je precies aan waar de kern van jouw probleem zit. Drie jaar lang is jouw vriendin over jouw grenzen heen gegaan en heeft zij meer van je gevraagd dan jij kon bieden. Natuurlijk, jij kon haar liefde geven, maar niet de oplossing zijn voor al haar problemen. Dat heb je wel geprobeerd, maar het lukte niet. En al die tijd heb je die zware last in je eentje lopen dragen. Daardoor is langzaam maar zeker je energie opgebruikt. Meer willen geven dan je hebt, is nu eenmaal slopend voor een mens. Als je dan ook geen nieuwe energie kunt opdoen door er met anderen over te praten, die met een min of meer objectieve blik naar de situatie kijken en je advies en ondersteuning geven, kost het extra veel.
Je vraagt om advies, maar je zegt er meteen bij dat je niet wilt praten en alles opkropt. Als je dat wilt blijven doen, kán ik je geen advies geven. Nou ja, ik zou je een goed boek kunnen adviseren, maar dan nog zou het advies daarbij zijn dat je de inhoud ervan bespreekt met een ander. Niemand rooit het in dit leven in z’n eentje. Natuurlijk zou ik kunnen zeggen dat je al je moeiten bij de Heere God mag brengen en dat Hij voor verlichting zorgt - en dat geloof ik ook, maar dat is niet het hele verhaal. In Zijn wijsheid heeft de Heere God bedacht dat wij ook mensen om ons heen nodig hebben. En Hij plaatst die ook op onze weg. Je mag leren van vrienden die een klankbord kunnen zijn, maar ook van ouderen die bijvoorbeeld een rol als mentor willen vervullen, iemand uit de gemeente die pastorale hulp wil bieden..., zo zijn er zoveel mogelijkheden. Nogmaals: je moet het niet in je eentje willen doen en het hoeft ook niet. Als je onvoldoende steun/advies weet te genereren vanuit je directe en/of kerkelijke omgeving, is daar nog altijd het professionele circuit waar deskundigen zijn bij wie je terecht kan.
Misschien ga ik je nu een beetje vervelende vraag stellen: is het niet een beetje hoogmoedig dat je denkt de dingen in het leven alleen te moeten doen? Ikke zelluf doen? Ieder mens heeft aspecten waarin hij klein en kwetsbaar is. Jij ook. Dat mag je erkennen en daarvoor mag je hulp en bijstand vragen. Die houding siert je naar medemensen toe, die houding heb je ook nodig om God de ruimte te geven in je leven. Zachtmoedigheid en nederigheid van hart zijn eigenschappen die een christen sieren en die noodzakelijk zijn om je ook afhankelijk van God op te stellen.
Ik hoop dat je de moed vindt om dat te gaan doen! ‘k Wens jou voor de komende tijd goede momenten van gemeenschap met God én met andere mensen.
Drs. Els J. van Dijk
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
213 artikelen
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
