(...) En als je niet uitverkoren ben, dan heeft het eigenlijk allemaal geen zin....
Ds. A.T. Vergunst | Geen reacties | 29-01-2008| 00:00
Vraag
Aan een Ger. Gem.-dominee of ambtsdrager. Er wordt gezegd dat je je moet bekeren tot God en dat je moet bidden om bekering. Maar anderzijds is het een eenzijdig werk van God. Dus je moet wat aan je bekering doen, maar anderzijds kan je er niks aan doen. Soms bekruip me de gedachte -ik weet dat het fout is- als je verloren gaat is het toch Gods schuld, want je kan jezelf niet bekeren. En als je niet uitverkoren ben, dan heeft het eigenlijk allemaal geen zin. Wie kan mij een goed antwoord geven en mij helpen? Het klinkt misschien een beetje opstandig, maar zie het maar als een vraag van iemand die het niet meer weet.
Antwoord
Beste vriend,
Jaren geleden reed ik elke maandagochtend met m'n vader naar Rotterdam; hij was docent op de theologische school en ik ging naar de PABO. Als vader vroeg hij me wel eens: "Hoe is met jouw ziel, zoon?" Mijn antwoord zal hem wel vaak ontmoedigd hebben: "Pa, niet goed maar wat kan ik er aan doen; al mijn bidden helpt niet; als ik verloren blijf, kan ik daar eigenlijk ook niks aan doen en uiteindelijk moet God er aan te pas komen. Wij kunnen toch niets doen." Je begrijpt de trant van mijn antwoord, want jij worstelt er ook mee. Ik denk dat heel veel van ons met deze vragen worstelen. Weet je wat mijn vader toen vaak als laatste tegen mij zei, voordat ik de auto uitstapte bij Centraal Station: "Arnoud, mijn enige hoop voor jou is Gods soevereine genade." Ik begreep eigenlijk niet waarom hij dat zei; althans toen niet.
Jij worstelt dus met dezelfde vragen als waar ik toendertijd mee worstelde.
Eerlijk gezegd worstel ik daar nog wel mee. Zeker als ik dan aan het eind van de dienst naar huis loopt en weer aanvoel hoe dat het Woord van God weer aan de oorpoort van de mensen is gelegd. Tenzij God de oorpoort open maakt, zal het Woord nooit binnen dringen. Hoe kunnen we deze vragen beantwoorden? We kunnen ze niet, maar hoeven ze ook niet te beantwoorden. Gods wijsheid gaat ver boven onze wijsheid uit. Wij kunnen God nooit begrijpen, maar wij moeten alleen gehoorzaam zijn aan wat Hij ons toezegt in het Woord. Daarin spreekt Hij tot ons dat wij ons moeten bekeren en tot Hem mogen komen hoewel we de grootste zondaar zijn. God roept jou persoonlijk toe in de Bijbel dat Hij "klaar staat om je te ontvangen."
Geloof jij dat van God? Denk jij zo over God? Of denk jij nog over God zoals de verloren zoon over zijn vader dacht. Die dacht: "Ik heb nooit een kans meer bij m'n vader; ik heb het zo vergald dat ik misschien nog een knecht kan worden, maar zoon is af." Zo liep hij naar huis terug en wat was het een wonder dat hij zo'n andere vader vond dan hij zich ooit kon voorstellen. Zie, dat is nu ook ons probleem. Wij hebben een vertekend beeld van Gods hart in ons verduisterd verstand. Wij denken zoiets: "God heeft deze en die uitverkoren; en de rest niet. Hij heeft een welgevallen aan Zijn volk; maar de rest heeft Hij geen gevoelens voor. Hij is natuurlijk rechtvaardig en doet niets verkeerd want Hij is God maar toch heeft Hij de hele menigte van zondaren zondaar gelaten terwijl Hij een andere menigte verkoren heeft tot het eeuwige leven. Zo is het nu eenmaal en daar kan ik niets aan veranderen."
Wat is de fout in deze redenering (dat betekent reden-eren!)? Dat we God afmeten bij ons nietige verstand. Wij denken dat Hij een "koud hart" heeft tot allen die verworpen zijn en een warm hart voor Zijn volk! Ik denk dat wij heel goed moeten oppassen om ons in Gods gedachten te verplaatsen. Ga alleen na wat geopenbaard is in Zijn Woord en laat dat je leiden in je gedachten over God en het bidden voor Zijn troon door wat het Woord zegt. Wat laat Hij van Zijn hart zien in het Woord? Dat "Hij geen vreugde heeft als een goddeloze verloren gaat" (Ezech. 33:11). Hou dat beeld vast van God zoals het geopenbaard is in de vader van de verloren zoon! De vader stond te wachten op zijn zoon die het durfde om tegen ze vader te zeggen: "Ik kan niet wachten tot je dood bent, pa; geef me vast mijn gedeelte van de erfernis!" Zo zijn wij allemaal in onze diepe val, zoals die verloren zoon. Bedenk dan dat God wacht, roept, zoekt zelfs en jou dagelijks achteraan komt om je te roepen tot Hem te komen.
Maar ik kan me toch zelf niet bekeren? Nee, jij kunt je hart niet levend maken; jij kunt jezelf geen liefde tot God geven; jij kunt jezelf niet geestelijke leven geven. Dat is totaal onmogelijk. Jij kan zelfs niet tot God teruggaan zoals de Heere Jezus zegt in Joh. 6. Dus van onze kant alles onmogelijk. Maar van Zijn kant is alles mogelijk!
En weet je wat nu de grootste bemoediging is om God de zoeken: dat Hij soeverein in Zijn genade is. Daarom is er hoop en mag jij ook met vrijmoedigheid voor Gods troon buigen om Hem af te smeken, genade om Christus' wil. Dat bedoelde mijn vader ook met die laatste woorden voordat ik uitstapte. Later, toen ik aan de grond zat, toen ben ik pas gaan begrijpen het bevrijdende van de Gods openbaring dat Hij een God van vrije genade is tot zondaren die niets verdienen dan de eeuwige dood!
Reder-eer niet maar zoek toch God te geloven op Zijn Woord. De vrouw in Matt. 15, die Hem na liep te roepen, ging niet redeneren over wat zij ervoer (Hij antwoordde niet; Zijn eerste antwoord was zwaar ontmoedigend; Zijn tweede antwoord deed de deur pot dicht!). In plaats daarvan, bleef zij aan wat zij van Hem gehoord hangen; ze geloofde wat zij gehoord had en liet zich niet van Zijn voeten afweren door al de ontmoedigde ervaringen. Zij geloofde Zijn Woord. Ik hoop dat jij dat ook mag doen en dan mag je gerust uitroepen, "Heere ik geloof (dit en dat) maar helpt U mij ongeloof (over dit en dat). Je vult het maar in, maar schreeuw het toch uit voor de voeten van de Zaligmaker Jezus Christus die "zondaren ontvangt en met hen eet!" (Op het prekenweb staat een preek van mij over Matt. 15; ik raad je aan die eens te beluisteren; naar ik meen te herinneren ben ik daar ook op deze vraag in gegaan.)
Hartelijk sterkte toegewenst,
Ds A. T. Vergunst
Jaren geleden reed ik elke maandagochtend met m'n vader naar Rotterdam; hij was docent op de theologische school en ik ging naar de PABO. Als vader vroeg hij me wel eens: "Hoe is met jouw ziel, zoon?" Mijn antwoord zal hem wel vaak ontmoedigd hebben: "Pa, niet goed maar wat kan ik er aan doen; al mijn bidden helpt niet; als ik verloren blijf, kan ik daar eigenlijk ook niks aan doen en uiteindelijk moet God er aan te pas komen. Wij kunnen toch niets doen." Je begrijpt de trant van mijn antwoord, want jij worstelt er ook mee. Ik denk dat heel veel van ons met deze vragen worstelen. Weet je wat mijn vader toen vaak als laatste tegen mij zei, voordat ik de auto uitstapte bij Centraal Station: "Arnoud, mijn enige hoop voor jou is Gods soevereine genade." Ik begreep eigenlijk niet waarom hij dat zei; althans toen niet.
Jij worstelt dus met dezelfde vragen als waar ik toendertijd mee worstelde.
Eerlijk gezegd worstel ik daar nog wel mee. Zeker als ik dan aan het eind van de dienst naar huis loopt en weer aanvoel hoe dat het Woord van God weer aan de oorpoort van de mensen is gelegd. Tenzij God de oorpoort open maakt, zal het Woord nooit binnen dringen. Hoe kunnen we deze vragen beantwoorden? We kunnen ze niet, maar hoeven ze ook niet te beantwoorden. Gods wijsheid gaat ver boven onze wijsheid uit. Wij kunnen God nooit begrijpen, maar wij moeten alleen gehoorzaam zijn aan wat Hij ons toezegt in het Woord. Daarin spreekt Hij tot ons dat wij ons moeten bekeren en tot Hem mogen komen hoewel we de grootste zondaar zijn. God roept jou persoonlijk toe in de Bijbel dat Hij "klaar staat om je te ontvangen."
Geloof jij dat van God? Denk jij zo over God? Of denk jij nog over God zoals de verloren zoon over zijn vader dacht. Die dacht: "Ik heb nooit een kans meer bij m'n vader; ik heb het zo vergald dat ik misschien nog een knecht kan worden, maar zoon is af." Zo liep hij naar huis terug en wat was het een wonder dat hij zo'n andere vader vond dan hij zich ooit kon voorstellen. Zie, dat is nu ook ons probleem. Wij hebben een vertekend beeld van Gods hart in ons verduisterd verstand. Wij denken zoiets: "God heeft deze en die uitverkoren; en de rest niet. Hij heeft een welgevallen aan Zijn volk; maar de rest heeft Hij geen gevoelens voor. Hij is natuurlijk rechtvaardig en doet niets verkeerd want Hij is God maar toch heeft Hij de hele menigte van zondaren zondaar gelaten terwijl Hij een andere menigte verkoren heeft tot het eeuwige leven. Zo is het nu eenmaal en daar kan ik niets aan veranderen."
Wat is de fout in deze redenering (dat betekent reden-eren!)? Dat we God afmeten bij ons nietige verstand. Wij denken dat Hij een "koud hart" heeft tot allen die verworpen zijn en een warm hart voor Zijn volk! Ik denk dat wij heel goed moeten oppassen om ons in Gods gedachten te verplaatsen. Ga alleen na wat geopenbaard is in Zijn Woord en laat dat je leiden in je gedachten over God en het bidden voor Zijn troon door wat het Woord zegt. Wat laat Hij van Zijn hart zien in het Woord? Dat "Hij geen vreugde heeft als een goddeloze verloren gaat" (Ezech. 33:11). Hou dat beeld vast van God zoals het geopenbaard is in de vader van de verloren zoon! De vader stond te wachten op zijn zoon die het durfde om tegen ze vader te zeggen: "Ik kan niet wachten tot je dood bent, pa; geef me vast mijn gedeelte van de erfernis!" Zo zijn wij allemaal in onze diepe val, zoals die verloren zoon. Bedenk dan dat God wacht, roept, zoekt zelfs en jou dagelijks achteraan komt om je te roepen tot Hem te komen.
Maar ik kan me toch zelf niet bekeren? Nee, jij kunt je hart niet levend maken; jij kunt jezelf geen liefde tot God geven; jij kunt jezelf niet geestelijke leven geven. Dat is totaal onmogelijk. Jij kan zelfs niet tot God teruggaan zoals de Heere Jezus zegt in Joh. 6. Dus van onze kant alles onmogelijk. Maar van Zijn kant is alles mogelijk!
En weet je wat nu de grootste bemoediging is om God de zoeken: dat Hij soeverein in Zijn genade is. Daarom is er hoop en mag jij ook met vrijmoedigheid voor Gods troon buigen om Hem af te smeken, genade om Christus' wil. Dat bedoelde mijn vader ook met die laatste woorden voordat ik uitstapte. Later, toen ik aan de grond zat, toen ben ik pas gaan begrijpen het bevrijdende van de Gods openbaring dat Hij een God van vrije genade is tot zondaren die niets verdienen dan de eeuwige dood!
Reder-eer niet maar zoek toch God te geloven op Zijn Woord. De vrouw in Matt. 15, die Hem na liep te roepen, ging niet redeneren over wat zij ervoer (Hij antwoordde niet; Zijn eerste antwoord was zwaar ontmoedigend; Zijn tweede antwoord deed de deur pot dicht!). In plaats daarvan, bleef zij aan wat zij van Hem gehoord hangen; ze geloofde wat zij gehoord had en liet zich niet van Zijn voeten afweren door al de ontmoedigde ervaringen. Zij geloofde Zijn Woord. Ik hoop dat jij dat ook mag doen en dan mag je gerust uitroepen, "Heere ik geloof (dit en dat) maar helpt U mij ongeloof (over dit en dat). Je vult het maar in, maar schreeuw het toch uit voor de voeten van de Zaligmaker Jezus Christus die "zondaren ontvangt en met hen eet!" (Op het prekenweb staat een preek van mij over Matt. 15; ik raad je aan die eens te beluisteren; naar ik meen te herinneren ben ik daar ook op deze vraag in gegaan.)
Hartelijk sterkte toegewenst,
Ds A. T. Vergunst
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.T. Vergunst
- Geboortedatum:22-09-1961
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Carterton (Nieuw-Zeeland)
- Status:Actief
169 artikelen
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
