(...) Het is zo wettisch allemaal. (...)Mensen oordelen zo en beoordelen zo op w...
Ds. P. van der Kraan | Geen reacties | 03-12-2007| 00:00
Vraag
Ik kerk in het hervormd lokaal. Deze kerk staat helemaal op zichzelf. We doen dus ook niet aan geloofbelijdenis, wat ik erg jammer vind. Daarnaast bestaat onze kerk uit drie kerkenraadsleden. Ze zijn namelijk van mening dat God mensen in het ambt roept. Ik mis daardoor zo de pastorale steun. We hebben geen verenigingen, etc. We mogen niet in het wit trouwen, we mogen niet met de auto (op zondag) naar de kerk. We mogen geen spijkerkleren dragen. Lang haar moeten we hebben (als vrouwen). Zo lang dat je met je haar in wezen de voeten van De Heere Jezus kan wassen. Mag op zondag niet in het wit naar de kerk: bijvoorbeeld witte schoenen dragen (daar ben ik op aangesproken). Vrouwen moeten helemaal in het zwart aan het avondmaal. Witte bloezen mag absoluut niet bij vrouwen, maar wel weer bij mannen.. Het is zo wettisch allemaal. Er is verder niks mis met de prediking hoor, hoewel er wel veel over zonden en verdoemenis wordt gesproken. Ik hoor veel van 'buitenstaanders' dat we een soort van sekte zijn/worden. Dat vind ik weer te heftig gezegd. Wel ben ik van mening dat er teveel naar de buitenkant wordt gekeken. Mensen oordelen zo en beoordelen zo op wat ze zien en van anderen horen. Is dit goed? En wat is het hervormd lokaal nu precies?
ADVERTORIAL
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vragenstelster,
'k Heb de indruk dat je er vooral behoefte aan hebt om je hart te luchten. Verder is mijn indruk dat je, bij al jouw vragen en ook (voorzichtige) kritiek, toch vooral geen (harde) negatieve kritiek van het hervormd lokaal wilt horen, want dan raakt het ook jou. Als ik het goed heb (zo proef ik dat uit jouw woorden) betekent kritiek van buitenstaanders op het hervormd lokaal waartoe jij behoort, ook kritiek op jou en dat kun je eigenlijk niet goed hebben. Dat kan maar een ding betekenen: dat je toch aan dat hervormd lokaal verbonden voelt. Dat is de goede insteek om vragen te stellen en (voorzichtig) kritiek te oefenen.
Er is natuurlijk niets mis met het feit dat we op zondag in de dienst des Heeren een houding van eerbied en ontzag o.a. ook tot uitdrukking brengen in onze kleding. Uiteraard zit het niet in onze kleding. Je mag hopen dat de kleding uitdrukking is van een innerlijke houding van eerbied en diep ontzag t.o.v. de Heere, die heilig en geducht is en bij wie geen zondaar wonen kan. Maar (en dat mag ook alle aandacht hebben) die in Zijn Zoon nochtans zo nabij is gekomen dat Hij Immanuel heet: God met ons.
Dat er op dit gebied enige voorschriften bestaan, is niet verkeerd. Alleen is de vraag: hoe worden die voorschriften gehanteerd? Is een wettisch voorschrijven de regel of wordt eraan verbonden de oproep om buitenkant en binnenkant op elkaar betrekken. Om, zoals Jesaja het zei, niet alleen de kleren te scheuren als uiterlijk vertoon, maar ook het hart te scheuren. De dichter van een Psalm zingt: dan zal zich het hart met mijne daden paren. Het gaat erom dat we niet alleen met allerlei voorschriften geconfronteerd worden, maar dat er ook de verbinding met het innerlijk bij wordt gelegd, en vooral ook duidelijk wordt dat de Heere niet tevreden is met een wettische levenshouding. Het grote gebod is immers: God liefhebben boven alles en de naaste als jezelf. Als in allerlei voorschiften de eer van God en het heil van de naaste niet wordt beoogd, dan komen ze op zichzelf te staan en is het goed als je de voorschriften opvolgt zonder de innerlijke houding die erachter schuil gaat erbij te betrekken. En inderdaad: dan heb je met wetticisme te maken. Dan is het goed als de voorschriften worden opgevolgd zonder meer. Daarmee kunnen mensen wel tevreden zijn, maar de Heere niet. Want Hij ziet niet aan wat voor ogen is, maar Hij ziet het hart aan. Het lijkt me echter moeilijk voor jou om dat ter sprake te brengen. Het wordt al gauw als liefdeloze kritiek afgedaan. Misschien zijn er mensen met wie je je zorgen kunt delen. Dat moeten dan wel mensen zijn met een geestelijke antenne, die proeven dat het jou niet gaat om harde afbrekende kritiek, maar om oprechte bezorgdheid omdat men tevreden is met uiterlijk vertoon en als men maar in de pas van de voorschriften loopt.
Je zou in dit verband de geschiedenis van het hervormd lokaal erbij kunnen betrekken [die zijn er meer (geweest)]. Die hebben namelijk als eigenaardigheid dat ze ontstaan zijn uit de gedachte: we horen in de Nederlandse Hervormde Kerk en daarom beginnen we geen eigen kerk. Zolang de Hervormde Kerk niet is wat ze moet zijn, blijven we apart, maar dan wel in een noodverband, niet in en georganiseerd kerkverband. Tekenend voor zo'n lokaal is dat het op zichzelf bleef staan en hoegenaamd geen organisatie of verbanden kende. Dat zag men allemaal als verhindering om te zijner tijd terug te keren naar de Hervormde Kerk. Intussen bestaan zulke verbanden al meer dan 150 jaar (ze dateren uit de tijd van de Afscheiding). Een hervormd lokaal vertegenwoordigt het gedachtengoed van ds. Ledeboer, die wel op zichzelf ging, maar geen eigen kerkverband organiseerde. De gedachte is edel, maar in de praktijk komt het erop neer dat men op zichzelf gebleven is en eigenlijk niet of nauwelijks heeft gekeken of men al kon terugkeren naar de Hervormde Kerk. En hoewel er in kerkelijk opzicht geen organisatie is, zie je dat er toch allerlei voorschriften zijn die als regels en geboden van mensen aan anderen worden opgelegd.
Ik denk bijvoorbeeld aan een witte trouwjurk. Vaak wordt in verband met die witte trouwjapon de relatie gelegd met de bruid van het lam. En als je geen nieuw hart hebt, met andere woorden: als je niet zeker weet dat je zonden vergeven zijn, kun je geen witte trouwjapon dragen. Maar we moeten het aardse en hemelse op dat punt niet met elkaar vermengen en verwarren. Een witte bruidsjapon betekent niet anders dan dat een meisje er blijk van geeft dat ze als maagd het huwelijk ingaat. Dan moet ze natuurlijk wel werkelijk maagd zijn, anders is het witte trouwkleed een leugen en dat is het (weet ik) vandaag de dag in veel gevallen. Er zou dus minder in het wit getrouwd moeten worden dan nu gebeurt, als men echt beleeft wat een witte trouwjapon betekent. Maar als het kan, als een jongen en een meisje elkaar tot de trouwdag ongerept zijn gebleven, dan is het toch mooi om in het wit te trouwen!
Waar het om gaat, is dat je je het vertrouwen van iemand in jouw kring probeert te winnen en aan hem of haar probeert je vragen op een liefdevolle en betrokken manier te uiten. Het is zo jammer dat de mensen die leiding geven aan 'jouw' hervormd lokaal geen oog hebben voor de zorgen en vragen van jongeren en dat er ook geen verband van jongeren is waarin je dat kwijt kunt. Ik wens je veel voorzichtigheid, wijsheid en liefde toe. Vooral veel gebed. En vergeet bij al je vragen het allerbelangrijkste niet!
Ds. P. van der Kraan
'k Heb de indruk dat je er vooral behoefte aan hebt om je hart te luchten. Verder is mijn indruk dat je, bij al jouw vragen en ook (voorzichtige) kritiek, toch vooral geen (harde) negatieve kritiek van het hervormd lokaal wilt horen, want dan raakt het ook jou. Als ik het goed heb (zo proef ik dat uit jouw woorden) betekent kritiek van buitenstaanders op het hervormd lokaal waartoe jij behoort, ook kritiek op jou en dat kun je eigenlijk niet goed hebben. Dat kan maar een ding betekenen: dat je toch aan dat hervormd lokaal verbonden voelt. Dat is de goede insteek om vragen te stellen en (voorzichtig) kritiek te oefenen.
Er is natuurlijk niets mis met het feit dat we op zondag in de dienst des Heeren een houding van eerbied en ontzag o.a. ook tot uitdrukking brengen in onze kleding. Uiteraard zit het niet in onze kleding. Je mag hopen dat de kleding uitdrukking is van een innerlijke houding van eerbied en diep ontzag t.o.v. de Heere, die heilig en geducht is en bij wie geen zondaar wonen kan. Maar (en dat mag ook alle aandacht hebben) die in Zijn Zoon nochtans zo nabij is gekomen dat Hij Immanuel heet: God met ons.
Dat er op dit gebied enige voorschriften bestaan, is niet verkeerd. Alleen is de vraag: hoe worden die voorschriften gehanteerd? Is een wettisch voorschrijven de regel of wordt eraan verbonden de oproep om buitenkant en binnenkant op elkaar betrekken. Om, zoals Jesaja het zei, niet alleen de kleren te scheuren als uiterlijk vertoon, maar ook het hart te scheuren. De dichter van een Psalm zingt: dan zal zich het hart met mijne daden paren. Het gaat erom dat we niet alleen met allerlei voorschriften geconfronteerd worden, maar dat er ook de verbinding met het innerlijk bij wordt gelegd, en vooral ook duidelijk wordt dat de Heere niet tevreden is met een wettische levenshouding. Het grote gebod is immers: God liefhebben boven alles en de naaste als jezelf. Als in allerlei voorschiften de eer van God en het heil van de naaste niet wordt beoogd, dan komen ze op zichzelf te staan en is het goed als je de voorschriften opvolgt zonder de innerlijke houding die erachter schuil gaat erbij te betrekken. En inderdaad: dan heb je met wetticisme te maken. Dan is het goed als de voorschriften worden opgevolgd zonder meer. Daarmee kunnen mensen wel tevreden zijn, maar de Heere niet. Want Hij ziet niet aan wat voor ogen is, maar Hij ziet het hart aan. Het lijkt me echter moeilijk voor jou om dat ter sprake te brengen. Het wordt al gauw als liefdeloze kritiek afgedaan. Misschien zijn er mensen met wie je je zorgen kunt delen. Dat moeten dan wel mensen zijn met een geestelijke antenne, die proeven dat het jou niet gaat om harde afbrekende kritiek, maar om oprechte bezorgdheid omdat men tevreden is met uiterlijk vertoon en als men maar in de pas van de voorschriften loopt.
Je zou in dit verband de geschiedenis van het hervormd lokaal erbij kunnen betrekken [die zijn er meer (geweest)]. Die hebben namelijk als eigenaardigheid dat ze ontstaan zijn uit de gedachte: we horen in de Nederlandse Hervormde Kerk en daarom beginnen we geen eigen kerk. Zolang de Hervormde Kerk niet is wat ze moet zijn, blijven we apart, maar dan wel in een noodverband, niet in en georganiseerd kerkverband. Tekenend voor zo'n lokaal is dat het op zichzelf bleef staan en hoegenaamd geen organisatie of verbanden kende. Dat zag men allemaal als verhindering om te zijner tijd terug te keren naar de Hervormde Kerk. Intussen bestaan zulke verbanden al meer dan 150 jaar (ze dateren uit de tijd van de Afscheiding). Een hervormd lokaal vertegenwoordigt het gedachtengoed van ds. Ledeboer, die wel op zichzelf ging, maar geen eigen kerkverband organiseerde. De gedachte is edel, maar in de praktijk komt het erop neer dat men op zichzelf gebleven is en eigenlijk niet of nauwelijks heeft gekeken of men al kon terugkeren naar de Hervormde Kerk. En hoewel er in kerkelijk opzicht geen organisatie is, zie je dat er toch allerlei voorschriften zijn die als regels en geboden van mensen aan anderen worden opgelegd.
Ik denk bijvoorbeeld aan een witte trouwjurk. Vaak wordt in verband met die witte trouwjapon de relatie gelegd met de bruid van het lam. En als je geen nieuw hart hebt, met andere woorden: als je niet zeker weet dat je zonden vergeven zijn, kun je geen witte trouwjapon dragen. Maar we moeten het aardse en hemelse op dat punt niet met elkaar vermengen en verwarren. Een witte bruidsjapon betekent niet anders dan dat een meisje er blijk van geeft dat ze als maagd het huwelijk ingaat. Dan moet ze natuurlijk wel werkelijk maagd zijn, anders is het witte trouwkleed een leugen en dat is het (weet ik) vandaag de dag in veel gevallen. Er zou dus minder in het wit getrouwd moeten worden dan nu gebeurt, als men echt beleeft wat een witte trouwjapon betekent. Maar als het kan, als een jongen en een meisje elkaar tot de trouwdag ongerept zijn gebleven, dan is het toch mooi om in het wit te trouwen!
Waar het om gaat, is dat je je het vertrouwen van iemand in jouw kring probeert te winnen en aan hem of haar probeert je vragen op een liefdevolle en betrokken manier te uiten. Het is zo jammer dat de mensen die leiding geven aan 'jouw' hervormd lokaal geen oog hebben voor de zorgen en vragen van jongeren en dat er ook geen verband van jongeren is waarin je dat kwijt kunt. Ik wens je veel voorzichtigheid, wijsheid en liefde toe. Vooral veel gebed. En vergeet bij al je vragen het allerbelangrijkste niet!
Ds. P. van der Kraan
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P. van der Kraan
- Geboortedatum:06-02-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Arnemuiden
- Status:Actief
129 artikelen
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
