(...) Mijn ouders zijn best wel principieel en ik heb met sommige principes best...

drs. I. A. Kole | Geen reacties | 26-11-2007| 00:00

Ik weet niet meer wat goed is om te doen en wat niet. De laatste tijd heb ik thuis veel conflicten met mijn ouders m.b.t. geloofszaken. We kerken met ons gezin bij Ger. Gem. Ik begrijp de preek vaak niet als ik in de kerk zit en ik mis vaak het persoonlijke. Mijn ouders begrijpen niet wat er moeilijk aan is. Mijn ouders zijn best wel principieel en ik heb met sommige principes best wel moeite en ervaar ze niet zo als zij. In de meeste dingen pas ik me aan omdat ik thuis woon en conflicten wil mijden. Als ik dat niet doe, vinden ze dat ik nergens over nadenk en gewoon doe wat ik leuk vind. Ik vind dat heel erg om te horen en geef dat ook aan. Ik ben er juist erg mee bezig. Ik voel de noodzaak om God te vinden, maar ik heb niet het gevoel dat me dat lukt op deze manier. Ik kan er alleen niet over praten met mijn ouders, want ze begrijpen het niet. En ze snappen niet hoe ik iets anders kan vinden dan dat waar ik bij opgevoed ben. Ik voel me benauwd. Ik heb het gevoel dat ze voorbijgaan aan dat waar het allemaal om draait. Maar ik weet niet hoe ik dat moet zeggen zonder dat het ruzie van komt. Ik vraag me af of het misschien tijd is het huis uit te gaan. Ik ben 18 jaar. Maar eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet. Ik zou een poosje naar een andere kerk willen gaan om naar adem te happen en God persoonlijk te zoeken. Maar ik durf er niet meer over te beginnen. Het is een lang verhaal geworden. Alvast bedankt voor het lezen. Het zit me hoog en dit typen lucht wel wat op. Ik hoop dat iemand mij advies kan geven hierover.

Bedankt voor je brief. Je hebt het niet gemakkelijk: je wilt je ouders niet beschadigen en niet teleurstellen Dat is heel fijn; ze bedoelen het beste met je, maar...

Waarschijnlijk is er thuis weinig gesprek over geestelijke zaken; je ouders zullen wel ernstig zijn, maar God moet het doen. Ze begrijpen niet goed dat jij met de zingeving van je leven erg bezig bent. Ze zijn dat nooit gewend geweest en zijn bang om met je over deze zaken te spreken; ze kunnen het niet en gebruiken allemaal gemeenplaatsen naar jou toe.

Heb je een goede vriendin waarmee je moeilijke positie kan bespreken? Lucht je hart tegen haar.
Houd je ouders er even buiten; het gaat om het welzijn van jou! Heb je goed contacten met de ouderling die catechisatie geeft, of een ander kerkenraadslid; heb je tijdens een huisbezoek wel eens blijk gegeven van de vragen die je bezig houden? Zoek een gemeentelid op waarin je vertrouwen hebt en die een luisterend oor heeft, zodat je voelt dat er aandacht en begrip is.

Lees je Daniël en lees je wel eens een preek van een dominee die je erg aanspreekt en waarin een appél op je gedaan wordt: Mijn dochter geef Mij je hart!? Heb je een dagboek waarin je leven verklaard wordt? Of een boekje waarin je levensvragen herkenbaar besproken worden; dat het net is of de schrijver je kent? Zit je op een jeugdvereniging waar een open sfeer is, zodat alles ter sprake kan komen? Bezoek je wel eens jongerenbijkomsten waar je leeftijdgenoten ontmoet waarvan je ontdekt dat ze dezelfde vragen hebben?

Mogelijk heb je een cd met een goede geestelijke toespraak, die je helpt om meer zicht te krijgen op je leven.

Ik zou niet uit huis gaan, als  je daar nog niet aan toe bent en ook niet naar een andere kerk. Probeer je leven zo in te richten dat je ouders zich daarin herkennen en als je een andere keuze maakt, maakt dat dan rustig duidelijk waarom je iets wel of niet doet.  Leg je vragen ook aan de Heere voor en bid om licht en uitzicht. Hij wil er om gebeden zijn!

Met vriendelijk groet,
Drs. I. A. Kole

Dit artikel is beantwoord door

drs. I. A. Kole

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven