Vriend is niet de ware

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 29-11-2007| 00:00

Door een fout van mijn kant stapte ik in een relatie die ikzelf eigenlijk geen schijn van kans gaf, ik was ook niet verliefd op deze jongen. Ruim twee jaar heb ik inmiddels verkering met mijn vriend. Mijn vriend is een aantal jaar ouder dan ik. Vanaf het begin had ik al vaak twijfels bij hem en nog steeds heb ik niet het idee dat hij de ware voor me is. Ik kan goed met hem opschieten, en ik hou ook wel van hem, maar ik heb het idee dat dit meer naar broederlijke liefde neigt dan zoals tussen man en vrouw. Hij van zijn kant is wel zeker van mij. Het probleem waardoor ik zoveel twijfels krijg, is vooral dat hij bij alle dingen een andere insteek heeft dan ik. Zo is hij altijd tamelijk laks in dingen, terwijl ik bij alles voor het beste probeer te gaan. Hij neemt zich geregeld dingen voor, die hij vervolgens niet realiseert. Daar kan ik altijd slecht tegen, dus dan enthousiasmeer ik hem eerst, vervolgens vraag ik er nog enkele keren naar, dan word ik boos en tenslotte volgt er een crisis, waarna het dan uiteindelijk gebeurt. Ik ben dat gewoon moe. Hij heeft in het verleden ook -waarschijnlijk uit gemakzucht- gezegd dat ik hem maar met alles moet motiveren etc., maar ik kan en wil dat er gewoon niet bij hebben. Als ik me ook bedenk dat dit mijn hele leven zo zou doorgaan, dan heb ik niet bepaald de behoefte om met hem te trouwen. Zeker als ik het huwelijksformulier bekijk, is het zo dat ík de rol van de man moet vervullen en dat ik heerschappij over hem heb in plaats van andersom. Ik kan best wat aan, maar ik zie mij niet mijn hele leven alleen de kar trekken en als een soort moeder mijn vriend steeds sturen. Ik heb al vaak op het punt gestaan het uit te maken, maar steeds beloofde hij weer beterschap die er vervolgens niet kwam of voor even. Hij denkt dat als we getrouwd zijn, hij wel veel meer zou doen. Ik geloof daar niet in, hij is volwassen en in de ruim twee jaar van onze relatie heeft hij ook steeds weinig verbetering laten zien. Daardoor zie ik geen reden om het voor de toekomst zonniger in te zien.

Nu weet ik ook niet of ik ernaar moet streven om hem te verbeteren. Hij is nu eenmaal zo en ik kan er klaarblijkelijk niets aan veranderen. Dat zorgt voor boosheid en veel frustratie; ik probeer er ook vaak een gesprek over aan te gaan, maar ook daarin ontloopt hij zijn verantwoordelijkheid en probeert hij op iets anders over te gaan. Als ik een keer boos word, zegt hij niets meer of dat hij het ook niet weet in plaats van dat hij constructief probeert na te denken. Hij kiest steeds voor de weg van de minste weerstand, waar ik ga voor het hoogst haalbare (en daarbij verlies ik zeker niet de realiteit uit het oog; ik ben er allang achter dat een relatie rozengeur noch maneschijn is). Ik kan er met mijn omgeving niet goed over praten. Ze vinden mijn vriend een “relaxed” figuur, en dat is hij ook (maar als partner veel té), en ze begrijpen niet echt waar ik mee worstel. Anderzijds kan ik er ook niet tegen dat dit probleem voor een scheiding tussen ons zorgt. We hebben het regelmatig wel gewoon leuk samen, maar door het bovenstaande heb ik mijn twijfels over een toekomst samen. Ik heb ook al vaak geprobeerd om die laksheid me minder aan te trekken, maar dat lukt me gewoon niet. We hebben gewoon een andere insteek, en ik zie niet dat het zal veranderen. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Moet ik het uitmaken en hem zeggen dat als ik verbetering zie, hij terug mag komen? Moet ik hem vaarwel zeggen en er niets meer van verwachten? Op het moment heb ik hem na een grote crisis gevraagd om een duidelijk plan-van-aanpak te maken hoe hij denkt dat dit tussen ons is op te lossen en dat we dat over een maand evalueren. Tersluiks heb ik hem naar zijn planning gevraagd, en zag met lede ogen dat ook hier geen ruimte was ingepland voor het rustig overdenken en maken van dit plan.
 

Beste vragenstelster,

Wat een dilemma! Als ik je vraag lees valt het me op dat je belangrijke dingen aangeeft. Je schrijft dat je eigenlijk door een fout aan deze relatie begonnen bent. Dat lijkt zich te "wreken" in de relatie. Ik vind het moeilijk om hier op te reageren omdat ik niet weet wat je met die "fout" bedoelt. Je lijkt te zeggen dat je er niet aan had moeten beginnen? Dan is het niet zo gek dat je in de relatie weerstand ervaart! Mijns inziens worstel je met het feit dat je niet weet of hij voor jou de ware is. Je lijkt verdeeld door je gevoel en je verstand. Herken je dat? Het willen veranderen van je partner is iets wat veel mensen proberen, het is voor velen herkenbaar. Maar het geeft zoveel verdriet aan beide kanten! Voor jouw vriend is de boodschap dat hij het "nooit goed kan doen" pijnlijk en voor jou is de teleurstelling elke keer pijnlijk. Uiteraard ga ik je geen advies geven of je de relatie moet stoppen of niet.

Wat ik niet goed begrijp in je verhaal is dat je enerzijds aangeeft dat je hem niet wil veranderen en anderzijds met heel veel investeringen van jouw kant (hem enthousiast wil maken, de kar trekken en hem aansturen) toch druk bezig ben om hem te laten doen wat jij wilt dat hij doet... Je wilt niet je hele leven zo doorgaan, schrijf je! Eerlijk gezegd heb ik in jouw verhaal niet kunnen vinden wat jou wel aan je vriend bindt. Je schrijft dat het meer een broer-zus verhouding is en dat je zo niet je hele leven wilt. Ik kan me goed voorstellen dat dit jou twijfels geeft over jullie toekomst. Het is een goede vraag die het waard is om te beantwoorden. Als je hem niet wilt en kunt veranderen, is hij dan nog leuk genoeg om mee verder te gaan? Wat blijft er dan over van jullie relatie? Is hij goed genoeg voor jou wanneer je leert accepteren dat hij een "relaxed" figuur is? Kunnen jullie van elkaar leren?

Wat mij in ieder geval opvalt is dat je erg druk bezig bent om hem te dwingen tot iets wat niet bij hem past. Op voorwaarden de relatie uitmaken en de mogelijkheid open houden bij verbetering, raad ik je zeer af. Het geeft veel druk en wat dan als er daarna weer iets gebeurt wat jou het gevoel geeft dat hij "het weer niet doet?"

Persoonlijk doet het me wel wat als ik lees hoe voorwaardelijk je liefde lijkt te zijn. Dat is iets waar ik de meeste zorg zie! Ook aan jouw kant, want hoe komt het dat je zoveel voorwaarden stelt aan je vriend? Wat zegt dit over jou? Het is zo verdrietig om elke keer weer te ervaren dat iemand niet doet wat hij zegt! Je lijkt je vertrouwen kwijt te zijn en wellicht voel je je zelfs wel afgewezen. Ben ik het niet waard? Heeft hij dat niet voor mij over? Dat kunnen vragen zijn die je herkent. Wanneer dat zo is, dan ben ik bang dat het meer met jezelf, je eigenbeeld en eigenwaarde, te maken heeft dan met hem.

Je merkt wel dat ik het moeilijk vind om je hierin te adviseren. Jij weet wat je voor hem voelt, al ervaar ik in jouw verhaal vooral pijn en afwijzing naar beide kanten en het is inderdaad niet goed om zo samen een toekomst op te bouwen. Wanneer je zeker weet dat je genoeg van elkaar houdt, probeer dan een hulpverlener of coach te zoeken die jullie kan helpen om deze gedragspatronen te doorbreken en die je helpt om op een gezonde manier te bouwen aan je relatie.

Sterkte in alles en in je beslissingen!

Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven