Meisjesachtige jongen
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 23-01-2005| 00:00
Vraag
Ik ben een jongen, maar ben altijd al meisjesachtig geweest. Als klein kind speelde ik al graag met poppen en met meisjes. Ik wilde toen ook graag een meisje zijn. Ik weet dit van mezelf, maar vind het moeilijk hiermee om te gaan.
Ook heb ik last van homofiele gevoelens. Heeft iedereen die zo meisjesachtig is, die gevoelens? Hoe kunnen ouders hiermee omgaan als hun kleine zoontjes meisjesachtig doen en hun dochtertjes jongensachtig? Ik zie uit naar een antwoord.
Antwoord
Beste vragensteller,
Door persoonlijke omstandigheden krijg je nu pas een antwoord op jouw vraag. Hoewel het niet anders kon, vind ik het jammer voor jou omdat je uitzag naar een antwoord!
Je vertelt dat je altijd al een jongen bent geweest met meisjesachtig gedrag. Al vroeg wist je dat je liever een meisje zou zijn. Eerlijk gezegd intrigeert me wat je schrijft, het lijkt me zoveel eenzaamheid oproepen wanneer je als kind realiseert dat je ‘anders’ bent! Ik hoop van harte dat er met humor en geduld op gereageerd is in jouw omgeving! Je vraagt of iedereen die meisjesachtig is ook homofiele gevoelens heeft, daar kan ik heel kort in zijn: Nee. Er zijn veel meer jongens die het leuk vinden om met poppen en/of meisjes te spelen. Misschien herken je het ook wel mannen in je omgeving. Persoonlijk ken ik een man die borduren en breien erg leuk vind. Maatschappelijk is het niet zo geaccepteerd maar wat is er op tegen als een jongen meisjesspeelgoed leuk vind of andersom?
Persoonlijk denk ik dat ouders vooral met humor en geduld met dit gedrag om moeten gaan en het niet afkeuren of zelfs afstraffen. Het is mogelijk dat het juist dan een negatieve lading krijgt bij het kind wat juist het anderszijn bevestigd en eenzaamheid oproept. Echt niet alle meisjes die jongensdingen leuk vinden worden een lesbienne! Wanneer je als ouder geen nadruk legt op ander gedrag straal je mijns inziens uit dat het oke is en krijgt het kind de ruimte om zich te ontwikkelen zoals het is. En mocht het zo zijn dat een jongen toch later homofiele gevoelens ontwikkelt, dan hou je dit als ouder niet tegen door meisjesgedrag te verbieden.
Moeilijker is wat je vertelt over jouw homofiele gevoelens; je schrijft niet of je alleen homofiele gevoelens hebt of, daarnaast ook heterogevoelens. Dat maakt het voor mij lastiger om een goed antwoord te formuleren. Wanneer je alleen homofiele gevoelens hebt en je hebt er moeite mee om dit te accepteren, wat ik me zeker kan voorstellen gezien het taboe wat er op ligt, dan raad ik je aan om naar een christentherapeut te gaan die jou kan helpen. Doel van deze therapie zou zelfacceptatie kunnen zijn en ondersteunend om op zoek te gaan naar hoe jij daar, als christen, mee om moet en kan gaan. Ik weet niet of jij in jouw omgeving iemand hebt die je vertrouwd en hierover kunt praten, dat raad ik je zeker aan! Het is echt heel erg wanneer je het taboe niet doorbreekt; uiteindelijk kom je in een sociaal isolement terecht.
Een andere vraag van mij is of je nog studeert of werkt. Op een aantal (christen)scholen zijn er bijeenkomsten voor jonge christenen die worstelen met hun geaardheid. Iemand die met dit thema bezig is, is dhr. N. van der Voet. Ik zou hem kunnen vragen of je met hem mag mailen wanneer jij dit wilt. Ik zal hem toestemming vragen om zijn mailadres aan jou door te geven, wanneer jij hier behoefte aan hebt. Laat dit even weten via Refoweb.
Het lijkt me voor jou van levensbelang wanneer je er met anderen over leert praten om te ontdekken hoe anderen ermee omgaan en wat dit voor jou betekent. Ik wens jou heel veel sterkte en wijsheid toe, maar vooral hoop ik dat je naar jezelf kunt kijken zoals God naar jou kijkt, met mededogen!
Hartelijke groet, Petra van Bodegraven
Dit artikel is beantwoord door
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven
- Geboortedatum:26-03-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
