Klachten over zoontje

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 11-09-2004| 00:00

Ben getrouwd en heb twee kinderen (4 en 7). Om mijn oudste kind draait mijn probleem. Ik weet namelijk niet meer wat ik met hem aanmoet. Hij is/doet erg moeilijk: Maakt veel ruzie en vecht met andere kinderen. Luistert slecht naar mij. Is op school al naar een andere klas gegaan, maar geen verandering. Elke dag krijg ik klachten over hem. In de buurt zijn er mensen die niet meer tegen mij praten door het gedrag van mijn zoon. Heb al zovaak met hem gepraat, maar het lijkt niet tot hem door te dringen. Straffen, negeren, complimentjes geven, wij weten het niet meer. Ons huwelijk is goed, we gaan in ontspannen sfeer met elkaar om. Ik hou gelukkig nog heel veel van hem maar ik voel aan dat het niet goed gaat! De familie vindt hem een leuk, een gezellig ondernemend kind, maar ze weten niet hoe hij thuis is. Kunt u alstublieft helpen?

Beste moeder,
 
Wat een zorg hebben jullie om je oudste jongen! Wat ben je als ouders toch kwetsbaar als het om je kinderen gaat. Dit herken ik zeker als moeder zelf ook. Wat mij opvalt is dat je erg eenzaam bent in dit probleem, zo lijkt het. Bij anderen gedraagt je zoon zich alsof er niets aan de hand is, tenslotte. Dat maakt het extra moeilijk om met anderen over je zorgen te kunnen praten. Toch is het heel vaak zo dat kinderen zich thuis heel anders gedragen dan bij anderen en zelfs op school. De ‘opgespaarde’ frustratie komt er dan thuis uit en dat is tevens een compliment voor jullie! Dat betekent dat het thuis voor hem heel veilig is, veilig genoeg om daar zijn boosheid en agressie kwijt te kunnen. Met nadruk wil ik je ondersteunen in het bieden van die veiligheid. Terecht schrijf je dat dit het nodige van jou als moeder (en daarbij uiteraard ook als vader) vraagt en dat je merkt dat jouw gevoel voor je kind hierdoor onder druk staat. Tussen de regels door voel ik aan dat je bang bent dat jouw liefde voor hem minder zal worden als dit gedrag in stand blijft.
Als je deze angst hebt dan is het goed dat je aan de bel trekt. Het is moeilijk om veiligheid en stabiliteit te blijven bieden als je kind zo'n wissel trekt op jouw verwachtingen en gevoelens.

Je schrijft dat je alles al hebt geprobeerd en vanuit jouw betrokken houding geloof ik dat zonder meer. Het lijkt er dus op dat jouw zoon het niet kan, of je het negeert, straft of goed gedrag beloont, het maakt niet uit. Het is van belang onderscheid te maken in onmacht en onwil van je kind. Hij is 7 jaar en dat betekent dat het voor hem nog erg moeilijk is om woorden te geven aan gevoelens en pijn. Als ik eerlijk ben denk ik dat je hulp moet zoeken om er achter te komen wat de oorzaak is van dit gedrag. Deskundigen kunnen hem helpen te leren uiten wat er in hem omgaat en zij kunnen jullie ondersteunen in de omgang met hem.

Er kunnen zoveel oorzaken zijn: wordt hij gepest op school? Heeft hij ooit een traumatische ervaring meegemaakt die hij niet verwerken kan? Verder zou ik je willen vragen of jouw zoon speelt of op een andere manier in aanmerking komt met geweld. Als jullie een tv hebben, kijk dan eens kritisch mee en wees alert op wat hij kijkt! Dit geldt ook voor spelcomputers e.d. Soms kan een kind de indrukken die hij opdoet niet verwerken waardoor het niet-gewenst gedrag gaat nadoen.

Als ouders, en zeker moeders zijn daar goed in..., ben je geneigd om de schuld bij jezelf te zoeken. Als dit bij jou ook zo is, dan zou ik je met nadruk willen zeggen dat het altijd een wisselwerking is tussen het kind en jou. Een kind heeft nooit voor niets zo’n houding, maar een moeder zoals jij komt ook nooit zomaar in zo'n negatieve spiraal terecht. Blijf vertrouwen in jezelf als moeder en in je kind. Mijn boodschap is duidelijk, jullie hebben hier hulp bij nodig!

Ik raad je aan om via je huisarts bij jullie in de buurt hulp te zoeken bij bijvoorbeeld bureau Jeugdzorg (plaatselijk) of het SGJ (Stichting Gereformeerd Jeugdwelzijn) Tel. 033-4753300 (dit is een landelijk loket). Verder hoop ik dat je de moed hebt om hier met vertrouwde mensen uit je omgeving over te praten. Alle ouders hebben hun eigen zorgen en onmacht in relatie met hun kinderen. Er zal meer herkenning en begrip zijn dan je denkt.

Als moeder en als hulpverlener wil ik je veel liefde, moed en vertrouwen toewensen.
 
Hartelijke groet, Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven