Ouders willen dat ik hulp ga zoeken

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 27-10-2003| 00:00

Ik zit met de volgende vraag of juist met een probleem waar ik zelf niet uit kom. Ongeveer anderhalf jaar geleden kwam ik terecht bij de hulpverlening (voor psychische problemen). Na een jaar ben ik er mee gestopt (om bepaalde redenen, die ik liever niet wil noemen). Nu willen mijn ouders dat ik weer hulp ga zoeken. Maar zelf wil ik dat niet. Hoe kan ik hen vertellen (zonder de redenen) dat ik dat niet wil, terwijl ze blijven volhouden dat ik het wel nodig heb?

Beste vragenstelster of vragensteller,
 
Je vraag is wel een beetje lastig doordat er zo'n geheimzinnig toontje in zit. Als ik het goed begrijp is jouw probleem dus dat jij geen hulp wilt zoeken en jouw ouders van jou vragen dat jij dit juist wel doet. Nu wil je hen duidelijk maken dat jij dit niet wilt en je wilt dat zij ophouden met vertellen dat ze vinden dat jij juist wel hulp moet zoeken. Je vertelt dat je de vorige keer dat je hulp hebt gehad na een jaar bent gestopt. Uit je verhaal lijkt het alsof je vroegtijdig bent gestopt. Ik ga ervan uit dat je een goede reden hebt om vroegtijdig met deze gesprekken te stoppen maar blijkbaar zijn jouw ouders er niet mee eens geweest en vinden ze dat jij toch hulp nodig hebt. Uiteraard weet ik de reden niet dat je bent gestopt maar het zou jammer zijn als de reden hiervan of de fouten die mogelijk zijn gemaakt, jou blijft belemmeren om opnieuw hulp te zoeken als dit nodig is.
 
Als hulpverlener denk ik dat jouw ouders uit zorg aangeven dat je hulp nodig hebt. Zij hopen mogelijk dat jij door hulpverlening zult leren om beter met jezelf of met je omgeving om te gaan. Zij hebben in ieder geval redenen, en meestal is dat niet voor niets, om aan te nemen dat jij hulp nodig hebt.

Allereerst zou ik je willen aanraden om met jouw ouders in gesprek te gaan en zo te weten te komen of helder te krijgen waarom zij vinden dat jij hulp nodig hebt. Als jij beter weet waarom zij vinden dat jij hulp moet zoeken kun jij, mijns inziens, beter de keus maken of jij zelf vindt dat het nodig is.

Verder denk ik dat wanneer jij echt zelf niet gemotiveerd bent, hulpverlening weinig zinvol is. Uiteraard weet ik je leeftijd niet maar je zult toch jouw ouders moeten uitleggen waarom je geen hulp wilt. Vanuit hun zorg voor jou hebben ze er recht op te weten waarom jij dit niet wilt. Natuurlijk hoef je, zeker als je volwassen bent, niet alles te vertellen wat jij niet wilt. Probeer hen, zonder dat je te kwetsbaar wordt, uit te leggen dat er voor jou belangrijke redenen zijn om niet weer hulp te zoeken. Mogelijk kun je met hen afspreken dat jij op zoek gaat naar een vertrouwenspersoon die, van een afstand, mee kan kijken hoe het met jou gaat. Misschien iemand in jouw vriendenkring of in de familie?
 
Jij kunt geen hulp gaan zoeken alleen omdat jouw ouders dat willen. Jij zult zelf gemotiveerd moeten zijn. Jouw ouders moeten er anderzijds vertrouwen in hebben dat jij de goede keus maakt. Dan zullen zij geen lastige vragen meer hoeven te stellen.
 
Jouw specifieke vraag, hoe kan ik het met ouders vertellen, zonder de redenen te noemen dat ik geen hulp wil zoeken, vind ik lastig omdat ik je leeftijd niet weet en dat is wel bepalend voor een passend antwoord. Ben je iemand van 18 jaar of ouder, of ben je 15 jaar? Begrijp je dat dit nogal een verschil is? Volgens mij moet je in ieder geval het gesprek met jouw ouders aangaan om duidelijker te krijgen wat hun zorg is en zul je toch, zoveel als binnen jouw grenzen mogelijk is, hen ook duidelijkheid moeten geven als jij wilt dat ze er vertrouwen in krijgen. Zij hoeven dat geen druk meer op jou te leggen. Ik hoop dat ik een voor jou bevredigend antwoord heb gegeven. Heel veel succes!
 
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven