Vriendin is depressief en lijdt aan anorexia nervosa

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 08-04-2003| 00:00

Dit gaat over mijn vriendin. Zij is depressief en lijdt aan anorexia nervosa. Als ik haar een avondje vraag bij mij thuis, willen haar ouders dat liever niet. Zij vinden dat haar problemen binnen het gezin moeten blijven. Ze mag nergens heen op zaterdagavond want, zo zeggen haar ouders, je kunt beter een goed boek lezen. Daar kun je nog wat van leren. Ze mag dus nergens heen. Maar aan de andere kant merk ik dat ze echt wel aan een vriend toe is. Wat zou die haar zelfvertrouwen weer opbeuren! Ze durft niet tegen haar ouders in te gaan en er gewoon over praten lukt niet. Haar ouders wil is wet en zij vindt dat ze anders haar ouders niet genoeg eert. Hebben jullie misschien advies hoe ik hier mee om moet gaan? Ik wil niet dat ze ruzie krijgt met haar ouders omdat ik dat tegen haar gezegd heb. Maar moet ik haar dan maar zo bij die ouders laten zitten. Dit houdt ze niet lang meer vol!

Beste jongeman of jongedame,
 
Dit is een hele lastige situatie waar jij in zit!  Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel dapper vind dat jij je nek zo uitsteekt voor je vriendin. Ik waardeer het dat je je zo betrokken opstelt en je zorg toont. Jouw vriendin lijkt er echter zelf (nog) niet van overtuigt dat loskomen, want daar heb je het volgens mij over, van haar ouders voor haarzelf beter is.

Je beschrijft een situatie waarin vooral jij ziet wat er fout is, maar jouw vriendin erkent dit nog niet. Het is jouw indruk dat het goed is om op zaterdag weg te gaan en het is jouw indruk dat ze aan een vriend toe is en sterker nog, dat het voor haar zelfvertrouwen goed zou zijn.

En hoewel ik het in grote lijnen met je eens ben -ik vind het van groot belang dat jongeren met leeftijdsgenoten optrekken- mis ik een belangrijk gegeven: jouw vriendin vindt dit niet zelf. Of, en dat is niet onwaarschijnlijk, is ze niet sterk genoeg om haar eigen wens te uiten en te volgen. Volgens mij is het belangrijk dat je eerst met haar zelf bespreekt wat haar wensen zijn. Wat wil ze, los van het  gegeven of ze dan ook daadwerkelijk durf genoeg heeft om die wens om te zetten in gedrag.

Je beschreef dat ze anorexia heeft. Ik raad je aan om hier wat over te lezen. Er zijn prachtige boekjes geschreven die jou kunnen helpen om meer inzicht te krijgen in dit ziektebeeld en mogelijk meer begrip. Kijk maar eens in de bibliotheek of zoek op internet.

Volgens mij is het belangrijk dat je eerst met haar zelf in gesprek gaat en probeert duidelijk te krijgen wat ze echt zelf wil, dus niet wat jij goed vindt. Het is voor haar nodig dat je haar grenzen respecteert. Wanneer je merkt dat ze echt wel op zaterdagavond een avondje gezellig bij jou thuis zou willen doorbrengen, kun je dit uiteraard samen met haar ouders bespreken. Je kunt haar in dat gesprek ondersteunen en helpen om haar ouders uit te leggen dat zij dit wil en waarom. Mogelijk helpt het als haar ouders jou beter leren kennen.Toch is het nodig dat zij het zelf aangeeft in gesprek met haar ouders en niet jij.

Verder weet ik niet hoe jouw ouders er over denken maar je zou ook met hen kunnen overleggen of zij in gesprek kunnen gaan of kennis kunnen maken met de ouders van jouw vriendin. Dat alles kan er voor zorgen dat zij hun dochter met een geruster hart laten vertrekken.

Wat betreft de problemen die er in dat gezin spelen, raad ik je aan om de wens van de ouders te respecteren en hier niet op in te gaan of te willen bespreken.

Wanneer jouw vriendin geen hulp heeft voor haar anorexia zou je haar kunnen wijzen op diverse instanties die hierin gespecialiseerd zijn. De huisarts weet waar je in jullie regio moet zijn. Je kunt ook contact opnemen met de landelijke vereniging van anorexia patiënten voor adressen bij jullie in de buurt, maar nogmaals, jouw vriendin moet dit zelf willen.

Moeilijk allemaal voor jou. Je zult een midden moeten vinden in zorg en afstand. Uit ervaring weet ik dat dit heel moeilijk is als je zo betrokken bent bij iemand. Wees dan ook eerlijk naar jezelf, wat kun je aan en wat is jouw grens! Bespreek dit met je ouders of andere volwassenen waar je een vertrouwd contact mee heb. Vertil je niet... Ik wens je in ieder geval heel veel succes!

Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven