Te weinig aandacht

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 05-03-2003| 00:00

Waarom besteden mijn ouders meer aandacht aan mijn broertje en zusje en niet aan mij? En waarom hebben ze daar wel tijd voor en voor mij niet? Er wordt bij ons thuis niet over het geloof gepraat, terwijl ik daar behoefte aan heb. Ik probeerde altijd om ergens over te praten als ik uit de JV of catechisatie kwam. Maar als ik uit de JV kom dan liggen ze meestal al op bed of zijn ze van plan om naar bed toe te gaan. Soms dan wil je gewoon dood zijn.

Beste jongedame of jongeman,
 
Het is een moeilijke fase waarin jij zit, zeg. Uit je vraag blijkt dat je je heel eenzaam voelt en je de indruk hebt dat je niet bij je ouders terecht kunt. Maar is dit wel zo? Heb je dit wel eens aan je ouders verteld? Zoals jij het schetst is het ook een praktisch probleem, op het moment dat jij graag wilt praten zijn je ouders al zo moe dat ze naar bed toe willen. Misschien moet je eens aan je ouders vertellen dat je meer behoefte hebt om met hen te praten en kun je met hen overleggen op welk tijdstip het beter uitkomt en zij wel tijd voor jouw verhalen kunnen maken.

Wat je vertelt over thuis, namelijk dat jij het gevoel hebt dat jouw ouders wel tijd maken voor je broertje en je zusje en niet voor jou, dat moet je hen echt vertellen. Dat raad ik je met klem aan. Waarschijnlijk weten jouw ouders niet eens dat jij dit vindt. Wanneer je de vraag aan mij stelt waarom je ouders wel tijd maken voor je broertje of zusje en niet voor jou, kan ik hier natuurlijk geen antwoord op geven. Alleen jouw ouders kunnen dat. Het is daarom zo nodig dat je met hen in gesprek gaat en hen vertelt waar je last van hebt en dat je je eenzaam voelt en hoe dit komt. Bespreek met je ouders wat je zou willen en vraag hen wanneer het voor hen beter uitkomt dan als zij al moe zijn en naar bed willen.

Je schrijft ook dat er bij jouw thuis niet over het geloof gepraat wordt. Dat is jammer. Ik weet dat dit in veel gezinnen niet gebeurt. Het is ook moeilijk voor ouders als ze dit zelf niet geleerd hebben in hun jeugd of niet gewend zijn om hier samen over te praten.

Blijf het maar proberen als je dat kunt en anders raad ik je aan op zoek te gaan naar iemand met wie je wel over het geloof kan praten. Misschien een goede vriend(in) of je broer of zus (ik weet hun leeftijden niet natuurlijk). Soms helpt het om eens creatief op zoek te gaan. Denk eens aan goede vrienden van jouw ouders of ooms en tante's, opa's en oma's of misschien heb je een leuke neef of nicht waar je goed mee kunt. Denk maar eens na en probeer maar eens contact te leggen en vertel maar dat je op zoek bent naar iemand waar je fijn mee kunt praten, ook over het geloof.

Voor sommige jongeren is het positief om een penvriend(in) te hebben. Het voordeel is dat je alles op papier kunt zetten en het nog eens over kunt lezen. Je kunt reageren op een advertentie of via Refoweb op zoek gaan, er zijn allerlei mogelijkheden om iemand te zoeken.

Ik wens je heel veel sterkte toe nu je je zo rot voelt soms. Wanneer je echt merkt dat je niet goed met sombere gevoelens om kunt gaan dan raad ik je aan om met je huisarts te praten. Succes met het gesprek met je ouders. Doen hoor!
 
Groet, Petra

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven