Omgaan met mensen die overspannen/depressief zijn

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 22-01-2003| 00:00

Hoe moet je omgaan met mensen die overspannen/depressief zijn?

Het is een algemene vraag en dat maakt het wat lastiger om een gericht antwoord te geven. Mocht het antwoord niet voldoen, stel gerust een (vervolg)vraag zodat ik beter weet wat je vraag is en/of wat je moeilijk vindt.

Vooraf is het nodig om de begrippen overspannenheid of depressiviteit uit elkaar te halen. Overspannen zijn wordt meestal wat anders mee bedoeld dan lijden aan een depressie. Een depressie is een (ernstig) ziektebeeld terwijl overspannenheid meer een verzamelterm is voor een nare periode in iemands leven, gekenmerkt door langdurige stress of een ontbreken van evenwicht in draagkracht en draaglast. Overigens kan het moeilijk zijn om een juiste diagnose te stellen doordat de verschijnselen wel op elkaar lijken. In de meeste medische encyclopedieën staat het wel duidelijk omschreven als je je erin wilt verdiepen.
 
Allereerst zou ik je willen zeggen dat het voor mensen die overspannen zijn erg belangrijk is dat je luistert zonder direct met oplossingen of goede bedoelingen te komen. Meestal hebben ze zelf ook al allerlei dingen geprobeerd. Het is een grote hulp voor hen als er iemand is die gewoon wil luisteren naar wat er zo moeilijk is.

Verder is het van belang dat je niet mee gaat in irreële gedachten of gevoelens (dingen voelen of denken die niet op de werkelijkheid berusten), bijvoorbeeld dat iemand zegt dat niemand meer om hem of haar geeft. Ook al kun je dat echt zo voelen als je depressief bent, gelukkig berust dit niet op de werkelijkheid, meestal.

Als je in de directe omgeving te maken hebt, b.v. in je eigen gezinssituatie, met overspannenheid of depressie, dan kan ik je aanraden om een gesprek aan te vragen met de behandelaar of hulpverlener van diegene. Je kunt dan ook gerichte vragen stellen, want ieder mens is weer anders en bij ieder mens kunnen er verschillende, typerende, gedragsveranderingen optreden, waar de rest van het gezin soms geen raad mee weet. Als er geen hulpverlening is, dan kun je met degene die overspannen is erover praten wat hij of zij zou willen van jou. Als iemand dan zijn wensen aangeeft vraag jezelf dan wel in alle eerlijkheid af of jij kunt of wilt wat die ander vraagt.

Verder zou je diegene kunnen motiveren om hulp te zoeken. Meestal kan dat via de huisarts. Jij kunt zelf ook bij de huisarts terecht met je vragen hierover.
 
Als ik je nog een tip mag geven die vooral voor jezelf geldt: let op je eigen grenzen!  Mensen kunnen vaak eindeloos doorgaan met vertellen hoe zwaar en hoe erg het allemaal is. Jij zult zelf je grenzen aan moeten geven.  Je zult hierin je eigen weg moeten vinden van meeleven zonder dat je zelf je eigen grenzen over gaat. Dat lijkt heel egoïstisch maar overspannenheid en depressie zijn ziektebeelden die lang duren en dus een lange tijd geduld van jou vragen. Je moet het wel vol kunnen houden. Veel mensen leven in het begin enorm mee, en dat wekt een verwachting bij de 'patiënt', maar kunnen dit meestal niet volhouden en trekken zich dan terug. Dat wordt dan nogal eens als een afwijzing ervaren. Vandaar dat het belangrijk is dat wat je die ander geeft, dat ook kan volhouden.
 
Dit zijn zomaar wat gedachten en overwegingen. Ik hoop dat ik je hiermee heb kunnen helpen. Moeilijk is het in ieder geval wel, als je te maken hebt met overspannenheid of depressie en soms lijkt het helemaal niet te helpen of je meeleeft of niet. Troost je, meestal kijken de mensen er later met dankbaarheid op terug wat je deed!
 
Sterkte ermee en een hartelijke groet,

Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven