(...) Moet er dan toch een “goede gestalte” zijn om te kunnen aangaan? Mijn erva...

Ds. A. Simons | Geen reacties | 15-10-2007| 00:00

Aan ds. Simons. N.a.v. uw laatste antwoord (ik ben niet die vraagstelster): wanneer is “aangaan aan het avondmaal niet vruchtbaar?” Moet er dan toch een “goede gestalte” zijn om te kunnen aangaan? Mijn ervaring is dat ik daar vaak juist in een week van voorbereiding tevergeefs naar zoek/verlang. Maar het is me wel eens tot troost geweest dat er in het avondmaalsformulier ook staat dat wij, aangezien wij ons leven buiten onszelf in Jezus Christus zoeken, daarmee bekennen dat wij midden in de dood liggen! Dan hoef ik toch niets meer te zijn of mee te brengen? Hij is toch alles en alles is bij Hem te vinden! Zovelen op de koperen slang zagen, werden toch gezond? En het avondmaal is toch vooral “een gewisse gedachtenis en pand, waardoor we vermaand (!) en verzekerd worden van deze ZIJN hartelijke liefde en trouw” en niet van de mijne (ontrouwe die ik ben). Of zie ik het toch verkeerd?

Hartelijk dank voor uw/jouw reactie. Ik wil proberen de vragen met Gods hulp te beantwoorden. In de eerste plaats wil ik er op wijzen dat elke vraag beantwoord wordt in de context van het geheel. De vraag stelster van de vorige keer zit naar mijn mening heel diep in de knoop. Deze vragen worden niet opgelost aan het Avondmaal. Ook is het niet vruchtbaar om in deze situatie ons hoofd te breken over het wel of niet aangaan aan het Avondmaal. Het gaat hier niet over iemand die het leven buiten zichzelf zoekt in Jezus Christus en daarmee bekent dat zij midden in de dood ligt. Als dit haar zorg was, dan zou ik ze heen wijzen naar de tafel des Heeren. Ik zou hem of haar nodigen om te komen, in alle nood en dood, in al haar armoede tot Hem die Het Leven is! Als het hier over gaat is het een onvoorwaardelijk komen. Niets in jezelf, maar alles in Hem te zoeken en te vinden, dat is het eeuwige Leven... Kom arme zondares eet en drinkt en wordt dronken!

In de tweede plaats schrijf je; “dat het Avondmaal een gewisse gedachtenis en pand is, waardoor wij vermaand (!) en verzekerd worden van deze Zijn hartelijke liefde en trouw”. Van harte, maar dan moet er wel enigermate geloof zijn. Het avondmaal is geen liefdesmaaltijd voor ongelovigen (daar gebruikt God de bediening van het Evangelie voor) maar voor gelovigen. Zij worden vermaand en verzekerd door het Sacrament. Het is immers tot verzekering van Gods kinderen. Wie zijn Gods kinderen? Zij die midden in de dood liggen en het leven buiten zichzelf in Hem zoeken. Zij die de gewisse belofte van God geloven dat hun zonden alleen om het lijden en sterven van Christus vergeven zijn. Natuurlijk gaat het hier niet over de mate van het geloof. Het kan aangevochten en bestreden zijn. Gods kind kan soms zo lijden onder zijn verdorvenheid, zo lijden onder aanvechtingen en vertwijfeling. Daarom heeft hij niet alleen de troost en de verzekering nodig die het Evangelie geeft, maar ook de verzekering van het Sacrament. Waar het geloof versterkt wordt. Waar Zijn liefde en trouw ‘zichtbaar’ schittert voor het oog van het geloof. Wat kunnen we dan soms beschaamd van de tafel komen. Vermaand door Zijn onopgeefbare liefde en trouw. Vertroost vanwege de diepte en hoogte van Zijn liefde toch?

Naar mijn mening worstelt de vorige vraag stelster met allerlei andere vragen die alleen opgelost kunnen worden onder de prediking van het Evangelie en niet zozeer aan het Avondmaal. Goed er zou veel meer van te zeggen zijn, helaas laat deze ruimte die niet toe. Ik hoop dat het bovenstaande voldoende duidelijk is, anders hoor ik het wel. Gods zegen... en troost elkander met deze woorden; Zie het Lam Gods dat de zonde der wereld wegneemt (Joh. 1:30) .

Ds. A. Simons, Vinkeveen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Simons

• Geboortedatum:
  07-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Valburg-Homoet
• Status:
  Actief

166 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven