(...) Maar begint het niet bij een zondaar waar de HEERE als eerste werkt met de...
J.W.N. van Dooijeweert | Geen reacties | 09-10-2007| 00:00
Vraag
Zo las ik de vraag: Hoe ben jij tot het geloof gekomen? Ik kom heel af en toe wel eens op deze site. En de vraag sprong eruit en ik klikte het aan. En las verder wat er in het forum stond: Veel mensen groeien op buiten elke vorm van geloof en/of kerk. Veel andere mensen groeien op binnen de kerk, maar gaan uit gewoonte naar de kerk, maar "geloven het wel". Toch komen mensen ook echt tot geloof. Hier op Refoweb zijn mooie getuigenissen te vinden: Daar las ik verschillende reacties zoals: “God heeft mij geleid naar het geloof, zo ben ik er gekomen. Die nacht heb ik me 'naar' gebeden en heb me op de een of andere manier voor de volle 100 procent gegeven. Vanaf dat moment wilde ik niets liever dan belijdenis doen.” Dit zijn een paar zinnen die ik uit de reacties heb gehaald. Ach, ik mag daar niet over oordelen. Maar ik wilde toch iets kwijt. Maar begint het niet bij een zondaar waar de HEERE als eerste werkt met de ellende? Een smartelijke droefheid tot God omdat je God kwijt bent? En een diepe droefheid over je zonden? Dat is toch alleen maar Gods werk? Dat je niet kan slapen en zo onrustig bent dag en nacht? Tot je mag weten dat God ook jouw zonden vergeven heeft. En dat dat enkel genade is en dat je verdiend hebt dat God aan voorbij zou zijn gegaan als je daar riep tot God als een verlorene. Tot het geloof komen, houdt dat dan niet veel meer in? Is dat niet voor een mens een "onbegrijpelijk wonder." Dat we als het ware haast niet kunnen verwoorden en kunnen omschrijven vanuit onszelf?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Ik begrijp volkomen je reactie. Enkele jaren geleden zou ik misschien net zo gereageerd hebben als jij nu. Maar ik heb het een en ander moeten leren en moeten accepteren. In de eerste plaats: je hebt volkomen gelijk over de manier van “tot geloof komen”. Maar alleen schematisch. In de praktijk trekt onze goede God Zich helemaal niets aan van onze schema’s en schematische ideeën. Hij werkt op Zijn wijze en met elk mensenkind verschillend.
In de tweede plaats: Ik zou misschien ook zo gedacht hebben over het zinnetje: “God heeft mij geleid naar het geloof, zo ben ik er gekomen. Die nacht heb ik me 'naar' gebeden en heb me op de een of andere manier voor de volle 100 procent gegeven. Vanaf dat moment wilde ik niets liever dan belijdenis doen.” Ik zou het misschien wel heel verdacht gevonden hebben, maar ik ben in de loop der jaren zoveel tegen gekomen dat ik liever God vrij laat in de manier waarop Hij mensen tot Zijn kinderen maakt.
Maar wat maakt dit zinnetje verdacht? Het woordje “naar” gebeden. Is dit slechter dan wat David zei in Psalm 32: “mijn beenderen werden verouderd in mijn brullen de ganse dag”?
Laten we een ander woordgebruik niet aanpakken om iemand te veroordelen. Veel jongeren die in de kerk opgroeien weten helemaal niets. Maar in hun onderbewustzijn weten ze nog dat ze “bekeerd moeten worden”, dat ze “tot geloof moeten komen”. Hoe dat gaat weten ze niet. Als het gebeurt: “ondergaan” ze het. Ik kan goed begrijpen dat iemand schrijft: “God heeft mij geleid naar het geloof, zo ben ik er gekomen”.
In de derde plaats wil graag overstag gaan voor allerlei dingen die zo anders geworden zijn. Ik ben bijna 70 jaar. Ik herken het “geloofsbeleven” in mijn kerk bijna niet meer. Het is zo totaal anders. Maar één ding merk ik dat gelijk is gebleven: Wanneer een mens tot geloof in Jezus komt ervaart hij of zij hetzelfde wat men vroeger ervoer: Zelfkennis, Gods kennis en Jezus kennis. De volgorde hiervan is totaal verschillend. God is een God van orde... Maar niet van onze orde. Hij is de God van Zijn orde. Hij kent iedereen en weet hoe Hij iemand moet bereiken en overtuigen.
En tot slot: Tot “geloof komen” is en blijft een wonder. Tegen de natuur van de mens in wordt zijn hart verbroken en gaat hij of zij roepen tot God. Het is allemaal Gods werk. Akkoord. Maar daar is de bewuste persoon wel helemaal bij betrokken. Met smart en met vreugde. Ieder in zijn of haar ervaring.
Met hartelijke groeten en Gods zegen toegebeden,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert
Ik begrijp volkomen je reactie. Enkele jaren geleden zou ik misschien net zo gereageerd hebben als jij nu. Maar ik heb het een en ander moeten leren en moeten accepteren. In de eerste plaats: je hebt volkomen gelijk over de manier van “tot geloof komen”. Maar alleen schematisch. In de praktijk trekt onze goede God Zich helemaal niets aan van onze schema’s en schematische ideeën. Hij werkt op Zijn wijze en met elk mensenkind verschillend.
In de tweede plaats: Ik zou misschien ook zo gedacht hebben over het zinnetje: “God heeft mij geleid naar het geloof, zo ben ik er gekomen. Die nacht heb ik me 'naar' gebeden en heb me op de een of andere manier voor de volle 100 procent gegeven. Vanaf dat moment wilde ik niets liever dan belijdenis doen.” Ik zou het misschien wel heel verdacht gevonden hebben, maar ik ben in de loop der jaren zoveel tegen gekomen dat ik liever God vrij laat in de manier waarop Hij mensen tot Zijn kinderen maakt.
Maar wat maakt dit zinnetje verdacht? Het woordje “naar” gebeden. Is dit slechter dan wat David zei in Psalm 32: “mijn beenderen werden verouderd in mijn brullen de ganse dag”?
Laten we een ander woordgebruik niet aanpakken om iemand te veroordelen. Veel jongeren die in de kerk opgroeien weten helemaal niets. Maar in hun onderbewustzijn weten ze nog dat ze “bekeerd moeten worden”, dat ze “tot geloof moeten komen”. Hoe dat gaat weten ze niet. Als het gebeurt: “ondergaan” ze het. Ik kan goed begrijpen dat iemand schrijft: “God heeft mij geleid naar het geloof, zo ben ik er gekomen”.
In de derde plaats wil graag overstag gaan voor allerlei dingen die zo anders geworden zijn. Ik ben bijna 70 jaar. Ik herken het “geloofsbeleven” in mijn kerk bijna niet meer. Het is zo totaal anders. Maar één ding merk ik dat gelijk is gebleven: Wanneer een mens tot geloof in Jezus komt ervaart hij of zij hetzelfde wat men vroeger ervoer: Zelfkennis, Gods kennis en Jezus kennis. De volgorde hiervan is totaal verschillend. God is een God van orde... Maar niet van onze orde. Hij is de God van Zijn orde. Hij kent iedereen en weet hoe Hij iemand moet bereiken en overtuigen.
En tot slot: Tot “geloof komen” is en blijft een wonder. Tegen de natuur van de mens in wordt zijn hart verbroken en gaat hij of zij roepen tot God. Het is allemaal Gods werk. Akkoord. Maar daar is de bewuste persoon wel helemaal bij betrokken. Met smart en met vreugde. Ieder in zijn of haar ervaring.
Met hartelijke groeten en Gods zegen toegebeden,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
266 artikelen
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
