Erediensten buiten onze landsgrenzen

Buiten onze landsgrenzen gaat alles er in de erediensten anders aan toe. Wie zijn wij om te zeggen dat God wil dat het gaat zoals bij ons?

Inderdaad gaat het er in bijvoorbeeld Peru anders aan toe in de eredienst dan bij ons. Maar ook weer niet fundamenteel anders. De lezing uit de Bijbel en de preek staan ook daar centraal. Ook daar wordt gezongen. Maar meer en heftiger dan bij ons. Hele noten kennen ze niet. De handen klappen doen ze wel. Dat staat ook in de Bijbel trouwens (Ps. 47). Er is een voorzanger en een voorlezer. Dat is heerlijk, want dan hoeft de dominee niet alles te doen. Ieder gemeentelid kan een lied opgeven of aanvragen. Dat is ook mooi. Wel wordt de dienst sneller verknipt in verschillende wat losstaande onderdelen. Dus Peru is ook niet alles. En Nederland is Peru niet. De hoofdzaak is dat we doen wat God van ons vraagt, maar onder die paraplu zijn er in de verschillende culturen veelkleurige mogelijkheden om God te eren en te dienen.

Inderdaad is het criterium niet: daar moet het gaan zoals hier. Dat is de vrijheid van de Geest in de weg staan. Nadenken over en meedenken met zending relativeert wel ons gehecht zijn aan bepaalde vormen van kerkdienst houden. Daarom vinden sommigen het gevaarlijk om met zending mee te gaan leven. Het zet onze tradities (met een kleine t) op losse schroeven. Des te meer mogen we echter leren ons aan God en Zijn Woord vast te klampen.

Op DV 30 november 2003 leid ik om 19.00 u. een zendingsdienst in de Dorpskerk van De Bilt en op DV 1 december 2003 (ik hoop dan net terug te zijn van een reis naar Peru; ik moet namelijk 40 Nederlandse gevangenen daar bezoeken) leid ik een zendingsavond in de Voorhof in De Bilt (naast de Dorpskerk); aanvang 20.00 uur. Jullie zijn welkom. Met de vragen die je hebt!

A Dios!

Ds. L. W. Smelt