Berouw van Spurgeon

Een vraag aan dr. C. A. van der Sluijs. Aangezien u zich heeft verdiept in de prediking van C. H. Spurgeon wil u deze vraag stellen. Ik heb een boekje getiteld “Berouw” van deze prediker, waarin de verschillende diepten van berouw beschrijft. Ten eerste richt hij zich tot mensen die onderwerp van Gods berisping en verschrikkingen van Gods wet zijn. Ten tweede richt hij zich tot mensen die nog helemaal nooit deze verschrikkingen gevoeld hebben en die, (zo schrijft hij) vreemd genoeg, wensen dat zij ze zouden gevoeld hebben. Mensen die op een zoete en zachte manier tot de Heere Jezus gebracht worden. Hij spreekt dan van iemand die zegt: Ik kan nooit geloven dat ik een christen ben, totdat ik deze verschrikkingen gevoeld heb. Hoe moet ik dit zien?

Als ik dit plaatst naast bijvoorbeeld Th. van der Groe duizelt het mij. Deze prediker spreekt op een heel andere wijze en zegt bijvoorbeeld dat het Gods eigen en vaste orde (dus dat de Heere daar nooit van afwijkt?) is in het zaligmakend bekeren van zondaren, “dat Hij zich eerst ontdekt aan hen door middel van de wet in Zijn gestrenge en zware toorn, om hun zielen te doorwonden. De Heilige Geest maakt dat de glans van het heerlijke goddelijke Wezen zo helder schijnt op onze duistere zielen, dat deze van stonde aan met een zeer diep ontzag, vreze en beving voor die geduchte en vreselijke Majesteit aangedaan en bewogen worden.” Deze dingen brengen mij in verwarring. Hoe moet ik dit nu zien? Ik hoop dat u het mij eenvoudig uit kan leggen, aangezien ik het anders niet begrijp.

Mijn vriend Spurgeon ontkwam als baptist niet helemaal aan het schema: eerst dit en dan dat. We noemen dit methodisme. Verder geen kwaad woord van de Engelsman Spurgeon uit de 19e eeuw, want ik houd vreselijk veel van hem. Het lezen van zijn preken kan je zeker helpen. De Nederlander Theodorus van der Groe uit de 18e eeuw, stond in een heel andere traditie, die van de Nadere Reformatie. Evenals Spurgeon stelde hij zich te weer tegen de remonstranten, mensen die dachten uit eigen vrije wil te kunnen geloven. Hij deed dit op een heel andere manier dan Spurgeon. Van der Groe oriënteerde zich op de kern van de leer van de Reformatie: de verzoening door voldoening. Maar zo strak en zo scherp dat ik denk: kijk uit, maak er geen systeem van.

Zijn collega Wilhelmus á Brakel pakte het heel anders aan in zijn boek “De Redelijke Godsdienst”, en daar kun je veel aan hebben. Je kunt dit terug vinden in mijn boekje “Pastorale Wenken”. Ik citeer: "Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden vergeve, en ons reinige van alle ongerechtigheid"( 1 Joh. 1:9). Als dat niet waar is, zou Gods Woord niet waar zijn. Sterker, dan zou God niet betrouwbaar en rechtvaardig zijn. Dat je verzekerd wordt van de verzoening met God kan in een onvergetelijk moment gebeuren. Dit zal dan ook geen leed meer uit mijn geheugen wissen: "Dit weet ik vast, God zal mij nooit begeven, niets maakt mijn ziel vervaard (Psalm 56:4, ber.)." Als ik me niet vergis kunnen daar vandaag niet zo heel veel mensen van getuigen. Doorgaans werkt de Heere meer geleidelijk. Je kunt dan niet zonder Hem. Je ziel dorst naar God, de levende God. En je bent pas tevreden als Hij overkomt in je hart. 

Ik geef je een citaat uit de Redelijke Godsdienst van Wilhelmus á Brakel, een oude schrijver die veel gezag onder ons heeft. Hoe de wedergeboorte tot stand komt en verder wordt uitgewerkt, kun je lezen op de bladzijden 750 en verder. Dat blijkt heel verschillend te zijn. Bij sommigen gebeurt dit plotseling, bij anderen langzamer. Er zijn er die ook door de verschrikkingen van de wet worden bewerkt (zoals bij de stokbewaarder) en het zien van hun zonden ten opzichte van het Evangelie en het verwerpen van Jezus (zoals op de Pinksterdag). Brakel leert ons verder dat dit bij anderen op een zeer evangelische wijze gebeurt. Hij schrijft over hen: "De zaligheden en de volheid van de Middelaar Jezus Christus overstelpen de ziel en de zoetigheden van de Evangelische goederen vervullen zo hun zielen, dat zij geen tijd hebben aan hun zonden met verschrikking te denken. Maar zij worden verslonden door het Evangelie, en zij ontvangen Jezus met blijdschap als Zacheüs (Luk. 19:3,10)." Hij gaat verder: "Sommigen brengt de Heere over in veel bedaardheid, door het gezicht van de waarheden; in bedaardheid zien ze hun zonden en ellendige staat buiten Christus, en de zaligheid van de bondgenoten, alsook de waarheid van de aanbieding van Christus door het Evangelie aan hen. In dit beschouwen van de waarheden worden ze langzamerhand en buiten hun weten veranderd en worden de waarheid gehoorzaam, en door de kennis van de waarheid worden ze gelovig, en hun hart wordt gereinigd (1 Petr.1:22). Zij hebben niet veel smartelijke droefheid, ook geen verrukkende blijdschap, maar een genoegen in en zoete goedkeuring van de waarheden, zo ten opzichte van hun ellende als van hun zaligheid in Christus, en hun aanneming van en verlaten op Christus. Dit zijn doorgaans de bestendigste en vaste christenen." 

Ik weet zeker, dat je aan dit citaat veel zult hebben. Want jij wordt daar naar het leven getekend. Wat er ook gebeurt in jouw leven, twijfel nooit aan Gods liefde voor jou!

Met vriendelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven