Blog: een week in het klooster

Beste Heleen en lezers,

Ik heb je blog gelezen en vond je verslag interessant maar ook verontrustend. Interessant hoe je de dagelijkse gang van zaken in het klooster beschrijft. Maar verontrustend omdat de tegenstelling tot het bijbelse geloof niet naar voren komt. Sterker nog: je besluit met dat “je elkaar vindt in de kern van het christelijk geloof”.

Je bent derdejaars student hbo-theologie op de CHE. Dan zou ik toch verwachten dat je weet van de Reformatie en de contrareformatie. En dat je weet over de kern van het geloof zoals de Bijbel dat leert, en hoezeer de Rooms-katholieke doctrines hiervan afwijken. Ik neem het de CHE kwalijk als dit niet duidelijker verklaard is.

Prima dat je een week gaat kijken in een Rooms-katholieke abdijgemeenschap. Maar de CHE had moeten vertellen dat je je hier in het hol van de leeuw begeeft. Ik verwachte in je verslag iets terug te vinden hoe je met de norbertijnen in gesprek zou gaan over het evangelie van Christus en hoe dat afwijkt van hun leer. Maar het lijkt alsof je hoofdzakelijk uiterlijke verschillen hebt opgemerkt. Misschien heb je meer gehoord en gezien en gezegd dat je niet verteld in je blog. Maar je conclusie vindt ik zorgwekkend. Het gaat niet om traditie, geloofsovertuiging, geloofscultuur of dingen op waarde weten te schatten. Er is een God waarvan Hebr 10:31 zegt: "Vreselijk is het te vallen in de handen van de levende Gods". Besef dat Jezus Christus niet de Verlosser en Zaligmaker is in het Rooms-katholicisme. De Bijbel leert niet dat we God maar moeten eren op een manier zoals het ons goed lijkt. In tegendeel. Er is maar één Naam gegeven waardoor we zalig worden. Er is maar één weg, en daar moeten we ons aan houden. Al het andere, hoe vroom het ook mag lijken, gaat tegen God in.

Ik heb de website van de norbertijnen van Averbode bekeken. Hun evangelie zoals ze op de website zeggen is armoede, celibaat en gehoorzaamheid aan elkaars noden en aan het gezag van de oversten. Hun religie lijkt niets anders dan mystiek en rituelen, samen met een Bagwan-achtige saamhorigheid. New Age invloeden druipen er van af, vermengt met katholieke tradities. Misschien hebben ze wel een ijver, maar dan een ijver zonder verstand. Want onbekend met Gods gerechtigheid proberen ze zichzelf een gerechtigheid tot stand te brengen.

Ze houden ook maandelijkse Zen-meditaties zag ik. Even een citaat van de website: "De ontmoeting tussen twee van 's werelds grootste spirituele tradities - het boeddhisme en het christendom - brengt iets aan het licht dat aan velen opnieuw oriëntatie en zin laat zien, een begaanbaar pad in de verwarring van deze tijd."

En deze, over Zen in Averbode: "In een samenleving waar de interculturaliteit steeds groter wordt, groeit de belangrijkheid en de noodzaak van een gezonde interreligieuze dialoog aanzienlijk. Er zijn vele vormen van dialoog mogelijk en denkbaar, maar de meest wezenlijke is toch wel de dialoog die ontstaat door samen te bidden of samen te mediteren".
Samen bidden met boeddhisten? Net zoals de paus deed op de Day of Prayer, met 160 religieuze leiders van allerlei religies, inclusief sjamanen (demonen aanbidders)!

Dit is slechts het topje van de ijsberg. Er is hier zoveel mis. Maar laat ik het simpel houden. Ik geef hieronder een eigen vertaling van een recent artikel van T. A. McMahon van The Berean Call. Ik hoop dat dit duidelijk maakt wat het Rooms-katholieke geloof inhoudt en hoe sterk dit verschilt met wat de Bijbel leert. Dit zijn geen triviale verschillen. Dit gaat om de kern van ons geloof: zaligmaking door Jezus Christus alleen. Paulus maakt in de Galaten brief duidelijk dat afwijken hiervan een ander evangelie is.

Excuses voor onvolkomenheden in de vertaling maar ik hoop dat het ten minste helpt om wakker te schudden. Voor het origineel zie hier: http://www.thebereancall.org/content/roman-catholics-neighborhood-mission-field


Rooms-katholieken: een zendingsveld in de buurt

Vijfendertig jaar geleden werd ik bevrijd van de slavernij van het Rooms-katholicisme. Dat klinkt misschien wat onvriendelijk voor veel mensen vandaag de dag, maar het is niettemin waar, zoals alle voormalige katholieken die nu zijn gered zijn door geloof in Christus alleen zullen bevestigen. Waarom zouden we beweren dat we bevrijd zijn uit de slavernij? Is dat niet een belediging van een reeds lang bestaande belijdende christelijke Kerk die meer dan een miljard volgelingen heeft? En is dit de realiteit voor allen van hen? Degenen die katholiek zijn opgegroeid, zoals ik was, weten wat het is om een geestelijke gebondenheid te hebben ervaren. Het feit van deze gebondenheid kan worden aangetoond door simpelweg het evangelie van het Rooms-katholicisme en haar reddingsproces te contrasteren met het bijbelse evangelie.

Het evangelie volgens Rome is een proces van een bereiken van zaligmaking door werken. Het begint met het sacrament van het Doopsel, waarmee een persoon zijn or haar weg naar de hemel begint. Gedurende dit hele proces moet het individu in de staat van de heilige genade te blijven, in een koers zoals uitgezet door de Kerk. Het Katholicisme biedt een veelheid aan sacramenten, sacramentaliën, en werken, waarvan het beweert dat deze het voor een persoon mogelijk maken in deze staat te blijven te doen. Bij de dood moet een Katholiek in de staat van de heiligmakende genade zijn om het vagevuur binnen te kunnen gaan. Dit is een vermeende plaats van zuiverende vuren waarvan wordt gezegd dat deze de laatste overblijfselen van de zonde verwijderen voordat men de hemel binnengaat.

Hier is mijn persoonlijke verhaal – een weerklank van het verhaal van een miljard zielen, waarvan velen uw buren, medewerkers, schoolvrienden en bekenden zijn. Als kind werd ik naar de priester gebracht, en in aanwezigheid van peetouders ontving ik het Sacrament van het Doopsel, wat me in de Kerk inlijfde en waarmee ik mijn weg naar de hemel begon. Deze doop reinigde mij van de erfzonde en doordrenkte mij met heiligmakende genade. Alhoewel wij geen gebruik maakten van de term "wedergeboorte" toen ik opgroeide, verwijzen vandaag de dag meer en meer katholieken naar hun doop op deze manier. (Het is duidelijk dat dit niet is wat de Schrift leert over wedergeboorte). Theoretisch, als mijn peetvader zou zijn uitgegleden over het heilige water en me had laten vallen, direct na mijn doop, en zo mijn dood had veroorzaakt, dan zou ik meteen naar de hemel zijn gegaan. Geen vagevuur maar direct naar de aanwezigheid van God. Dit wordt verklaard door de kerkelijke leer die zegt dat alleen zondelozen de hemel kunnen binnengaan. Een baby wordt alleen gekleurd door erfzonde, en deze wordt verwijderd bij de doop. Zo is het vagevuur niet nodig voor een gedoopte baby die sterft in de kindsheid .

Er komt echter een tijd dat een kind zijn eigen zonden toevoegt aan zijn ziel. Toen ik dat punt bereikte en begon te doen wat de Kerk doodzonden noemt, werd het proces van mezelf een weg naar de hemel werken gestopt. Een doodzonde veroorzaakt een kortsluiting in dat proces door mij te veroordelen naar de hel. Als een kind de leeftijd bereikt waarop de katholieke Kerk hem of haar in staat beschouwt tot het begaan van doodzonden, zijn er twee sacramenten beschikbaar: de biecht en de Eucharistie.

Het sacrament van de biecht stelde mij in staat om mijn zonden te belijden aan een priester, welke de enige is die Katholieken kan ontslaan van hun doodzonden. Ik maakte mijn eerste biecht op de leeftijd van 7, welke werd gevolgd door mijn Eerste Heilige Communie. Bij deelname aan de communie, ook bekend als de Eucharistie, kreeg ik te horen dat ik het 'lichaam en bloed, ziel en goddelijkheid van Jezus Christus, onder de schijn van brood en wijn" te eten kreeg. Dat ritueel werkte in mij een heiligmakende genade en herstelde het proces van mezelf een weg te werken naar de hemel.

Het is op dit punt dat in het leven van een katholiek kind het vagevuur in beeld komt. Hoewel de priester mij onthief van mijn zonden bij de biecht (zowel de erge zonden, bekend als doodzonden, en de minder erge zonden, die bekend staan als vergeeflijke zonden), moeten ze nog wel worden verzoend. Dit wordt bereikt door "daden van boetedoening" te doen. De katholieke leer is dat alle zonden moet worden betaald door middel van zuiverende straffen. Vaticanum II legt uit:

"Zonden moeten worden verzoend. Dit kan worden gedaan op deze aarde door het verdriet, ellende en de beproevingen van dit leven en, vooral, door middel van dood. Voor de rest moet boete worden gedaan in het volgende leven door het vuur en kwellingen van reinigende straffen .... In het vagevuur worden de zielen van hen..."die naar tevredenheid voldoende boetedoening voor hun zonden en tekortkomingen hebben gedaan" gereinigd na de dood met de straffen die bedoeld zijn om hun schuld uit te delgen."
(Vaticanum II Indulgentiarum Doctrina hfdst 1: 2, 3)

Waar past Jezus in met betrekking tot de boetedoening van zonden? De Rooms-katholieke kerk beschouwt Christus' verzoening als nuttig maar niet toereikend in en van zichzelf. Andere hulp is nodig:

"We zijn in staat door Jezus Christus om voldoening te doen aan God de Vader, niet alleen door straffen die we vrijwillig ondergaan om boete te doen voor onze zonden of door de straffen die ons worden opgelegd door het oordeel van de priester naar de mate van onze overtreding, maar ook, en dit is het grootste bewijs van liefde, door tijdelijke kwellingen die we opgelegd krijgen van God en die geduldig worden gedragen door ons." (Concilie van Trente, sessie 14, hfdst 9)

Erkende katholieke heiligen leveren ook een bijdrage aan de boetedoening voor zonden van anderen:

"Zij [dat wil zeggen de heiligen] hebben hun kruis gedragen om boetedoening te doen voor hun eigen zonden en voor de zonden van anderen. Ze waren ervan overtuigd dat ze hun broeder konden helpen redding van God te verkrijgen, die de Vader is van barmhartigheden .... Inderdaad, de gebeden en goede werken van heilige mensen werden van zulke grote waarde beschouwd, dat het kan worden gesteld dat de boeteling wordt gewassen, gereinigd en verlost met de hulp van de gehele verzameling van christelijke mensen .... "
(Vaticanum II Indulgentiarum Doctrina hfdst 2:5, 3:6)

Hier is een historisch overzicht van dit alles, opnieuw van Vaticanum II:

"Van de oudste tijden in de kerk werden goede werken geofferd aan God voor de redding van zondaren, in het bijzonder de werken [dat wil zeggen: lijden en ellende] die zwaar zijn voor de menselijke zwakte ."
(Vaticanum II Indulgentiarum Doctrina hfdst 3: 6)

Ik ging biechten op zaterdag, zodat ik op zondag het sacrament van de Eucharistie kon ontvangen tijdens de Mis. Mijn leven als een Katholiek was een voortgaande cyclus van stijgen naar de hemel en de kelderen in de richting van de hel. Om het opwaartse proces te ondersteunen, voegde ik zoveel goede werken en sacramentaliën toe als ik kon om maar te blijven in de staat van de heiligen genade: rozenkransen, noveen, stations van het kruis, eucharistische heilige uren, gezegende medailles, scapulieren, aflaten, persoonlijk
lijden, een beroep doen op Maria, gebeden tot de heiligen om hulp, enz., enz. Het beste wat ik kon
hopen was dat ik zou sterven in de staat van genade, al klimmende en mezelf een weg opwerkende op de ladder. Ik wist dat ik met een tijd van lijden in het vagevuur zou worden geconfronteerd, maar uiteindelijk zou ik in de hemel komen, of zo ik had gehoopt.

Hoe het uiteindelijk zou zijn kon ik niet weten en niemand kon mij daarvan verzekeren. Mij te vertellen dat ik het zeker zou kunnen weten was op zich al een ticket naar de hel. Dat is een doodzonde, ook wel aangeduid als de zonde van vermoeden. Zelfs de paus weet het niet, en hij wordt de 'Vicaris van Christus genoemd”, letterlijk iemand die staat in de plaats van Christus op deze aarde! Hij kan het ook niet weten. Het beste dat een katholiek kan doen om zijn kans te verhogen is alles te doen wat de Kerk zegt dat hij moet doen.

Eén ding moet worden begrepen en dat is dat gehoorzaamheid aan de Kerk van cruciaal belang is voor een
Katholiek om toegang te krijgen tot de hemel. Sommige lezers zeggen misschien dat ze katholieken kennen die het niet met alles eens zijn met wat de Kerk leert. Zulke mensen worden soms aangeduid als "cafetaria katholieken" – die er uit pakken en kiezen wat ze willen gehoorzamen en wat niet. Ze zeggen misschien dat ze niet geloven in bepaalde dogma's van de Kerk. Maar dat verandert niets aan de leer van de Kerk – of aan hun verplichtingen of aan de gevolgen van hun ongehoorzaamheid - dat wil zeggen, indien wat de Kerk leert waar zou zijn.

De meeste Katholieken zeggen dat ze niet geloven in aflaten (kwijtschelding van de tijdelijke straffen wegens zonden) – zij van mening dat het gebruik ervan 500 jaar geleden werd afgeschaft. Maar dat is niet zo. De recente Katholieke Catechismus ondersteunt de verklaring van het Vaticanum II dat de Kerk het gebruik van aflaten "leert en opdracht geeft dat het gebruik van aflaten – een zeer nuttig gebruik voor christenen en goedgekeurd door de autoriteit van de Heilige Vergaderingen – moet worden bewaard in de Kerk, en het vervloekt met Anathema degenen die zeggen dat aflaten nutteloos zijn of dat de Kerk niet de macht heeft deze toe te kennen" (Vaticanum II Indulgentiarum Doctrina hfdst 4: 8).

Anathema betekent excommunicatie oftewel verbanning. (En verbanning betekend uitgesloten te zijn van de hemel). Met andere woorden: degenen die niet geloven wat de Kerk leert op deze punten zijn veroordeeld tot de hel. Wat de meeste katholieken zich niet realiseren is dat zij alles moeten geloven wat de paus en het Magisterium (= het onfeilbare leergezag van de Kerk) zeggen, want zij zijn de leraren van het geloof.

"De christelijke [lees rooms-katholieke] gelovigen … zijn gebonden door christelijke gehoorzaamheid te volgen wat de gewijde herders ... bekend maken als leraren van het geloof of bepalen als leiders van de kerk."
(Wetboek van Canoniek Recht - Canon 212-1)

"Deze trouwe onderwerping van de wil en het verstand moet worden gegeven, in het bijzonder, aan het authentieke leergezag van de Roomse paus, zelfs wanneer hij niet met ex cathedra (pauselijke onfeilbaarheid) spreekt, op een dergelijke wijze, dat zijn opperste leergezag wordt erkend met respect, en dat men zich oprecht voegt tot de beslissingen van hem .... "
(Vaticanum II Lumen Gentium 25)

"De bisschoppen, wanneer verzameld in een oecumenische raad, zijn voor de universele Kerk leraars en rechters in zaken van geloof en zeden, wiens beslissingen moet in acht worden genomen met de trouwe en gehoorzame instemming van het geloof .... Als de paus van Rome, of de vergadering van de bisschoppen samen met hem een doctrine definiëren, maken ze de definitie conform de openbaring zelf, waartoe ze verbonden zijn zich te houden en aan welke ze verplicht zijn om zich te onderwerpen ...."
(Vaticanum II Lumen Gentium 25 C2)

Weigering zich te onderwerpen hieraan is een doodzonde.

Hopelijk heeft u de katholieke leer die ik hier heb gepresenteerd vergeleken met wat u gelooft als een bijbelse christen. Als u dat heeft gedaan, bent u er u waarschijnlijk van bewust dat veel van deze dingen betrekking hebben op zaligmaking. Laten we nu eens kijken naar de zeer specifieke officiële leer van de Kerk van Rome waar deze betrekking heeft op het heil in tegenstelling tot het bijbelse evangelie.

Het evangelie volgens Gods Woord is dat we gered zijn uit genade door het geloof, dat redding niet is uit werken, maar een geschenk is van God, zoals Ef 2:8-9 ons vertelt. Wij zijn gerechtvaardigd, dat wil zeggen, met God verzoend, door het geloof alleen. Jezus zei: "... wie in Mij gelooft, heeft (tegenwoordige tijd) het eeuwige leven (Johannes 6:47). Alleen Jezus is onze Verlosser. Er is geen andere Verlosser (Jes 45:21). Evenmin is er iemand die kan bijdragen tot onze redding. "En de zaligheid is in geen ander, want er is onder de hemel geen andere Naam onder de mensen gegeven waardoor wij zalig moeten worden." (Hand 4:12). Dit is het getuigenis van de Schrift van Genesis tot Openbaring.

Als u spreekt met gelovigen die ex-katholieken zijn, zult u zeer waarschijnlijk te horen krijgen: "Ik
heb als katholiek het evangelie nooit gehoord". Er was een tijd, nadat ik was gered, dat ik dacht dat katholieken het evangelie nooit horen omdat de kerk het evangelie niet begrijpt. Dat het verloren was gegaan in alle toegevoegde rituelen en liturgie. Maar wat ik vond verbaasde me. Het Rooms-katholieke
Magisterium, het leergezag van de Kerk, begrijpt en verwoordt het evangelie beter dan velen vandaag de dag – maar het veroordeelt het.

Volgens het onfeilbare Concilie van Trente :

6e zitting, canon 9:
"Indien iemand beweert dat de goddeloze wordt gerechtvaardigd door het geloof alleen, en er dus verder niets nodig is om samen te werken om daardoor de genade van rechtvaardiging te verkrijgen …, die zij vervloekt"

6e zitting, canon 12:
"Indien iemand beweert dat het geloof waardoor wij gerechtvaardigd worden, niets anders is dan het vertrouwen op de goddelijke barmhartigheid, die ons de zonde vergeeft omwille van Christus, of dat wij alleen door zulk een vertrouwen gerechtvaardigd worden, die zij vervloekt"

6e zitting, canon 30:
"Indien iemand beweert dat aan iedere berouwvolle zondaar, nadat hij de rechtvaardigmakende genade heeft ontvangen, zijn schuld zozeer vergeven wordt, dat er ook geen enkele tijdelijke straf voor zijn zonde overblijft, die hij ofwel tijdens zijn leven of na de dood in het vagevuur moet uitboeten, voordat hij de toegang krijgt tot het rijk der hemelen, die zij vervloekt"

7e sessie, canon 4:
"Indien iemand beweert dat de sacramenten van de Nieuwe Wet [canons en decreten van de Kerk] niet nodig zijn voor de redding maar ... dat zonder hen ... de mens de genade van de rechtvaardiging van God kan verkrijgen door geloof alleen … hij zij vervloekt"

Dat is precies de boodschap die de Katholieke kerk bevordert sinds het midden van de jaren 1500. Het Concilie van Trente was een directe reactie op de Reformatie. Er is geen wezenlijke verandering in het Katholieke dogma sinds die tijd, noch kon die er zijn, gezien het geloof van de Kerk in haar eigen onfeilbaarheid. Een onfeilbare leer te veranderen, uitgevaardigd door een onfeilbaar concilie of paus, betekent het verwerpen van de leer van de onfeilbaarheid. Dit zou op zijn beurt leiden tot ondermijning van het gehele Rooms-katholieke hiërarchie systeem.

Vanaf het moment dat ik opnieuw werd geboren (35 jaar geleden) tot vandaag, heb ik een pijnlijke verandering waargenomen in de houding van gelovigen ten aanzien van Rooms-katholieken. Geconditioneerd door de jaren heen door zaken als de Billy Graham kruistochten, Promise Keepers, "Evangelicals en Katholieken samen: De christelijke missie in het derde millennium "contemplatieve spiritualiteit, de Katholieke Charismatische Vernieuwing, The Passion of the Christ, en de Emerging Church Beweging, en tal van andere invloeden. Slechts weinige gelovigen onderkennen de eeuwige gevolgen van het valse evangelie dat Katholieken geloven. Gelukkig was dat niet het denken van degenen die aan mij getuigden drie decennia geleden, zij waren er zich terdege van bewust dat ik een eeuwige scheiding van God tegemoet ging.

Tragisch genoeg, steeds minder gelovigen begrijpen dat ze in het midden van een missie veld zijn op de plaats waar ze leven. Een groot deel van die onwetendheid kan worden toegeschreven aan de populaire en dus grote invloed van evangelische leiders van onze tijd (probeer er maar eens een paar te noemen die zich nog uitspreken tegen het valse evangelie van Rome). Maar hier hebben we iets blootgesteld dat de vraag oproept die ligt aan de wortel van het probleem: "Waarom zijn er zovelen die die beweren bijbelse christenen te zijn maar leiders volgen die het Woord van God niet volgen? ". Het gebrek aan kennis van de Schrift van een individu ligt aan basis van dit probleem, evenals onwil om te gehoorzamen wat Gods Woord zegt.

"Maar katholieken houden zet zoveel van Jezus als wij" is het gebruikelijke refrein vandaag de dag. Het moet absoluut duidelijk zijn uit de geciteerde officiële documenten hierboven dat de Rooms-katholieke Kerk het evangelie van de volledige betaling door Christus verwerpt en vervangt deze door een proces van "zaligmaking door werken." Tragisch, een geloof in de Jezus van het Rooms-katholicisme zal niemand redden. Dit feit dient op het hart te worden gedrukt van elke gelovige die omgaat met katholieke vrienden, buren, collega's en familieleden.