De 500 van Marijke

Nieuwsredactie | 6 reacties | 26-03-2012| 19:22

Een mijlpaal voor de vragenrubriek en panellid Marijke Rots! In de afgelopen 7,5 jaar plaatsten we maar liefst 500 antwoorden van haar. Haar eerste bijdrage staat genoteerd op 2 september 2004. In de tussenliggende periode leverde ze geheel belangeloos haar bijdrage aan Refoweb’s online vraagbaak. De hoogste tijd dus om wat verder dan de profielgegevens van Marijke te kijken. In het onderstaande jubileuminterview lees je onder andere van welke vraag ze wakker lag, haar kijk op jullie reacties en enkele levenslessen:

Kun je wat meer over jezelf vertellen voor onze bezoekers die je nog niet zo goed kennen?

Ik ben al vele jaren getrouwd met mijn jeugdliefde. Wij hebben samen een groot gezin van de Here mogen ontvangen. Inmiddels hebben de kinderen hun eigen gezinnen en genieten wij volop van de mooie mensen die zij zijn geworden. Bovendien hebben we fijne schoon- en prachtige kleinkinderen. Natuurlijk hebben wij de afgelopen jaren het een en ander meegemaakt, maar we hebben veel gekregen om dankbaar voor te zijn. Gods leiding in je leven kun je meestal pas ná gebeurtenissen zien…juist die constatering dat ‘God erbij was’ maakt dat ik met vertrouwen de toekomst tegemoet zie.

Ik ben ooit mijn maatschappelijke loopbaan in Den Haag begonnen als kleuterleidster, waar ik ook de opleiding daartoe gevolgd heb. Toen ik daarna een baan in Ede had aangenomen en wij vervolgens trouwplannen gingen maken, bleek het moeilijk om daar woonruimte voor ons beiden te vinden. In die tijd was het nog zo, dat getrouwde vrouwen niet werkten. Ik kreeg dus ontslag toen onze trouwkaart bij het schoolbestuur bezorgd was. Gelukkig kon ik in onze nieuwe woonplaats vrij snel na ons huwelijk wel weer aan de slag als invalkracht…dat mocht wel. Maar in de tijd dat ons gezin groeide ben ik fulltime moeder geweest. Mijn echtgenoot had zijn eigen (groeiende) zaak en toen de plaatselijke bakker ooit vroeg: ‘Gaan de zaken zo slecht dat jij erbij moet werken?’, was dat voorlopig het einde van mijn onderwijscarrière. Geen nood, ik had thuis genoeg te doen. Wel miste ik in die tijd ‘contact met buiten’. Wat dat betreft hebben mijn werkende dochters en schoondochters nu een heel ander leven!

Marijke in een videoversie van de vragenrubriek.

Toen het huishouden en de leeftijd van de jongste kinderen het toelieten ben ik weer wat meer buitenshuis actief geworden. Resulterend in verschillende studies op diverse terreinen van hulpverlening, met als laatste en langste studie de deeltijdopleiding Godsdienst Pastoraal Werk aan de Christelijke Hogeschool in Ede, die ik in 2010 heb afgerond met een project over wat de plaats is/zou kunnen zijn van ouderen binnen de kerk. Ik noem die CHE, want toen ik daar ruim 7 jaar geleden een stage moest doen, kwam ik bij het Refoweb terecht.

Naast geestelijke verzorging in een algemeen ziekenhuis was internetpastoraat iets wat ik nog niet eerder had gedaan. Met beide stages kon ik voldoende uren maken. Juist de uitdaging van het onbekende èn anonieme aspect van het Refoweb leek me zeer leerzaam. Ik kén de vraagsteller niet, moet een inschatting maken van de problematiek. Na de eerste 10 antwoorden ‘mocht ik blijven’, en zo zijn we nu beland bij het 500ste antwoord. Nog steeds doe ik de beantwoording met heel veel plezier.

Op dit moment doe ik naast (dit, en ander) vrijwilligerswerk ook een aantal uren per week betaald werk bij Emeritus BV. te Lelystad als ‘persoonlijk begeleider van zelfstandig wonende ouderen’.

Welke vraag is je het meeste bijgebleven in de afgelopen 7,5 jaar(!) jaar?

Een van de eerste vragen: “Ik zit in de put. Mijn leven is een puinhoop. Ik zou het allerliefst van de brug afspringen en wel nu!”

In die tijd woonden wij in Gorinchem, aan het water. Ik liep zeer regelmatig over diverse bruggen en zag het voor me. Daar heb ik dus wel van wakker gelegen en ik was zeer opgelucht toen het meisje later reageerde met iets meer van haar verhaal.

Heb je wel eens spijt gehad van een antwoord of bij nader inzien een ander antwoord willen geven?

Nee, zo kijk ik niet naar mijn antwoorden. Niet dat ik het enige goeie antwoord heb, want soms komen er via de reacties prachtige aanvullingen die ik zeer waardeer. Wel gebeurt het soms dat ik –voor ik het antwoord instuur- de boel wis en overnieuw begin. Ook heb ik weleens een soort verantwoording van mijn werkwijze geschreven, die niet alom begrepen werd. Nou ja, dat zij zo. Het enige dat ik kan doen op basis van summiere gegevens is me verplaatsen in de situatie en me dan afvragen wat ikzelf zou doen, dan wel gedaan zou hebben. Natuurlijk met de ‘wijsheid’ die ik inmiddels heb opgedaan via vele boeken en gehoord heb in praktijkervaringen.

Nog niet zolang geleden ontdekte ik bij een reactie door de vraagsteller zelf, dat ik finaal de verkeerde kant uitging met mijn antwoord dat ik op basis van de gegeven feiten had geformuleerd. Ik kreeg de gelegenheid om een nieuw antwoord toe te voegen, dat meer recht deed aan de jongeman die de vraag stelde en aan het meisje waar het over ging.

Hoeveel tijd kost het gemiddeld om een vraag te beantwoorden? Stuur je deze dan direct door of slaap je er een nachtje over?

Tijd is een relatief begrip. Er zijn vragen bij waar ik een poosje over loop te broeden (bijvoorbeeld tijdens ‘het dagelijkse rondje met het hondje’), waar ik een boek bij pak of advies vraag aan mijn echtgenoot. Anderen vragen geven minder ‘moeite’. Nooit stuur ik een antwoord ‘ondoordacht’ op. Ik lees de antwoorden minstens één keer over na 1 of meer nachtjes slapen. Verander dan het nodige, vul aan of schrap weg. Met andere woorden: ik ga niet over één nacht ijs. Ik wil ook even afstand nemen tot de vraag om te zien of een antwoord ‘duidelijk’ is. Niet alleen qua inhoud, maar ook of het leesbaar is, geen taalfouten bevat (ja, ja, dat is en blijft de ‘juf’ in mij!).

Put je (vaak) uit eigen ervaring of van mensen om je heen? Roep je wel eens de hulp in van derden bij de beantwoording?

Ja, ik mag graag mensen observeren en van hen leren. Bovendien heb ik veel gelezen over allerlei ‘relaties’: van oude romans (heel interessant om te leren hoe onze ouders dachten, voelden en vooral níét praten) tot wetenschappelijke verhandelingen.

Ik heb ooit een reactie van mij voorgelegd aan een andere –door mij hoog geachte- deskundige van wie ik op dat moment ook les kreeg. Mijn antwoord keurde hij goed (wat mij zeker zelfvertrouwen gaf op een zeer gevoelig en moeilijk levensterrein, waar ik inmiddels meerdere antwoorden heb mogen geven). Ik weet niet alles, hoor! Vooral als iets me ‘raakt’ is het goed om niet zomaar mijn antwoord te geven, maar dat eerst te toetsen aan andere deskundigheid (ik was nu het boekje van Els van Dijk over de hunkerend generatie aan het lezen ….. en herken dan veel).

Alie Hoek prees jou ooit aan als haar opvolgster. Heb je nog wel eens contact met haar?

Natuurlijk kende ik diverse boeken van Alie al, toen ik haar persoonlijk leerde kennen. We hebben dezelfde liefde opgevat voor een heerlijk Italiaans vakantieoord, waar we elkaar ’s zomers tegenkwamen (nu wij niet meer aan de zomervakantie gebonden zijn, zien we elkaar daar niet meer). Op de CHE heb ik van haar les gehad in ziekteleer en omgang met zieken. Maar na de CHE is het contact wat ‘verwaterd’ zoals dat heet. Ik was zeer vereerd dat zij mij als haar opvolgster zag: daar hebben wij wel contact over gehad.

Alie stopte bij 877 antwoorden. Ga je haar naar de kroon steken?

Tot de 877 is nog een heel eind...maar zolang als het mag en ik de mogelijkheden heb, ben ik van plan om door te gaan. Niet om Alie naar de kroon te steken, maar wel om op deze manier iets voor een ander te kunnen betekenen. Het is dan ook leuk om van de redactie, én via reacties, te horen dat er waardering is. Dat voegt zeker toe aan mijn motivatie!

Je liet ons eens horen dat je moeite had met de snelle en ongefundeerde reacties van enkele bezoekers. Kun je dat verduidelijken?

Ja, sommige mensen reageren zó snel op een ‘vers’ geplaatst antwoord –dat is te zien aan de tijdsnotering- dat er niet over nagedacht kán zijn. Dat ergert me. Niet vanwege mijn antwoord, maar wel omdat er aan de vráág –en de vraagsteller- op die manier meestal geen recht wordt gedaan. Ik heb een brede rug en kan wel wat hebben, maar een vraagsteller stelt zich altijd kwetsbaar op, juist door het stellen van een vraag die hem/haar in een weerloze positie brengt. Bovendien zijn mensen zich niet altijd bewust van het feit dat zij reageren vanuit hun persoonlijke situatie, die ánders is dan die van de vraagsteller. Soms is dat tot steun, soms doet dat afbreuk door een ongefundeerd oordeel.

Lees je de reacties op je antwoord altijd na? Lees je ook de antwoorden van andere panelleden?

Ja, meestal lees ik de reacties op de door mij gegeven antwoorden. Ik doe dat soms met een glimlach, soms met instemming en dankbaarheid, af en toe ook met (grote) ergernis. Ik lees niet alle vragen en antwoorden, maar lees wel regelmatig iets van de andere panelleden. Eveneens met zeer gemengde gevoelens: van waardering en instemming tot onbegrip of ergernis. Maar nogmaals: ik ben niet de allesweter en leer graag van anderen. Het is ook voor mij een voortdurende leerschool om niet overal een oordeel over te hebben, maar me bewust te zijn (worden) van mijn beeldvorming, vooroordelen en aannames.

Zou je nog wat aan de bezoekers willen meegeven?

Handel niet uit angst, maar leef vanuit vertrouwen. Denk niet te snel ‘help, help’ als je iets moet doen of als er iets gebeurt, maar vraag je af hoe het komt dat je juist dát het eerste bedenkt! Angst is een slechte raadgever (over het algemeen, want dat leidt tot apathie: van ‘niets doen’ tot onverschilligheid). Vertrouwen geeft hoop en geloof, dat God niet verlaat wat Zijn Hand ooit begonnen is te doen. Vertrouwen en hoop vragen ook om kennis en kunde: studie dus van ‘wie God is’ en vervolgens van ‘wie is God voor mij’’.

Is dat gemakkelijk? Nee, dat zijn levenslessen die ieder mens steeds weer moet leren. Waarbij ik nog tot de ouderen onder de lezers zou willen zeggen: jeugd heeft niet slechts een voorbeeld nodig, maar ouderen zijn het voorbeeld! Juist omdat zij al ‘een leven lang’ achter de rug hebben waarin levenslessen geleerd zijn.

Als afsluiting kom ik toch bij liedteksten die ik vaker heb gebruikt:

Ga niet alleen door ’t leven, maar: Beveel gerust uw wegen al wat u 't harte deert, der trouwe hoed' en zegen van Hem, die 't al regeert. Die wolken, lucht en winden wijst spoor en loop en baan, zal ook wel wegen vinden, waarlangs uw voet kan gaan. Want: Wat de toekomst brengen moge, Mij geleidt des Heeren hand; moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land. Leer mij volgen zonder vragen; Vader, wat Gij doet is goed! Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed!

Ook Psalm 25:2 is voor mij een leidend lied op mijn levensweg, dat ik anderen graag zou willen laten ‘meebeleven’:

Here, maak mij uwe wegen
door uw Woord en Geest bekend;
leer mij, hoe die zijn gelegen
en waarheen G' uw treden wendt;
leid mij in uw rechte leer,
laat mij trouw uw wet betrachten,
want Gij zijt mijn heil o Heer,
'k blijf U al de dag verwachten.